шал (м.)
Петко имаше црвен шал околу шијата и стари женски чевли со високи топуци.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Жената го наметна шалот, побрза. Се искачија, влегоа во горната одаја.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Молчаливо чекореа. Таа имаше на себе скапоцено крзно, преку главата и околу вратот широк и мек бел шал.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Отиде, носејќи едно огромно бреме волнени шалови и една раздразнетост.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се облече убаво, се завитка со шал, ја крена јаката на палтото и со пушката в рака, излезе надвор.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Финиот господин со долг, бел шал и мазно лице заличува на клошар, жената во години, со плашлива насмевка, на заплашена студентка. Свечената литургија започнува.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Понекогаш, ноќе, додека барав и запишував реченица по реченица на овој реквием, чин на почит кон мртвите на кои им се восхитуваме за нешто од нивниот живот, ја замислував во полутемнина и во златна рамка како дело на стар мајстор, висока и чедна како Ерменка (сеедно што можела да биде од словенско или еврејско потекло), во темнолилав брокат или сомот од кој нежно се одвојува син појас; незините полуотворени усни се вкочаниле во миг на воздивка, градите под низа на бел корал или балтички јантар живи се но не дишат исчекуваат нешто, сепак, тукуречи како на чудотворна слика, дамарите на нејзиниот долг врат го отчукуваат времето на онаа вечност што не може да се нарече и враќање; рамениците стегнати во шал од кашмирска ткаенина се тесни, историјата не можела долго да се потпира на нив.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Леси се случува како и сите видливи појави: арапскиот ресторан на четвртиот кат во испразнетата зграда, голтките топол пијалак од шарената шолја извалканиот кафеански чаршаф, онаа жена во кафеаво палто и со долг бел шал врз него, која го припила до себе своето дете сред уличниот метеж, тркалезната купола на амамот, запрено во мигот пред тресок.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Тој стоеше крај дното на каучот, со карирано памучно ќебе префрлено преку неговите рамиња како шал.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Нејзиното бебе е завиткано во шал, истиот шал што таа еднаш го имаше постелено врз каучот во дневната соба на нејзиниот стан во Сан Франциско.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Од насобраната белина таа на лице место му прави шал, тој нејзе вел и пар чорапи.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Беше зима и јас бев убаво облечена во тегет палто, на главата имав беретка, шал, бели длабоки чевли и бели завратки.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
„Супер! Ќе си запалиме вистински свеќички, а не електрични трепкачи на елката!“ важно извика Мими, си стави една сребрена гирланда в коси и започна да дели подароци: за дедо и баба топли пантофли, за тато вратоврска, за мама цветен шал, за Влатко и Мими - најмногу - баба Мирјана сплела џемперчиња, мама и тато одбрале интересни книги и новогодишни фигурички од чоколада.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Си ги наметна палтото и шалот Сликарот и излезе на улицата која го обрабуваше морето и тргна по неа.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Најпосле, изморен, влезе в куќи. Го соблече палтото и го симна шалот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Се стемни додека ги исшета само неколку од четириесетте, појде од Тахта-кале маалото, па по Капан-џаде и Гази-Лала, слезе на Карадак и Кебир Челеби, а додека севезден се ѕвереше нагоре, небаре од ова или она ќоше на сокаците ќе го види туљбето на Гази Баба, снегот редеше и редеше, и врз неговите опинци и опутите, и врз клепките, ушите завиткани во шал, така и врз керамидите на куќите што му се бендисаа, убави куќи, ниски и двокатни, градени цврсто од тврд керпич, од чии пенџериња го гледаа вцрвенети детски обравчиња што крцкаат оревчиња, а лушпите не ги фрлаат надвор, преку џамот, туку ги собираат и метат како што е редот на чистотата и како што игуменот ги подучуваше во манастирот.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Ги покриваат главите со ист молитвен шал, и кога Алегра го допира со лактот, Јехуда го чувствува стариот трепет на нејзиното тело. Рабинот го полни пехарот со вино и ги кажува седумте благослови спомнувајќи ги младенците како заљубени пријатели.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Кочо ги позна војниците од крчмата, а освен нив беше се качиле уште два-тројца, и само една жена, наметната со шал.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
БОЖО: Лесно е да се стави рака на чело, шал околу вратот и да се заплови во велтшмерц, во карасевдах.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
