убавото (ср.)
- Што е убаво-о! - му се радуваше Милка и пак си замислуваше како сите ќе ѝ завидуваат на убавото маче.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Почувствував мала непријатност, нешто се скрши во мене, убавото настроение исчезна. Зошто?
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Над платното лежи твојата рака фатена во градината на боите. Ти ми го понесуваш со себе убавото зајдисонце оставајќи ме на брегот по кој паѓа темнината како црни саѓи по белите постели.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Тој ги изненади своите посетители со низа архитектонски решенија на објектите, кои на градот му даваат нова физиономија, која успешно се вклопува со старото и убавото на овој град.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тие го одмараат окото на посетителот и го принудуваат да подзапре, и покрај пеколниот шум, да ужива во убавото на најубавата архитектура во Западен Берлин...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Зар убавото ќе ни го остави?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Но на убавиот човек само убавото му се гледа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Живеејќи отсекогаш во блискост со големите француски писатели чии дела ќе им ги открива на своите студенти во Скопје, пред да стане амбасадор на својата земја во Париз, Старова ќе ја наследи и традицијата на убавото пишување: настојчивост и строгост во функција на смислата од каде што ќе се роди, како искра меѓу два силекса светлината...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Доброто, Вистинитото и Убавото тој ги враќа кон нивниот локален корен, ги поместува вечните категории од небеските височини во кои тие се разбашкариле за повторно да ги врати на она мало парче земја каде што поникнале.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Тоа е една особена книжевна традиција во англосаксонскиот свет во која се испреплетуваат чудесното и возвишеното, ужасното и суптилното, убавото и грдото.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Освен антрополошките особини, постојат уште и разумот, правдата, вистинитото, убавото, значи некакви вредности исти за сите луѓе”.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
- Овие три етапи можеме да ги проследиме во развитокот на детективскиот роман: класичниот англиски роман на „логика и дедукција“ е сѐ уште сврзан со протестантската етика, меѓутоа американскиот „тврд (hard-boiled)“ роман имплицира пропаѓање на протестантската етика и пораст на „хетерономната“, кон-другите-насочена индивидуа; повоениот „злосторнички роман“ напишан од перспектива на жртвата или на извршителот ја вмешува субјективната позиција на „патолошкиот Нарцис“, изопштеник за кого темелниот социјален Закон се нивелира на рамниште на незадолжителното „социјално правило” - „Не убивај!“ има подеднаква вредност како и „Не го повишувај гласот во друштво!“ и другите правила на убавото однесување што ги кршиме затоа што „некојпат не може поинаку”; така, Thomas Ripley, ликот од серијата на романи на Patricia Highsmith убива ако е тоа потребно, и по убиството нему навистина му е лошо зашто морал да биде толку груб...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Такви се работите во општество во коешто владее културата на убавото.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Возот беше полн со пролови, излетнички расположени од убавото време.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Пелагија престана да ја негува Пелагија, не ѝ го негуваше лицето, не ѝ ја чешлаше косата, не ја капеше еднаш неделно во дрвеното корито среде одаја, туку еднаш месечно, фустаните ѝ ги врза во бовча а бовчата ја напика под одарот, убавото, мургаво тело ѝ го пикна во стари војнички пантолони, цврстите гради ѝ ги стегна со стишно плетена блуза, косата ѝ ја напика во црн каскет и од мома ја претвори во бербатен маж.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Една вечер ја видов, на мојата улица, токму под мојот прозорец и Луција; беше во првиот ред, со свеќа во раката што ѝ го осветлуваше убавото лице, и извикуваше: „Да живее слободата, да живее новата народна уметност!“.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Вистината е и она што е откриено и она што е скриено, па сепак тие имаат право, зашто светот сака да го гледа убавото а од грдото го одвраќа погледот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
2. Од збор до зло-дело
Се згрозив, Бела Троице18живата реч ја сведов на зашеметен шум
зелен страв и црн смев
иронија
алегорија
карикатура
убавото го нагрдив
оти видов
на секоја педа од домот мој
похота по туѓ имот
стрвност по стихијност
ставање рецки на почеток и крај
во историјата
(за да може да се викне „мое“
и да се потегне!)
оти видов
луѓе се насладуваат во јадот на ближниот
се ситат ненаситно
еда просто ситење својствено човеку
створу божјему, ѕверу, укору!
оти очите ми претекоа од гледање
зборот ми се преврте наопаку
- опак камшик
очигледен!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Светлоста е
непредвидлива обнова на помнењето
враќање на филмот
со нејасно втиснати
фигури на минатото
сетни траги од изгубената слобода
обид за повторно ослободување
враќање назад, во убавото.
Како што се враќа помнењето
така се враќа - животот.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
