чијшто (сврз.)
— Е, кој му е крив оти сакаат и жените да му стожуваат снопје на некои влечипинци? — се јавува пак Милош, чиишто снопје се сметаа за најголеми.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
По тој начин Стале образува „управен одбор“ чијшто доживотен претседател остана тој.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Што беше тоа мајка што го роди тој крвник чијашто рака го уби Ѓорчета.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
И упорно и дрско го гледаше човекот со рапаво лице чиишто најадрени и тркалезни очи блескаа сурово, набабрените усни на јужњак се оптегнуваа во покровителствен смев.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Северникот го почувствува и Арсо чиишто носници започнаа да се шират.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Камената зграда штрчеше сред тажна панорама, чијашто боја остануваше од утро до зајдисонце сивопепелава.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ниеднаш не пожелеа ништо, сето го чуваше за себе, дури ни за сето време, додека гледаше како му се отвора пред погледот таа очекувана долинка, на чиишто млаки помисли уште првиот миг, кога го пронајде дирата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Денот беше еден бесен налет заискрена белина, како бран, како еден бран од виделина, удрен во челото на онаа страна од планината, по чијшто грб се искачуваше тој.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Како еден голем, бел петел на јужниот ветер, чиешто цвеќе беше црвено и месјато виснато; и како уште еден помал, но попргав и покавгаџиски петел со полно модропепелаво во својата кочоперност, а неговото цвеќе беше модро и настрхнато.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Колоната како синџир се извива по ридот над селото, чиишто покриви блескаат на сонцето како распнати црвени знамиња.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Секаде ќе бидеме одозгора ако случајно нѐ поткачат агите — беа последните зборови на Ѓорчета, чијшто предлог сите го одобрија.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Чита некоја книга чијшто наслов Милчо не може да го види затоа што ја држи книгата свиткана во една рака за да може сладоледот да го држи во другата рака, и сè така лижнува: подиставајќи го јазикот и вовлекувајќи го во устата; задлабена во книгата, сè тоа несвесно ги чини; ако ѝ капне сладоледот на раката, таа и раката ја лизнува; ако ѝ капне на голите колена, таа и нив ги лизнува не оставајќи капката да ѝ се разлие.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Играа по тактот на мелодиите што ги слушаа иако не ги знаеја игрите: танго, валцер, фокстрот, чарлстон, самба, румба, рокенрол, ча-ча-ча, боса нова, полка, а најмногу ламбада која беше хит и која почесто ја повторуваа и чиишто ритам најмногу им се допаѓаше.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Се сеќавам на една реплика меѓу татко ми и Чанга, чијашто порака дури сега ми се разјасни.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Така Чанга во татковото верување беше еден вид спасител чијшто живот сега лебдееше помеѓу светото жртвување и реалното продолжување.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Сето ова е обединето во козарска алегорија, чијашто библиска едноставност не ги засенува скриените значења.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тоа исто така е и мелем Ben Gay, кој го пронајде францускиот доктор Bengue, со сите еротски конотации што го сочинуваат тој мелем, чијшто денешен еквивалент е „Deep heat“ (голема горештина); Ben Gau се рекламира во Америка во вид на карикатура на зелено џуџе (наречено Peter Pain of all names, Петар Бол од секој вид), кое прободено во болно место отскокнува поразено, и додека малечката жена ги масира неговите болни мускули со Ben Guz мелемот, тоа вреска: „Проклетство, повторно наседнав!“
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Тој со себе носи: сантиметар, автентична копија на онаа месинганата на традиционалниот лењир (стандард - мерка)“, а исто така има и акустична вилушка, чиишто периоди „се внимателно определени - во термини што значат соларни секунди“. okno.mk | Margina #3 [1994] 29
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Ете, тоа е перверзниот свет на филмот „Уговорот на Цртачот“, чиешто дејствие се одвива 1694 година.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Тврдите ѕидови на нејзиното заробеништво беа омекнати од раскошот на грижливо одбраните дребулии чијашто убавина тлее и догорува во бавната тишина на здодевноста.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
