човечност (ж.)
За небо човечност се симна небото За земја мажи порасна земјата.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Небо - за небо човечност надолу!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Кога ќе се почне од многубројните убијци, обични и необични крадци и провалници, коцкари и алкохоличари, морфинисти и секакви измамници и перверзни личности, па сѐ до случајни тепачи, незаштитени жртви на интриги, повлечени во себе но фанатизирани следбеници на учење и секти што ветуваат човечност, мир и братство таму каде што ги нема и не може да ги има, пишувачи на сатири што ги погодуваат властодршците, злојазичници и шегаџии, сиот овој затворен и заборавен свет живееше засебен живот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ако првата книга тоа го наслути, „Нова Пасквелија“ несомнено потврди дека со Чинго во нашата литература стапи автор кој загрижено и ангажирано го набљудува животот, бескомпромисно го одразува сето она што се одвива пред неговиот љубопитен поглед и дека таа загледаност негодува и се напрега до прснување, до иронија, до темен, мрачен хумор секогаш кога во тој живот пукаат нишките на хуманото и разумното, секогаш кога се расплинува и исчезнува правината, кога згаснува идеалот, кога зацарува глупоста и незнаењето, секогаш кога заблудите и грешките ќе ја изопачат и убијат убавината и човечноста.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Меѓу врсниците се делел со големата мудрост, необична за неговите млади години, скромност, човечност, со еден збор - бил вистинска слика на својот поробен, несреќен народ.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Одовде Хичкок на површината е непримерено „полесен” од Грин, во темелите е определен за јансенистичката визија на човекот како битие кај кое секој момент на човечноста лесно се сменува со опсцената травестија на расипаноста...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Најпосле, станува збор за прилики во коишто на местото на јавноста во нејзиниот модерен демократски облик, стои нејзиниот перверзен сурогат - кошмарот на тривијалната човечност.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
И најкрупните зборови како човечност, чест, среќа, слобода, губат од својата важност.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Се обидуваше да најде, во неговиот пример, конечни аргументи за својата теза дека, во овој средишен град на Балканот, низ кој минувале и запирале императори, се спротивставувале цивилизаторски, верски, идеолошки доктрини, сепак, во крајна линија, се напластиле и силни наноси на толерантност и на човечност кои остануваат кај одделни избраници.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Со сразмерното учество на духовните вредности во вкупните човечки вредности, се мери големината на човекот, на неговата човечност.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Авенија на виножитата. Мост на добрите надежи. Фонтаната на росата. Плоштад на човечноста...
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
- „Се прашувам како и сите други во кои останала малку човечност, добрина моралност, должност, како светот може мирно да спие по сето ова што му се случува?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Па зар нашата човечност е поставена на фронт, од една страна човечката рамнодушност а од друга страна мрачни борби, страв и траги од изминати и сегашни бури.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Можеме да морализираме до бескрај, а бескрајот е вреден само за фенерите (ако и во нив сеуште има светлина) кои ја бараат човечноста во човекот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Настанот опишан во „Селскиот лекар“ го поставува, дрско, прашањето Што е сон, а што јаве?, во услови кога од човекот се бара една невозможна мисија и кога се тестира неговиот морал, неговата човечност.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Никогаш нема да разбере никој, какво е тоа чудо што слухот за човечност за миг го умира, релативна е само глупоста на мигот и стихот кој таа сага за неповрат ја опишува.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
