уморно (прил.)
II Ќе дојде тоа сончево клопче пролетта како што иде да свие сончесто гнездо во лисјето на нашите грижи а ние двајцата ќе сме два кротки два питоми рида во тој пејсаж од смев наполно наполно зближени Понекогаш ќе си тажна и уморно надвесена над таа лулка од страв зората додека заруди Ќе зрачи тиха светлина твојата приспивна песна барајќи крепка починка во моите очи будни Таа грижа по ноќите ќе ме грее и дење па колку беден ќе сакам мајко да ти речам оти може понекогаш помалку ќе си жена заради тој поток од сон што меѓу нас ќе тече.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Ранетиот се потпре на ѕидот од воденицата и уморно ги склопи очите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Во древниот поцрнет рам уморно трепкаат две чудни очи.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Каква акција, Оче Симеоне?“ уморно праша Мануш; ослушнување не доаѓа ли блондината, тој куп на неброени ковчиња.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
За час се прибра и одвај чујно, уморно му рече: - Не чекај ме, Драгане! Оди си, те молам.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„Мислевме не ви е арно.“ „Можеби и не ми е арно. Сепак јас ништо не чув“ , уморно ги дочека. „Поправо јас ноќе никогаш ништо не слушам. Месечар сум.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Војничето незадоволно и уморно седна крај оградата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Навечер уморно се враќаш во своето престојувалиште.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
И зајчето склопи очи, уморно е, сака почин - добра ноќ!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Иако после употребата на една доза ефектите траат од три до четири часа, корисниците можат да се чувствуваат исцрпено, уморно и депресивно во следните неколку дена.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
„Ти сега мислиш“, рече тој, „ дека моето лице е старо и уморно.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тоа беше крупно, меснато и брутално; беше полно со интелигенција и со еден вид контролиран занес, пред кој тој самиот се чувствуваше беспомошен; но беше уморно.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Срнчето уште дишеше. Очите уморно му гледаа некаде преку мене и гаснеа.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Токму така: во тој миг, додека траеше доскокот, таа неочекувано ме прегрна околу вратот и одеднаш, дури, ни се допреа образите; веќе следниот миг таа ја сврте главата кон мене и погледите ни се судрија; се гледавме, нејзиното лице беше на една педа од моето; ѝ ги гледав носниците како ѝ се шират забрзано, како кај уморно коњче: и го чувствував здивот; таа гледаше во мене како да е понижена, како повторно да сака да каже: „Доби шанса, нели?“, како да е поразена, како од бес и самата да прави една безвредна блискост (тоа гушнување со рацете околу мојот врат), како да сака да каже дека блискоста ја дава таа, а не јас; дишеше забрзано, со јазикот ја квасеше долната, сува усна и одеднаш ми рече: „Слегов, можеш да ме пуштиш“.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Граничната артилерија уморно толчеше по нив.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
И - моето бротче од стиропор со меурчиња наместо пукнатини со од патишта и патила невидлива патина Весело морско коњче, од игра помалку уморно во правците на светот неопитно од светот тркалезен и чудесен восхитено К'о икра за плодење тоа за копно копнее.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Го слушав како уморно дише.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Петок Јуни Животот е забава која не смее да се пропушти, а забавите, вистинските забави, траат до доцна, до доцна во ноќта, дури до утрото, а утрото се буди уморно од долгата непроспиена ноќ.
„Записки“
од Милчо Мисоски
(2013)
Низ растурени крошни од зрело класје, штурецот мелозвучно од утро до вечер пее, ли пее уморно селанецот, клас по клас житото си жнее...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
