умирање (ср.)
Се позами, се позачешла — колку да му помине апешот во главата — и си ја зеде торбичката велејќи си сам за себе: — Требе порано да се оди, оти литургијата трае два саати (ако не ги прескокне половината молитви, што си имаше обичај), утреното еден, а после . . . ете има три четири кршчења, секое по черек саат, некој и друг парастас .. . денеска ќе се има баја работичка, — и пак си промрмори, навраќајќи долу Катината улица: — Нека даде господ, нека даде: кршчење, венчање, венчање, па и умирање!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Сѐ исто му беше на дедот поп: крштење, венчање па и умирање.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тој си имаше своја сметка и си ја правеше вака: Толку крштења, по два черека бели, прават толку; толку венчања по половина лира, прават толку; толку умирања — по бела меџудија, прават толку.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Денот е сив од умирање.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
И ме фрла со дланката лесна в чудна игра, в чудно компонирање, изгаснувам во грч и умирање и се враќам в живот како песна.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Десетина патроли. Десетина халт и исто толку умирања.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
По неговата кожа течеше темниот шепот на летото за умирање.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Шумата се згрчи пред болката на царицата - во тоа завивање беше скриена и онаа закана што се јавува кај волчицата на плодење и на умирање.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Внимателно го следев умирањето на пчелиното брчење и гаснењето на цвркотот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Концентрациони логори оградени со боцкави жици. Секојдневно умирање.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Знаев дека воздухот е отруен со иперит (и жабите се покриваа со пликови), додека многуте умирања на брегот беа предвидени како едно, мое.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Вечно полупразни перони во долго очекување на една трошка радост и сива карпа од страв пред пристигањето на едно умирање Рамни мермерни подови што го мазнат лавиринтот од изгубените стапалки пред едно вечно чекање што сака никогаш да не дојдат возовите со мала кратка радост штом можат да донесат едно крајно умирање
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Ако дојде за умирање – ќе умрам ама не се потурчувам, ниту пак станувам негова кадана.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ако е за умирање, машки да умреме.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Човекот го чувствуваше своето умирање како растење на бршлен, како брзо и спирално обвивање околу коските во кои се топеше восок.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Смрт, умирање. Враќање во своето првобитно непостоење.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во паметта го штрекнаа зборовите што му ги рече таткото на умирање: „Проклетија ти оставам, Аргире“, му рече тој тогаш, “не пуштај никого лесно на скелето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Глигор ќе остане единствениот сведок на неговото запирливо умирање.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Да биде некое свечено умирање, лирско трагично и тажно.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Не може да ги среди во себе настаните што го доведоа до ова бавно умирање.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
