чувство (ср.)
Бугарија пак е нужна за Македонците, зашто во неа Македонците ќе добијат место и ќе експлоатираат со нивните „бугарски” чувства.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ослободените „братушки” сега не сакаат да си ги признаат своите грешки; ете зошто изјавуваат дека тие се сите русофили, и дека го милуваат рускиот народ, но не ја милуваат руската влада, која не ги изразувала народните чувства кон Македонците и негативно се однесувала кон секоја искажана од народот симпатија кон нив.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
83. Таа арнотија добива уште поголемо значење со тоа што таа беше причината да се образуваат комитети, организации, чети, востанија, да има убиства, грабежи, колења и др. и во сето тоа Бугарија ни помогна и со пари и со трпење на комитетите на своја земја. 4/ верата во бугарското чувство кон нас си ја плативме со воставањето, од кое Бугарија вистина не нѐ задржа и не ни помогна, но… го испрати Начевича84 да преговара…
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Маж!... Маж!... И слатко и горко е да помислиш дека го имаш!... (Лирично настроена, опфатена од чувство на притаен копнеж).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Нејзе уште од мала ѝ е всадено чувство на стравопочит спрема чорбаџијата, повеќе на страв, отколку на почит, и тоа чувство ѝ преминало некако во навика, така што нејзиниот страв не е силен но затоа е постојан.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Оној народ, кој што така непосредно и со изострено чувство го воспевал својот живот, зулумите на турскиот поробуач, борбата и Гоце Делчев; љубовта и разделбата, - не можеше да ги остави во себе да вријат впечатоците од великите денои на народно-ослободителната војна.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Па, најпосле, општинскиот штурец умееше да ги разнежи срцата, но не моето - болно и разјадено, и исцедено, без чувства и без живот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Неговите очи студено ме гледаа. Имав чувство како да ме проѕираат.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Трчав сѐ до безизлезната улица со чувство дека сувиот призрак ме гони.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И така, со најубави желби и полна готовност да му помогне, старецот го испрати својот долгогодишен слуга, а Петко го напушти овој свој дом не без тага на душата и болно чувство што ќе се оддели од својот питачки стап, но сепак задоволен од тоа, дека ќе може подоцна, како поп да му отслужи и литургија на неговиот свети Илија, како што му собираше осумнаесет години разни подароци од селата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Доста ја облеа мило чувство низ целото тело и просто извикна: — Неда!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бошко заспа со чувство на болка.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Во него се мешаа безброј чувства, го кинеа, риеја по неговиот мозок, се бореа меѓусебно за превласт.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Стоеше неподвижен пуштајќи да го совладува непријатното чувство дека некој има куршум и за него.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Вие не можете да замислите што чувствува излажан човек. Не излажан, тоа е слаб збор. За такво чувство нема израз.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Наеднаш, преку негова волја, во зборовите му се проткаа непознатата тага и чувство за човек што му ја отрул душата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ако ја мени верата, во него остана длабоко чувство за родот и јазикот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Анѓа беше пресреќна. Co Стојана ги задоволи и двете свои љубовни чувства.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Застана пред него осветлена од утреното сонце и со чувство на малолетник фатен во грев.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Какво е ова туѓо чувство на кое не можам да му се спротивставам?
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
