филм (м.)
Бабицата ги отвори полните усни и покажа голем златен заб под темниот полумесец на мустаќите. Личеше на Козак од филм.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Оној нож од моето детство и пробиената ленена кошула е секако само некоја слика од книга или од нечиј далечен филм.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тука се кинеа нишките на свеста како лента на безвучен филм а продолжуваа пак под една улична светилка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Еднаш на Чаплиновиот филм, со неа. Не, многупати со неа.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Мажите, помладите, со паларии, вратоврски, бели кошули, бели панталони, со прстења и блескави часовници на рацете, жените со разнобојни фустани, со високи штикли, најмодерни фризури, како да се собрани од некој најмодерен градски булевар и доведени тука да бидат статисти во нечија режија, во нечиј филм.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Да се потсетиме и на – Фелини кој јавно изјави дека неговиот филм „Осум и пол“ е правен под дејство на психеделичкиот фактор!
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Меѓу неколкуте десетици германски, советски и други филмови, кои беа прикажувани во ова време, на репертоарите се најде и македонскиот филм „Македонска крвава свадба“.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во длабочината на ходникот забележав една пристара женичка, чија физиономија ме потсетуваше на ликот во еден неодамна прикажан француски филм на скопската телевизија.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
И оваа париска старица, можеби како онаа од телевизијата, имаше мила физиономија и свиреше на гитара како онаа од филмот на виолина.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ја завлече раката по кошула, од левата страна, вртејќи со очите како во нем филм, оттаму извлече лак и стрела и ми намигна.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Од авиони, пушки и митралези премногу бевме преплашени во нашето место за да можеме да го издржиме и тоа од филмот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Влегувавме во два часот попладне, ги затвораа вратите, а филмот почнуваше по два или три часа.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Гледавме само руски воени филмови. На почетокот, додека не сфативме дека сето тоа е платно, бегавме или се криевме под столовите.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Но, веќе истиот момент, како на успорен филм, на човековото лице љубопитноста се замени со гроза и раката убиствено ја зграпчи патерицата...
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Тука се кинеа нишките на свеста како лента на безвучен филм, а продолжуваа пак по една улична светилка.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Се сетив на оние криминалистички филмови што сум ги гледал на телевизија, а никогаш не сум ги догледувал докрај зашто, секогаш кога станува највозбудливо и најстрашно, мајка ми или татко ми ме испраќаат в кревет со објаснување дека филмот не е за мене.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Не знам колку време барав, само знам дека бев среќен што филмот на телевија што го гледаа родителите е интересен па така бев сигурен дека мајка ми нема да ме открие.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- Филмот воопшто не беше за деца.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Сега мене во овој мој посмртен живот можеби ми претстои да гледам токму еден таков филм сниман и премонтиран од сликичките на целиот мој животен живот.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Колку помалку човек во посмртниот живот ќе се снајде во гледањето на тој филм, тој толку повеќе ќе биде во она што го викаат пекол и обратно: - толку повеќе си во она што го викаат рај.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
