бев (гл.) - уверен (прид.)

Во тие мигови, гледајќи го загрижено нејзиното лице, тој беше уверен дека таа презела сѐ за решавање на проблемот што најчесто го измачуваше сето семејство, па сега узреало времето за одлука.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа, тие камени блокови, Чанга ги гледаше со сопствените очи и затоа беше уверен во историската вистина за Калето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но што беше она на што сега мислев и бев уверен дека не само го согледувам туку и дека можам, да го изразам со зборови, да го запаметам како кажување. Ебати бељата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Длабоко во себе бев уверена дека ТАА беше виновна за сѐ.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тоа беше победа на смелоста на митрополитот, на неговата интелигентна тактика, но и на неговиот дипломатски дух, со кои, беше уверен владиката, небото ненадејно го обдари поради неговите услишени молитви.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со нив замина и семејството на благодарниот рабин Елеазар Корео.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Отсекогаш бев уверен во тоа она што ни се случува нам дека им се случува и на нештата околу нас: книга со книга, флејта со флејта и врата со врата дека си разговараат меѓу себе, си шепотат, се разбираат и убаво се сеќаваат на сè што одминало...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
ДАСКАЛОВ
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се сетив на случајот прстен. Тетка Маца беше уверена дека остана без маж само затоа зашто свршеничкиот прстен ѝ падна в бунар.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сепак, речиси бев уверен дека тој ги сфатил причините за мојата несигурност и збунетост.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со еден збор, бев уверен дека Кожинката многу сериозно ќе се зафати со случајов!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Утредента, додека се плискаше со ладната вода од Пребег, Иван смеејќи се гласно размислуваше: „А што би рекле вие чичко Боге во врска со мојата помисла дека татко ми избегал бидејќи се исплашил оти може да стане татко?!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кој бил тоа?“, се толчев јас со прашања, со прашања, а притоа бев уверен дека одговорот е многу, многу далеку, веројатно недостижен!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неа најмногу ја збуни тврдењето на човекот, кој двапати слегнал во бунарот, дека прстенот и е грабнат од раката на судбината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Она што ќе го заплетка некоја невнимателна жена не се размрсува тукутака.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа, нели, одамна е речено: и мртвите знаат да направат збрка! Посебно жените.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги слушав нивните воздишки и тивко кашлање и бев уверен дека и двајцата се добри луѓе, поинакви од оние во чаршијата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Многумина од оние кои беа присилно донесени во Гнездо, бараа да бидат пуштени; некои молеа тивко, склопувајќи ги рацете пред докторите или паѓајќи на колена пред нив, некои пак врескаа молејќи, некои се закануваа: “Ќе ве испратам сите во пеколот,” извикуваа оние кои веруваа дека се богови, богови само за кратко паднати на земјата; оние што беа уверени дека се големи војсководци кои се сега затворени од противниците, се закануваа дека, ако не бидат пуштени со добра воља, штом одново ќе дојдат на власт ќе се осветат; а имаше и такви кои се закануваа со нешто едноставно – дека ќе им ги свиткаат вратовите на докторите, или ќе им ги прободат телата со нож.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш тој ќе препрочиташе некоја од книгите кои ми ги препорачуваше – ги сакаше Софокле, Шекспир, Гете и Сервантес; од мене бараше да не ги читам Балзак и Флобер, затоа што биле полни со неморалности; Достоевски, кого тукушто го откриваше, ми го забрануваше затоа што бил полн со мрачни мисли.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои се лажеа себеси и другите: “Ние сме овде на пропатување, знаете, остануваме во хотелов само денес, а веќе утре,” и покажуваа кон некаде со рацете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога правевме паузи меѓу читањата и одевме во дворот на библиотеката, брат ми ми кажуваше работи кои тешко можев да ги разберам, но сепак внимателно го слушав, бидејќи знаев колку му е важно некој да го сослуша, затоа што неговите пријатели беа посветени само на медицината, а тој сакаше нешто повеќе, тој сакаше да ги разоткрие тајните на човечкото суштество кои беа отаде анатомијата; Зигмунд беше уверен дека тоа растајнување би можело да се направи со вкрстување на разумот и чувствата, тој велеше дека и размислувањето, и чувствувањето се есенцијален дел од нас, и само при „соработката“ на тие два дела човекот може да се осознае самиот себеси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Нема да чекаме и да гледаме како копилињата прават што сакааат!“ се налути нивниот претпоставен.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како да беа уверени, како од некаде да знаеја дека никој не им може ништо, дека тие од оваа страна веќе со денови ја добиваа истата наредба – не пукај, не оди, чекај следна наредба...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Бев уверен, ни самиот не знаејќи зошто, дека Борис Калпак не ги сака обајцата Онисифоровци и дека неговата омраза не е постудена ни кон игуменијата Минадора.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Борис Калпак го легна дното на пушчениот кундак врз штотуку отворен мравулник и рече дека ќе го избрише од дружината кога ќе му ја остави главата на камен да си играат со неа ноќе лисици и лисци, да ги учат малите лисичиња како се глодаат коски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дишеше шумно низ нос, не во исчекување да станам и да го доведам до местото за кое беше уверен дека го знам, дека привремено е моја тајна, туку во занес на човек од кого ништо не може да се сокрие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Онисифор со обетка на увото не е далеку.