црвеникав (прид.)
Тоа беше црвеникава куќа, со широки, светли прозорци и сончева тераса стегнат во железна ограда, со полн двор дрвја.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Му се радував, го слушав, се согласував да крадам по бавчите со него и не сонував дека е тој најарниот ученик од школата на злосторниците во овој врел прашен град исткаен како стара черга од тесни улици, од плашливи куќарки, од џамии и од два бронзени коњаника пред стариот камен мост, двајца црвеникави кралеви: Петар - татко, и Александар - син.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
По ѓумето се разлева ретка црвеникава светлина и се лепи по нашите лица како зажарена пајажина.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Ушчоме, не сме јабанџии, милозливо вели жената и му подава слатко од дуњи во црвеникаво ребресто поте на долгунаест порцелански послужавник, оивичен со тенка сребреникава метална плетенка.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Почиваа на црвеникавата сончевина, си ги оптегнуваа своите раце за да си ги одморат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Би можел да плови низ неа со својот поглед, би можел да се вивнува во сите нејзини неизмерни, незамисливи глобочини и да открива секое нејзино катче по бескрајот, исполнет до пребликнување од сите оние црвеникави допири на топлината по лицето, а пак да си остане отпуштен и така сосема, сосема мирен.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се обѕрна околу себе и погледот му се насмеа додека го одмеруваше нараснатиот куп црвеникави штици, нафрлани на подот, уште топли од неговиот допир, а од другата страна смалениот за една добра третина куп на истркаланите трупци.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Врз неа стави поголемо црвеникаво камче што го ископа од снегот.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Сонцето ги пробиваше зраците низ црвеникавите облачиња, чиниш зад нив, таму некаде далеку, силен огин е запален.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Кога малку повеќе макнав во ова црвеникава маса, веднаш горко се покајав.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
- И имавме секакви круши: и оскоруши и горници и кајкушки и туѓинки и јакачки и кантарки, црвеникави, што гнијат само зиме. А пакмез...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ја шетаат тие со расклатениот џип цела Албанија и подобро им е да го голтаат белиот и црвеникав прав, отколку да гинат на Грамос или на Вичо.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
И, според некое непишано правило, ги закопуваат понастрана од гробиштата, таму каде што земјата е каменлива, црвеникава, тврда.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Се исправив кога површината на реката се ослободи од жолтите и црвеникавите дамки и, бришејќи ги со влажното теме ѕвездите од чад и замагленост, му се вратив на градот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Беше малку повисок од мене, со неисчешлана црвеникава коса и со многубројни ситни дамки по лицето.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Како да бев во една од куќите на Кукулино: од огниште на кое виси поцрнет котел се шири црвеникава топлина, удира во луѓето и им ги брише од лицата грижите и годините: светлоста се мрешка по земјениот под, мислиш вода е над кој минува здив на ветар: чкрта стара маса на долги нозе, на неа е дрвена карта со ракија, зад луѓето плашливо трепка око на кандило и потсетува на заборавена ѕвезда под проѕирни партали на пајажина: топло е, животот е далеку од светот на домаќините и гостите, обесената низа лук на ѕидот брани од урокливите очи на темницата зад прозорците. ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Оној под него и ранет ја издржал тежината. Ја копал земјата со нокти во пребавното подавање кон една од пушките и се влечел по црвеникавата земја чеперок по чеперок со мачење на гасеница во чија жолта крв се шири отров од осина боцка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
7 Брчки - мравји траги на грижи преку невисокото чело; очи - претпазливи жужалци во темномодри глобови со тајни на дното, црвеникав сињак во едномесечната брада ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Со коса црвеникава како перика и темни очила, постојано купуваше плочи во музичкиот магазин.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Дури и црвеникавата коса, кусо потстрижена, му беше напрчена.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
