Управувачот беше сиот негов живот додека нѐ дотркала до Берлин, и назад до Скопје.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Или сон беше сето тоа? Какво изненадување, боже мој … Зошто не ја сослушав? (Мисли) Да, да...
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Добро ама, бидејќи ништо на овој свет нема тајно, така еден ден и Толета го откри потерата баш кога одеше од дедот Паленѕа кај Митра. Не можеше да се стрпи без неа. : Селото беше сето сардисано.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Со пастрмките, како и порано, не излезе ништо. Уште при првото влегување на Бојан и Денко во вирот водата се замати и залудно беше сето нивно настојување да ги впишат под некој камен итрите риби.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Логотетот потстана, нѐ изгледа од сите страни и потем рече: „Господе! Каде бевте сето ова време?“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Едно од врапчињата одово летна кон багремот; беше сето тркалесто со малечка глава и полуотворено клунче.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Таа го метеше училишниот двор, зашто беше сиот прекриен со паднатите пожолтени лисја.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Денот беше сиот затнат од тој магличав, густ врнеж, само тоа нив тројца ниеднаш не ги натера да се подвоумат и да се поколебаат во својата зачекореност.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Имаше во себе полно такви катчиња, сега застанат на прозорецот, беше сиот едно такво катче без живот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А оној старец како да беше сиот останат тука. Змејко сето тоа време се мачеше да не ја изрече докрај таа мисла, но мислата ниеднаш не го остави: Тие веќе ниеднаш нема да можат да дојдат заедно тука.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Во тој миг му беа далечни најмногу со тоа што не се покриваа и не замолкнуваа, кога тој нивни разговор беше сиот изрешетан од она.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Небото беше сето растворено во таа сивина, станато некако изгаснато модро, без ниедна ѕвезда и скоро исчезнато, само со една половинка изгасната месечина, ниска, бела и разјадена од сивината.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше сето време тажен, тоа беше неразделно од онаа прибраност во срцевината, тоа нејзе ѝ ја носеше густината и глобачината.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Навистина, во ѕидот што ја оградуваше Дупка од горна страна, од кај шумата и од кај дивината, имаше вградено едно четириаголно куќиче кое однатре беше сето исчадено и на чии ѕидови имаше остатоци од црвени и модри бои.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Кога го иставија Лазора од Арнаутчето, тој беше сиот искрвавен и онесвестен, а Арнаутчето и живо и свесно но со здробен врат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тогаш настапи Мустафа ефенди; на заптиите и на војниците им издаде заповед да ги фатат и да ги отераат Арнаутите во апсаната прилепска, а Лазора да го однесат во војничката болница за да го излекуваат, но Јосиф не даде; Сами ќе го излекуваме, рече.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Господе, како боцкаше, како болеше, како беше сето тоа незамислено, неможно.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Тоа беше сето воспитание, се колнам.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Навистина, ноќе, сам, се мачеше и беше сиот еден раздробен зглоб, намален до непретчувствувани размери по тежината на мракот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Како да беше сиот од мали вентили: штукаше и изгледаше дека прска, отфрлувајќи ја главата од собраните раменици. Се знаеше - од него избиваше парфем и лук.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ужасно беше сето човечко. Остварен стана пејачот во студентот, стана човек со помош на неговата човечкост.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Ако среќавањето пред тој јунски ден, во јануари на таа година, со пламените стихови на „Очи“ и „Љубов“ говорени од Ацо Шопов на конгресот на македонската младина во скопскиот офицерски дом беше сето во егзалтацијата и патосот на големото славје на слободата и во првата фасцинација со убавината на ослободениот македонски јазик, доживувањето на Рациновите елегични, чемерни стихови на болката и убавината на неговата Балада, се откриваше како трагично идентификација на самиот Рацин, во смртта, во онаа „кара смрт“, со непознатиот војник од една друга војна, - Големата, „световната“ - идентификација што ги исполнуваше и обединуваше луѓето во заедничка тага.
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Твоето име нема да биде заборавено, зашто ти беше сиот вдаден да го видиш она што другите не можеа да го видат; да го чуеш она што другите не можат да го чујат; да го насетиш она што другите не можат да го насетат; да навлегуваш во тајните кои на другите не им се достапни.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Зар не беше сиот нејзин живот жртвуван во разминување со смртта?
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Кметот го зеде јагнето од прислужникот и го постави среде масата, му мрдна со главата на прислужникот да излезе бидејќи беше сиот замастен во устата од штипкањето на јагнето носејќи го од фурната, и почна сам да го черечи јагнето.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Небото над Езерото сега беше сето во ѕвезди, небаре се славеше спасувањето на јагулите, кои го продолжуваа патот кон морето.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Тој се разбуди. Беше сиот во пот.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Куќата беше сета светната. Наоколу темнина.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Тоа беше сиот мој коментар.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Да, тука беше сето време збиено во јапонскиот цвет од хартија.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Знаеш, пред очи ми беше сиот пат што сте го врвеле за да втасате дури до Костурницата.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Имаа различен стил на облекување: Дејвид беше сиот во црно, а Мик во светло еднобојно одело со многу тесни панталони, и T-shirt со линии, сосема обична спортска облека од Карнаби стрит, ништо посебно скапо, но начинот на кој ја комбинираше облеката беше фантастичен.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Мислам дека не пропуштив ниту збор.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
На вечерата кај Џејн, ги забележав Дејвид и Мик.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Влетав во кујната во исто време со Александар. Тој беше сиот црвен.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
На моменти ми се чини дека се стакленца што паѓаат и страшни ми се.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
4. Господова рожба беше сето тоа: и преселбите и шумскиот од и псалмот што ѕунеше од мислата и омјазот на ангелот.
„Чекајќи го ангелот“
од Милчо Мисоски
(1991)