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жителите на Потковицата беа уверени дека Тахир бег и Максим Акиноски рекоа така само за да ги одбранат Јанческите од властите кои почнаа да доаѓаат дури од Прилеп и да душкаат околу нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И, што е најважно, во големи неволи ќе се најдеше сам пред себеси, викогаш не ќе беше уверен дека го посочил токму вистинскиот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ми ја зедоа Неговата слика и беа уверени дека ќе се споулавам во осаменост, ќе легнам врз шините на накој колосек или ќе се обесам на својата врска.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Уште порано, ни сам не знам како, бев уверен дека тоа што се случи тогаш, еднаш мораше да се случи и итро се наведнав.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ако Ана се симне на Монпарнас-Бјенвени моите шанси се минимални; како да не се сетам на Паула (Офелија) таму кадешто можната четворократна врска го истенчува секое предвидување; меѓутоа, оној ден со Паула (Офелија) бесмислено бев уверен дека ќе се поклопиме, до последниот момент одев на три метри од таа бавна и плавокоса жена облечена како во суво лисје, па затоа нејзиното вртење надесно ме плесна по лицето како камшик.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми ја зедоа Неговата слика и беа уверени дека ќе се споулавам во осамноста, ќе легнам врз шините на некој колосек или ќе се обесам на својата врска. понекогаш ме совладуваше криза - навистина зошто да не се затворам во некоја далечна плевна и да не се оградам со оган?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Неговата мајка, бабата Хазбије, од родот на Фетиевци го носеше сѐ поголемото семејно бреме, но и цврсто беше уверена дека еден ден ќе замине кон Турција, кајшто одамна беа заминати нејзината мајка и нејзиниот татко, браќата и сестрите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сега ова шампањско го отвори во чест на Татко, неговиот најверен пријател на Балканот и беше уверен, цврсто уверен и во Татковите чувства кон него.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога Татко беше уверен дека конечно Камилски ја завршил својата прикаска за башибозукот, тој се исправи, прошета со погледот кон наредените книги на рафтовите како вистински војници, кои само тие, двајцата, со нивното читање ќе можеше да ги прочитаат, да ги совладаат, да ги направат безопасни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој беше уверен, а во тоа се убедуваше од ден на ден, од нов турцизам до нов турцизам во текот на нивната работа како и самиот Камилски дека балканските народи се блиски до османската цивилизација повеќе отколку што сакаат да бидат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Народите на Балканот, најмногу во XX век, по конечниот пад на Османската Империја, залудно настојуваа по секоја цена да го отстранат од нивното постоење сето она што било во нив турско.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беа свесни дека нема никогаш да ги опфатат во нивната потрага сите османскотурски заемки, но до некаков компромис мораше да се дојде, ако не денес утре, задутре.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Очигледно настапуваше нова, завршна фаза во мисијата, во тоа беа уверени и обајцата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Од сето тоа останаа старите клучеви на куќата и пустата надеж на враќањето, кое, беа уверени Татко и Мајка, никогаш не ќе можеа да го стигнат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сигурноста на гаменот во се и за се и се чинеше преопасна, и сега беше уверена дека тој носи во себе црн отпор на зло за секого што ќе се допре до него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таа не можеше да ја следи татковата стратегија во однос на балканската книга, не беше уверена дека целта им беше заедничка...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И таа кутрата ќе беше среќна што синот најпосле се враќа, но едновремено со притаена и изгубена гордост што тој повеќе не ќе може да им помага на Палестинците.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев уверен дека е така! Така и беше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нејзиниот однос кон историјата беше во функција на спасувањето на својата рожба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сега, сè повеќе мислеше, беше уверен во тоа, дека Карл ќе биде негов единствен наследник. ***
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но кметот беше уверен дека еден ден таа ќе попушти, ќе се согласи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Бев уверен дека немам од што да се бранам а знаев дека нема поголема глупост од онаа, да се бориш со замислени ветерници.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам зошто но сепак проговорив на глас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И јас бев уверен дека ги имаш видено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но вистински бев уверен дека одбраната на нашето право на отсутност го оправдува моево однесување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Збунет од оваа нејзина упорна непромисленост бидејќи бев уверен дека лицето ѝ е в ред; долго се прашував како да ѝ помогнам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Анастасија беше уверена дека знае на што мисли Радуле.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тие беа уверени и тврдеа дека им е израсната и втората половина, и дека се потполни, самостојни кругови.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
По многу години, сите во семејството бевме уверени дека нема враќање од егзил.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се чудевме на тоа кои сме и од каде сме и што ќе се случи, а истовремено бевме уверени дека ништо не може да се случи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Всушност, заклучи авторот, Митко Кривашија воопшто и не беше комунист туку само наивен човек кој важеше за добар и чесен, за кого практично непостоечката и неостварлива правда беше идеал од којшто тој не можеше да се откаже и истовремено беше уверен дека само комунистичката доктрина би била способна правдата како што тој ја замислуваше да стане стварност на секојдневието.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)