- Не се вознемирувај, - се насмеа, свртувајќи се кон мене, - ќе го напишеме ние двајцата заедно романот, нели?
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Човек кој остава ваков коњ и вакво чупале, рече, сигурно не е ајдутин, сигурно е некој чуен трговец кој навистина мислел да го врати Бошета ваш, и сам да се врати по коњов и чупалето, но може пореди снегов и студов го згрешиле патот па сега двајцата заедно лежат удавени или замрзнати, јали во некој дол јали во некој вир.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
„Ненад!“ „Е па, Ненад, ние двајца заедно ќе ја засадиме оваа топола.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Оти, всушност, вистината му ја кажа не тогаш, туку многу години подоцна, онаа вечер која тие двајцата заедно ја пробдеаја.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)