бев (гл.) - јас (зам.)

Како да експодира некој презгуснат простор во чие средсреде бев јас и сега честичките се разлетаа на сите страни како снегулки а јас половам среде тој облак од снегулки што се шири, се шири...
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Турчинот со црните засукани мустаќи, кој со Вас пиеше кафе и разговараше, бев јас, - Гоце Делчев.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Внимавајте, кон рајата бидете справедливи, инаку ве чека куршум! Гоце Делчев.“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На фотографијата бев јас на дванаесетгодишна возраст.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Можеби таа резерва беше поизразена кога бев јас во прашање, иако, и спрема мене, сега, откога почнаа нападите и интригите од страна на селаните, се држеше послободно и, на некој начин, подрско.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Подоцна, меѓутоа, видов, дека тие истите, кои меѓусебе очите би си ги извадиле и, многупати, и си ги вадеа, кога бев јас во прашање, беа истомисленици.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, не бев јас таа првородената.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Во паралелката во која што бев јас распоредена беа најстарите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во овој научен свет на астрофизичари се среќаваат обични луѓе, срдечни, гостољубиви и готови да раскажуваат и да се одделат за некое време од здодевните бројки и анализи па новодојдениот љубопитен аматер, каков што бев јас, да го запознаат со тајните на космосот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На ред бев јас. Дланките ми се испотија.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Си стокмил четиринаесет“, рече Љупчо, „ама триесет и едно е појако од четиринаесет, да знаеш.“ Дејко молчеше и само нишна со глава.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дејко зеде само една карта и рече - „Лежам!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во бандата, пак бев јас, најголемиот и најизгладнетиот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Пиерот: Не бев јас тој што го започна сево ова.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се вљубив со секој мој атом, секој здив, мисла, желба - со сѐ што бев јас. По ред да раскажам.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А, каква девојка бев јас!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Една бев јас клетата и еден беше тој личниот мој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ме подзеде тогаш таа мене и ми ја разбра работата, ама јас, што е кафтицата кошленкава, тоа бев јас, таа ни трошка јатро од мене не извади, туку само што ме разбра.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Прашав, полуцинично (тој „полуцинизам“ веќе беше знак дека не ми е сеедно што почнувам да ја губам Луција, оти таа веќе имаше другари и таму, а не само во училиштето, каде што бев јас!), дали Партијата има намера да организира и кружок по џез и пушење марихуана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Крај логотетот бевме јас, отец Стефан Писмородецот (отец на писмото со кое требаше да почне цело царство да пишува, да не дојдеше тој!) и отец Пелазгиј Асикрит, одговорен за библиотеката.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем помолче и рече: „Затоа планината се урна кога се обидов умножение да сочинам, отисок од првиот збор, кој беше јас; оти гневот Божји се јавува кога некој лажно јас зема за свое, како Дариј што направил со она јас што му припаѓало на Соломона!“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не само што верувам туку и тврдам дека ваквата размисла па дури и осуда на сопствената судбина постојано ти шеташе по врвот на јазикот но ти не сакаше (јас знам дека не ти недостасуваше храброст) да дозволиш таа осуда на сопствената судба да се појави разголена и обесчестена пред погледот на изненадениот љубопитник каков што бев јас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или во прашање беше нешто сосема друго?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во средината бев јас на својот Ѕвездо. Зад мене, на десетина чекори, јаваше и си свиркаше Орде.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Можеби им личев на добродушно џуџе, или на водено дете излезено од некое море, или пак на ловецот што го убил волкот и ја спасил Црвенкапа.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
4. На тие што ме најдоа заспан на работ на една џунгла, за да знаат како дојдов тука, им нацртав камила, а на нејзиниот грб едно црно и едно бело дете. Белото дете бев јас.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Уживав, за таа страшна реченица повод бев јас, мал и сепак значаен.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таков бев јас, ако сега ви изгледам вакво џинче.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не бев јас сам што гледав на предвременоста на востанието.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кога бев јас ученичка, многу сакав да одам на прошетки!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Само по себе ова е ситно посочување, јас го чинам само затоа што сакам да ги предупредам за четврт час сите други истакнати луѓе, чиј што живот со зачудувачка едноличност се опишува задолжително од моментот на раѓањето. Ете, тоа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кога акушерката ме принесе до татко ми, тој со изглед на зналец го погледна она што бев јас и воскликна: - Можам да се обложам дека ова е син!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Важно беше дека бев јас утепан. Ништо друго не беше важно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ма дај, да бев јас сите и ќе поверуваа. Но, ти?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не знам каков ќе ви беше алот да не бев јас, за некако да го врзам крајот со крајот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И во влечењето да се сопнеш, да паднеш, мајката пак ќе рече: мене да ме нема, чедо, оти да не бев јас, немаше да паднеш и да се удриш, ќе рече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едниот беше висок колку што ќе бев јас ако му стоев на глава на некој свој врсник.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Никогаш не сме симнале роб од дрво.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И сето тоа трае деноноќно, Уживам со една средба, живеам, постојано таму, овде, онаму, секаде каде бевме јас и ти.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Единственото туѓо нешто бев јас, што беше сосема точна претпоставка, барем за време на моето престојување.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Монтењ, тврдејќи дека можел да се смета за среќен и оној којшто успеал да се најде само во сенката на еден вистински пријател, сепак ја објавува својата формула за феноменот на пријателството: Бевме пријатели зашто тој си беше тој, затоа што јас си бев јас! (Parce que c tait lui; parce que ctait moi!)
