шофер (м.)
Тие ги испраќаа со жален поглед се’ додека не исчезнеа зад првиот завој, но немаа смелост да се испречат пред некој од нив за да го помолат шоферот да ги качи.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
На сите шофери ќе им покаже Џо.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не бев прав. Утредента некој читал во весниците дека прегазениот црнец не бил пијан. Не бил пијан ни шоферот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Беше пијан, со надеж подзеде шоферот. - Ви давам збор, беше пијан.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Само поскоро да стигне. Мислеше ќе ѝ искочи срцето од градите кога седна до шоферот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
ЛУКОВ: (Изненаден и збунет. Отстапувајќи наназад.) Шоферот на Иванов? Да ме земе мене?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
МЕТОДИ: Долу, кај аголон ме пресретна шоферот на Иванов. Го испратил да те земе тебе и да те одведе кај него. И тебе и Ивана.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Шоферот, исто толку жолт како него, ја брише потта од челото и вика кон Зоки. Но тој ни да се помрдне.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Шоферот! Тој немаше смелост... смелост да ме изгази!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Така тој ја пропатува едната половина од овој широк свет – доволно му е кога е дете! – токму сакаше да појде и понатаму, туку шоферот го донесе дебелото црево и – почна да го мие извалканиот камион.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Чекај, - рече шоферот, - ќе се погодиме.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Чичко чиј е овој автобус? - го праша тој шоферот што седеше во автобусот и читаше весник.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Тогаш Билјана рече: - Тато, купи ми касичка! - Зошто? - праша шоферот.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Како шофер да, ама не и како слуга... - Не слуга, туку аѓутант.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Мајка му еден ден ќе ме забележи Трпо шоферот, ќе подзастане и ќе ме земе...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Високиот се сврте и му даде знак на шоферот да го следи со џипот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Скокнува, се разбудува уплашен и гледа збунето во татка си кој го успокојува и му ја брише потта од челото; гледа во автобусот, во подот што потскокнува, во луѓето кои молчат замислено, или дремат, во тилот од шоферот кој исфрла чад од цигарата што ја пуши, во прашината која влегува низ цеповите кога автобусот посилно ќе заграби по патот; гледа повторно низ прозорецот надвор и збунетоста сè уште му трае.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Но стравот му попушта, кога шоферот го запира автобусот, и кога на вратата ги пречека еден водич и им вели: ”Добро дојдовте во Помпеја...“
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
— Гонам еден шофер, криминалец.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Паркиран автобус на последна станица. Шоферот го нема.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
