ука (ж.)
Таму ти е сиот ум, - тој ти вели, сонце, зрак, или ангел, враг, а ти си мислиш, пекол, мрак, арамија, подлец, крадец, од тебе ќе учам ука, така не било, ако сакал цел живот неук и слеп да останам.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Уката е страшна мува. Те напаѓа, умот ќе ти го испие.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Таму тој се здружил со некој даскал и умот му бил само во книги и ука, а не во работата.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
- Полека, полека- рече Даскалот. – Уката е пат по многу стрмна угорница.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Оделе без ред, тромаво, како луѓе доброволно здружени од свои сметки што ни биле војници ни ја сфаќале војничката ука на движење во еден или два реда.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Натаму, татко ми сите општи проблеми на развојот, на движењето на сета ука од најразлични книги ја проверуваше низ искуството од природниот живот на Чанга.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Гладен, со своето семејство, со својата службеничка плата, со која тешко ги врзуваше двата краја на месецот, татко ми се обидуваше, со сета дотогашна ука, со сите источни и западни книги од својата библиотека, да ја разбере новата вера во која се колнеа луѓето – социјализмот, комунизмот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Се најде кој ука да ми дава како се варди пламенчето на коренот или пак знаеш што значи некој само еднаш да ти бркни во тебе и да те остави со тежина за цел живот а тој да ја цапа дуњата заборавајќи дека некаде го запалил пламенчето на нов живот и ти велам не туку ломоти не ми кажувај како треба да ги довардам знам јас како се вардат оти угол сама го довардив тој што ги оплодил овие семчиња заминувај си од мојот сон остави ме да се соземам утре ќе ми треба многу сила сега си нашол да ме учиш што и како кога пред мене си само сенка!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
И потем отец Мида запишал, дека не го интересирало што гледа нечестивиот во словото, и дека не застанал на местото негово, туку дека со умот и уката своја, познавајќи ги самаритјанските букви, со кои записот бил сочинет, прочитал вака, од свое место: ЖЕНО моја, чашо моја, пророкувај додека има ѕвезди.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Јас нема, пречесен, да те убедам дека видението – собитие стварно беше, оти нема да ми веруваш, но душата моја сѐ повеќе смета дека тоа нечестивиот ми испрати ангел лажен, црн, на бело престорен, и дека тоа го стори и како знак на опомена и до тебе, и до царството наше; сѐ почесто си мислам дека тој ангел нечестив предупреда беше, пророштво дека на дворецот твој допрва ангел таков со букви лажни и ука согрешена сосем – ќе дојде.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Се сврза таа моја рана ука за говор со тоа што најден сум, а не роден од утроба женска, или, ако сакате: роден сум од незнајна утроба женска, о благоутробни.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ја носи во очите сиот живот таа слика и во сеќавањето го носи она насетување и стресеност на животинче, кое иако првпат го видело она нешто и, иако без ука, знае дека е тоа птицата на страста и сладоста.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Знаете ли оти од учење, косата ми падна, од толку ука главата шиник ми се стори?
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Таму му биле синовите. На ука.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