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Шифрантот Петар Иваз беше на своето место. Сега бев јас на потег.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа да не беше јас немаше ништо да дознаам, та од кого ќе слушнев кога во нашето семејство беше строго забрането да се зборува за тие работи?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ти барем знаеш каков човек бев јас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И во таквите мигови, кога ослободена од железните рамки на предрасудите ќе се почувствував поинаква, а сепак длабоко во себе своја, со најсвое јас, се спознавав: бев Ема единствена и неделива, туѓа и одвратна за оние што не можеа да ме разберат.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бев распната меѓу две крајности, иако тие не беа тоа, и јас не ги чувствував како такви, и во миговите кога цврсто стоев на тлото, кога бев целосно свесна за себе, кога јас бев јас, но и кога ќе се обидев да се ослободам од сето тоа и од барем дел од себе како таква, кога ќе се обидев да го отфрлам сето тоа како здодевна и непотребна приказна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
5.4 На најсувото од островот, На најтврдото, На најтемното Копам длабок бунар За да се огледам Во природната големина на самувањето, Во приближувањето кон Човекот Што бев Јас.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Кога Татко започна да ги средува книгите, беше јас­но дека закрепнуваше новиот живот по војната.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во спомнатиот Културен преглед што ти го имаш подготвено присутни се дури и такви размислувања како она дека прозаичното и бирократско секидневие може да повлијае дури и некогашните борци за слобода да се преобратат во обични убијци.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А каде бев јас во вторникот? - Беше овде. - А кој ден сме денес? - Петок. Еден од петоците што се готви да си замине.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи кој бев јас и која беше вината што ме доведе овде?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А и она, што уследи во однесувањето на Виктор изобилствуваше со знаци што не можев да ги протолкувам бидејќи не бев сигурен колку бев јас виновен за натамошните постапки на мојот постар брат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Да ве издави, како сите прилепчани што ќе беа издавени да не бев јас?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кога понекогаш проѕирно ќе погледнев околу себе и во светот, ќе украдев неколку часови од животот, ќе слезев во ладните ходници сосема длабоко, таму каде што отсечените и отуѓените делови од моето срце и душа во темните огледала ја добиваат својата совршена слика која личи на мене, на тоа што бев тогаш кога знаев што сакам да постанам, кога имав силна причина за живеење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И се што се случуваше со мене од тогаш, убиваше полека, гребеше, сечеше и го отуѓуваше тоа што бев јас, тоа што го дефинираше моето битие и мојот лик.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сите еден ден ќе ја запознааеме болката и некои страдаат секој ден, секоја ноќ, секој час, малце по малце, и не се предаваат, се борат со злото, искушението и неспокојот и го наоѓаат својот пат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И јас го познавам поразот зошто и јас еднаш загубив, нешто скапоцено, една душа која љубеше, едни раце кои милуваа, едни очи кои беа моите сонца, едно срце во кое бев јас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се гордеев со него; беше сè што не бев јас.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Да тоа бев јас на своите околу триесет години.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ми се гади од математика и нејзината немоќ да ја пресмета веројатноста да се родев на друго место во друго време, да не бев јас јас, да не ми се гадеше.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ретко се случуваше да се најде во нивната мрежа толку редок емигрантски примерок каков што бев јас.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не бев јас виновен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Бато, а каде бев јас кога не бев уште родена?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таков бев јас како дете.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Да бев јас за добро не ќе бев момок со целата фамилија.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Едната бев јас. 1.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби беше навикнат од своите родители на секоја негова лоша постапка да си добива простуваање со големо П. Но тоа не бев јас.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Секогаш бев јас таа што е сакана, јас бев таа која не попушта во ништо, одбрамбениот систем ми беше како Берлинскиот ѕид.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На тоа мислење бевме јас, Милан Арсов и Бошнаков.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)