цивилизација (ж.)
Иако светската изложба е замислена како место на кое на секој чекор и во секој експонат треба да се согледа современата човечка култура, цивилизација, наука и технка, многу од приредувачите намерно не се придружувале кон овој принцип, настојувајќи што повеќе да внесат и од она што може да се види и доживее на секој обичен панаѓур.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
На масата кај Драгана прелистував една книга за цивилизацијата на реонот Рајна - Меза од осмиот до четиринаесеттиот век и се запрев на една страница каде што се говори за цивилизацијата низ векови на Уј.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во селото што го носи во себе Чинго, веќе се пробиле и елементите на онаа цивилизација што до пред педесетина години немаше никаков пристап во духовната сфера на народниот раскажувач.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Многу практични потреби им разрешуваше на жителите на Потковицата, многу тајновити нешта, многу легенди, многу остатоци од цивилизациите и војните што поминале тука се заплатиле во неа па и ден-денеска се во жив натпревар со времето.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Мислевте ќе ве прифати нов свет, негибнат од инфективните раце на цивилизацијата, а завршивте како чорба на ритуалната трпеза на дивото племе Њам-Њам. – избезумен се врти кон брат му – Беднику, зарем не сфаќаш.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Можеби затоа што книгите се природно населени низ целата куќа и нивното присуство, во стариот кујнски шкаф, на пример, каде што во расеаноста на предвоениот мебел се потпираат еден со друг двата „народни готвачи“, петте тома од илустрираната сликовница за исчезнати цивилизации „Симфонии во каменот“, е сосема обично.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
— Цивилизација е онаму, велам, кај што мислам дека сум среќна.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Не слушајте го, вели Ханс, дојдете малку во цивилизација.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Времето на исчезнатите цивилизации почиваше врз овие киклопски ѕидишта.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Така било со Римјаните кои биле носители на силна, голема цивилизација.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
И така беше тоа секогаш, на планетата Венера, и ова беше училницата со децата од мажите и жените што со ракети дојдоа ваму, во овој дождлив свет, за да основаат цивилизација и да го минат својот век.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Иако сето тоа почнува полека да избледува додека зјапам во ацтечката цивилизација која изнурнува од масичката за чај.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Некои автори со право поставуваат прашање зошто, меѓу останатото, дрогите не би се користеле како средство за продирање во длабочините на душата, со што би се ослободиле можностите за имитирање кои се блокирани благодарејќи на постојаните церебрални навики на нашата западна цивилизација.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Автентичноста, оригиналноста - кои за нас беа критериуми за препознавање на вистинскиот уметник од официјалната сфера - се согледани како наивни илузии од понапредните западни цивилизации.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Би можел да обнови некаков вид ограничена цивилизација, таква во која би можеле да живееме во мир.”
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Како издвоен фрагмент на една оддалечена и малку позната цивилизација, тој текст сепак не бил нешто необично; ете што го копкало Гете.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Со бесна вчудоневиденост тој заклучува дека учените луѓе од неговото време престануваат да се интересираат за непроменливите вредности, за целиот свој талент и углед да ги стават во служба на локалниот дух, да го поттикнат она што е ексклузивно, да ја ободрат својата нација да се затвори самата во себе, самата на себеси да си се поклони, и со „својот јазик, уметност, филозофија, цивилизација, со својата ‘култура’, да се постави наспроти сите други“.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ја сфаќате фалинката на таа ситна имитација на грчката цивилизација: таа сè сака брзо.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Можете да речете дека со тоа е окончана Белата цивилизација.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Ниче вели дека уметникот или филозофот се лекари на цивилизацијата.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
