чест (ж.)
Вдовиците и бедните, ги гледаш, солзи леат, и момите — за света чест.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Да не речат дека сме туѓи на честа и дека фалби се нашите цели.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Затоа ние треба да се откажеме од секоја мисла за револуција напролет, уште повеќе што реформите ќе се воведат, зашто со нив е врзана честа на две големи сили што се во состојба да постават сѐ на своето, – и да се зафатиме за нова, т.е. културна борба, во која првото место ќе треба да го заземе прашањето за нашата народност и нашиот национално-религиозен развиток.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Да останат вечно спомените тешки за војвода тука што остави снага, за честа што тука во часови жешки бој водеше страшен за слобода драга.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Тие си дадоа отчет од улогата на Србија во македонското прашање досега и за иднина, затоа и ним им припаѓа честа да се создавачи на националниот сепаратизам сред Македонците.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Подбивај се со мене, со мојата чест, но пред да заминеш врати ме онаму од кај денеска ме зеде!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Кумството е најголема чест, жими Ристос!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ФРОСА: (крстејќи се). Со здравје да си оди, со лес да си го помине патот. Со лес и со чест да си спечали.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Откако се знам само пусти пари, пари, ила пари! А и чест!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
АНТИЦА: (со иронија). За тоа има многу чест. Јас не сум го знаела.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
ВАСИЛКА: Ами сега, кога вујко и си сака и си дал збор пак таа не е будала да му гази на честа. Тој и е вујко и татко.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Тој отпрво, зафатен со работа, не го забележа, но кога го виде зачудено ги покрена окалките: – О-хо, нашиот водоносец! – извика командантот весело, бришејќи си го со чисто бело шамиче замаглените стакла на окалките. – Каква чест! Седни.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Нека си зборува кој како сака, тие си ја сторија честа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А колку за нарачувања, таа ништо не нарача. И, кога тој праша: „кажувајте жени, сега шо да донеса“, таа остави на Митра и на неговата чест.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Погледни ме добро, пред да ме чуеш. Јасно ти е: не изгледам како човек што лаже, не сум расипник, не ја расфрлувам својата чест.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од ваква старомодна шега во Париз не се засмејуваат ни бронзените морски деца од мостот изграден преку Сена во чест на некогашниот руски император.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
До честа и до пријателството... А колку за пари?... Еве, нема да остане поназад од нив...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Разволнуван до солзи, дајреџијата сакаше, пред да станат и да се разотидат, да им покаже сега на овие големци дека не му е вечерва нему до пиењето, ни до парите... туку до честа...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Попставревци - коњи не ги стасува: ете, и Робе им направи чест. Сега уште зетот со сватовите да стаса...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И во главата си пробива место, ги зафаќа и ги потиснува сите мисли, нездравата смисла за долг и чест, некое тешко бладање, кое ја мати здравата свест за реалното и можното.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
