И Татко и Камилски завршија со разгледот на првите десет османизми со генерално значење, првиот османизмите со навидум позитивна конотација, а вториот со негативна.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
И двајцата по првото искуство беа согласни дека ако продолжат, на секоја заемка османизам да ѝ го посветуваат истото време, тогаш ќе им бидат потребни години за да ја приведат работата кон својот крај.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Прикаската ви ја раскажав за да знаете уште од сефте дека тука ние на прво место ќе се бориме со незнањето ваше, а на второ со неумеењето.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
И пак уште тројца не го продолжија патот: рамностапалчестиот Марко Марикин, песнопоецот Блаже Задгорец и Гидеон Кузмановски, првите двајца со по еден вол, вториот со ѕевгар: не можеа да ѝ го земат од јамка на смртта килавиот Јаков Иконописец.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Потоа, само една ѕвезда не се запали над земјата. Иконописецовата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тоа се случило во последната година на деветнаесеттиот век, пред Велигден на седум или осум дни, еден наспроти друг стоеле крај жолта чеза со спрегната кобила и со бело ждребе - црвенокосиот бег куп стврднато нишеста во кожа и облека и попот Зафир Јосков Вртипоп, испотен човекојадец во долга мантија, и се искажувале почести како двајца великани, првиот со имот и власт, вториот со знаење да ја надитрува смртта.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ги следел со поглед додека не сфатил кои се тие - Чучук-Андреј и Цене Папчев, првиот недолекуван во детството од косопас, вториот широколик, првиот врзан за вториот со нема почит, вториот зет на првиот веќе шест години, обајцата молчаливи, тихи, мускулести.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Едниот му клечел на гради, другиот со показалец му минувал по ниското чело.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)