Еднаш, ако сакаш да знаеш, Две капки дожд ме соборија.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Ко две капки роса, колку ми се исти. 4.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само кога ќе подзастанеше еден миг, со виснати раце и со две капки пот над веѓите, можеше да погледне на сето тоа, но уште веднаш потоа сѐ исчезнуваше, оставајќи го целото негово суштествување само за да може да ја дочуе и најнезабележливата промена во писокот на неговата пила, додека таа саскаше низ некој глужд во трупецот под себе, за сето време чувајќи го на дофат малото кутивче со подмас, со кое поминуваше по сите зглобови и по сите колена на механизмот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)