фала (изв.)
Фала, комшија ... Ние треба да се заштиштаваме... Денес ја тебе, утре ти мене...
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Ќе прашаш, палатот на падишахот, фала богу, секој го знае.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Тие можат еден ден да побараат да им се свири и со главите надолу. Е баш да не им биде. Фала им лепо. Доста е и ова: секоја вечер до сабајле...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„Фала му на господа“, рече жена му, „што се сетиле да те спасат од овие глупости“.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
„Зар нема да се селиме?“ го праша жена му.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Фала му на господа, речи, што останавме живи...
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- Фала ви што дојдовте да ми кажете како да се викам, вели Дуко Вендија, што е ова, друга вера, а?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Е, фала ти, му велам, значи јас треба да одам нагоре.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Сега и јас не гледам, му велам, сега е ноќ и никој ништо не гледа, - Е, фала ти што ми кажа, вели журчанчето, значи сега сме исто несреќни.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Но, фала му на бога, сега, кога сме слободни, сето тоа е минато.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
— Вие го злоупотребувате нашето гостопримство... — За него многу ви фала.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Фала богу, велам, белки ќе му дојде умот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Венезилос ќе рече: „Словеномакедонците не се чувствуваат ниту како Грци, ниту како Бугари“ (фала богу, фала богу) и се прави Абецедарот, лепата чупа п'лни вода, но под притисок на владите од Софија и Белград, се уништува, а Венезилос пак ќе рече: „Ако Словеномакедонците бараат училишта на својот јазик, јас ќе бидам првиот во Грција што ќе се заложи за нивно остварување“, но пругоре вода не се навраќа, оти и врвот се плаши од потоп,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но фала му на мојот другар Гино - Гино: ми даде „калибарка“.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Фала богу што некој се нашол да ги земе да ги прочита...
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
И фала Богу се досетив. Им велам: - А не е ли подобро Европа да ви ја донесам тука, - им велам иако можеби тоа е уште потешко.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Би можеле со своето жалење да ме подмамат кон приврзување што значи дека би посакал да се вратам во својата мрша, што фала богу е невозможно.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
И кога во таква една култура (во која илјадници луѓе проживеале цели страшни паразитски животи на „културни работници“, обезбедувајќи си го до своите втори и трети колена тоа страшно влијание и семоќ на нивото на ова бачило во кое се прпелкаме) некој ќе завриска: крадци!, доларите истекуваат!, време е за пар бројки: (а пред тоа, фала богу, мантрата: Сети се кој си, кој е твојот интерфејс, кои се твоите динамички инпути и аутпути што те одржуваат!): „Маргина“ досега од „Фондот отворено општество на Македонија“ (дефетистички, но сигурно со дебели причини преименуван во „Хуманитарна фондација Сорос, Македонија“) за објавените пет броја (во четири книги) добила 2 250 американски долари.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
- Фала ти и тебе, ме донесе доовде - одговори станувајќи дедо Васја.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
„Фала на ручекот!“ Минк истрча, а потоа ѕирна наназад.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
