циркус (м.)
- Што се случува? - Детено вели дека говорат со мајчичката божја, а чичко Адам - дека играат циркус.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Ние сме циркус и треба да имаме коњ.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Решивме да направиме свој циркус, да се вежбаме и да појдеме по светот. Беспризорните беа занимливи - имаа премалку леб, премногу фантазија.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Болвата во малиот циркус на париското предградие се викаше Ришелје.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
На дваесет и втори јули умре кловнот на тој циркус. Кловнот Август Рицман. Умре за секогаш во една ноќ.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се насмеа. На луѓето им недостига циркус, ми рече. Кловнови сакаат, смеа.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
На оваа точка подоцна Август Рицман ќе крикне во воздух, подоцна ќе се лизне од жицата и ќе знае, иако нема да види, дека сета публика ќе го прифати неговиот крик, дека сиот циркус ќе стане само крик и ништо друго.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Марија, да се насмееме, во градот гостува циркус, и предложи. Кловнови, шарени императори на смеата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Прочуениот жонглер Август Рцман ви ја претставува својата точка со пет запалени факели, горе, на жица, растегната од крај до крај на големиот циркус „Олимпија“.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Очите на Отец Симеон станаа темни и длабоки до дното на едно несфаќање. „Се спремате за циркус“, рече невесело. „Или пак тоа е наследството?“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Ни театар, ни циркус, ни големи улици, ни тротоари, немате ни лифтови, ни големи продавници, ни автобуси, ни... - Немаме, - одвај пелтечи Толе.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
8. ОД СЕКОЕ ДРВО НЕ БИДУВА СВИРКА - пред оваа разновидност се симиња капа: зар само свирки да трештат во циркус, некое од дрвата ќе треба и за тапан...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
9. ГЛЕДАЈ ГО НЕ ОГЛАМНИКОТ, АМИ КОЊОТ - штом веќе си џамбаз, трампењето да не ти е криво, знаеш, твојата прескакулица "ОД КОЊОТ НА ТРОЊОТ" сепак за во циркус е, а не и за обичниот живот...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Циркусот ја запоседна широчината крај езерото, и тие денови во селото не се знаеше кој човек е оттука, а кој циркузант: се облекуваа и децата и возрасните во партали, се шараа во лицата со бои, редеа маски и трчаа по сокаците како василичари, скокаа, врескаа, правеа сѐ што ќе им паднеше на ум.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Клокотеше селото од веселба. „Господ да те поживи, бре Лоте, што ти текна да донесеш циркус во селово?” му велеа луѓето.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Речиси цела Софија сакаше да ги види реномираните советски артисти на циркуската арена и затоа многу тешко можеше да се дојде до билети за циркусот, во кој се појави и прочуениот дресер на мечки Владимир Тин, кој со своите миленици изведуваше речиси неверојатни точки.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Многу од нив се крстени „балканијади“: балканијада на естрадна музика, балканијада на кошарка и балканијада на циркусите.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Некој убавец, којзнае како се мушнал во собичката кај другарката Оливера Срезоска и ете ти циркус, просто-напросто на генералимусот му ја бојадисал со бела боја левата страна од мустаќот, му ставил и некои други знаци на лицето.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Еднаш во градот допатува од некаде циркус, а Симонче не можеше никако да дојде до пари.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Како оној елегантно облечен јунак од вицот, кој се пријавува на конкурс во циркус.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
