Татка најмногу го интересираа прилепските и битолските кадиски регистри, сиџилите во кои се надеваше дека ќе ги открие клучните податоци за своето семејство, по мајкина линија, на кое одамна му беше изгубена балканската трага, по преселбата во Цариград, неколку децении пред падот на Отоманската Империја.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Тоа беше 1940г. и камерманот на своето прво патување во Амстердам беше торпедиран и сета негова опрема беше изгубена.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Би било неправедно да се каже дека тоа сценарио е резултат на еден компромис, бидејќи, зборувајќи искрено, тоа е друга приказна.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Го најдов мирот, ја најдов половината што недостасуваше, зашто беше изгубена.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Но, бидејќи ваквите општествени промени секогаш се различни, како и секоја изгубена генерација, тие беа изгубени на еден свој, неповторлив начин.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Како и секоја генерација која доживува промени на системот и на границите на земјата во која живее, тие беа изгубена генерација.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Што беше уште почудно, Дуковци сееја и просо, чие семе одамна кај други веќе беше изгубено, па во одредени денови, на празници, жените месеа просеник, леб од просо, необично вкусен и пожелен за оној што го јадел како дете.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Беше единка од еден род, кај кого до смешност беше изгубена пргавоста, што ја бараше овдешниот живот од секој свој жител.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Свеста за спас од таа положба беше изгубена.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И ете, како награда за сѐ беше изгубено, како во најубав сон, маѓепсани стоевме на тој брег.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Тие веќе воопшто не можеа да мислат, да гледаат, беа изгубени до немајкаде, заслепени.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Но, еве, козата како да требаше да помогне, по толку страдања во привикнувањето на новата почва, на новиот брег на животот, да го дополни она што беше изгубено, она што му недостигаше на нашето детство.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)