уметник (м.)
Но за сценскиот уметник врвно возбудување е премиерата! Особено за неа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Јас знаев многу добро: писмата, ракоплескањата, букетите, убавите зборови - сето тоа е за уметникот најголема радост, крила со кои тој лета...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Гостољубивите домаќини се погрижиле во „картите на јадење“, кои се отпечатени во боја, да внесат мала историја од која се разбира кој овде наминувал од познатите француски уметници, белетристи, револуционери.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Овој будимски крај, луѓето го споредуваат со парискиот Монмартр, крај на боемите и крај на поетите и уметниците.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Задачата на уметникот сигурно и денес не е неа да ја премолчува туку отворено и вистинито да ја кажува.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Така сфатен, хуманизмот на авторот на двете Пасквелии звучи како несвесен одбранбен гест што уметникот го отправува кон сите стравои со кои новото време во својата бурна надојденост одново како да го загрозува неговиот идеал.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
„Самоук уметник сум “, се врати попот во чиста кошула и со полн бардак и две земјени чаши.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
— Ама, јас не сум уметник, велам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Ах, да, - се досетив, - значи така. Мајка ми себеси се смета за уметник, а бидејќи не е способна за создавање, романот не го ни почнала.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Често го допрашуваше татко ми дали е можно коза да дои лавче или е тоа измислено од уметникот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Уметникот застана. Го подигна погледот изненадено, здогледувајќи некого во непосредна близина.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Со исклучок на неколку документарни фотографии - како онаа славната на која Дишан чучнат на клупа во еден парк во близина на Париз прави ѓаволеста гримаса на ококорено исклештен монструм - на кои се наѕира само трага на овој аспект на уметникот.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
А сега, повторно во твојот роден град, во Клубот на уметниците исполнет со твоите бои, на твојата секогаш преполна маса (на ококорените сомнителни очи) не покажувај им го сонцето во десниот џеб од панталоните, ниту пак жолтите облаци во шлицот.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Кога анонимниот уметник ја оформи оваа картонско-лимена реклама за бои, тој потсвесно посегна по елементите од колективната потсвест која сите ја имаме.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Но, пред сѐ, според нас, Ботеро како уметник на новата Ренесанса одново ја откри перспективата, другата перспектива, не обратната и не деформираната, туку, како што веќе беше речено, ботероморфната перспектива во која фигурите ја преземаат формата на просторот, се зголемуваат како просторот и самите го оформуваат просторот...
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Самиот уметник незабележано ги избегнува (ESQUIVER) тие илузии кои ги создава со директна и очигледно посебна преокупација, оптиката и консонатизмот на дисковите.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
За вториов проблем, несомнено обилното количество информации презентирани во придружниот каталог многу ќе допринесат во подобрувањето на состојбата и сигурно ќе служи како непроценлив извор за понатамошни напори за разбирање на овој уметник и на неговиот опус.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Растегната помеѓу иронијата и тајниот компромис, Дишановата уметност се протега сѐ до „јазикот“ и „однесувањето“, за да може да ја истакне (потполно лаички), сопствената идентификација со животот, со постоењето и состојбата на човекот, постоење и состојба двосмислени и неразбирливи, преоптоварени со значења и вредности, но, истовремено бесмислени и парадоксални, со надареност и потсмев подарени од претпоставениот и мошне скриен Творец, кого уметникот неодредено го имитира. превод: Леа Марсел Дишан: Илјада струни 202 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Симболизирањето на националните теми и квалитети не ги прави уметниците главни, туку главните уметници ги обликуваат подлабоките вистини за нив и нивниот свет, кои денес нужно ја вклучуваат вистината за националноста.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Во третата сцена таа низ прозорецот исфрла разни предмети, а меѓу нив и еден писоар, истиот оној предмет што Duchamp, истата таа 1917 г., ќе го изложи на изложбата на Независните уметници во Њујорк.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
