бев (гл.) - блиску (прил.)

Тоа му причинуваше и извесно самозадоволство, несетено дотогаш, зашто ѝ придаваше на неговата личност неочекувана важност, но истовремено и повеќе го тревожеше, зашто беше блиску до умот дека тие нема лесно да го остават на мира, ами ќе му одат по трагите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во секој случај, бројката од шеесет и два милиона не беше поблиску до вистината отколку бројката од педесет и седум милиони, или од сто и четириесет и пет милиони.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Толку многу ѕвезди го опсипаа тогаш небото и така беа блиску - со рака да ги дофатиш...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Еве, толку бев блиску до неа, а таа не се помрдна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ица, бидејќи имаше целосно доверба во него и бидејќи училиштето беше блиску, патем немаше сообраќајница од која би се плашела, сепак спокојно ги пушти.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не бевме блиску и ние навистина бевме две девојчиња, сами и изгубени во големата и страшна шума.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но тоа го открив многу подоцна, а во тој момент сè уште имав прилично надеж и храброста не ме беше сосем напуштила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури последната вечер, кога беа блиску до селото, по една недела пат, Башмајсторот го повика онојго крај огнот и пред сите му изброја сѐ, што имаше заработено, а му придаде нешто и од својот ак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Конечниот договор беше блиску.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш Израелците не направиле поголеми отстапки.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше поблиску до боговите на владеењето, оддалечувајќи се од луѓето над кои владееше. По малку симетрична ситуација со Титовата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но кога смртта веќе беше блиску на 29 октомври 2004-та, тој е пренесен во една воена болница во Париз со помош на францускиот претседател Жак Ширак.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Затоа Арафат, подјаден од непозната болест, со години не сакаше да ја напушти Палестина за да се лечи во странство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше местото каде што се скина тенката нишка помеѓу нас и нашите заборавени претци: ние бевме првите неверници во долгата низа поколенија од времето на Мојсеј до нас, првите кои работеа во сабота, кои јадеа свинско, кои не одеа во синагога, кои не кажуваа “Кадиш“ на погребението и на годишнините од смртта на родителите, кои не го разбираа хебрејскиот; за нас светиот јазик беше германскиот (брат ми веруваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла), се воодушевувавме од германскиот дух и правевме сѐ да бидеме дел од него, живеевме во Виена, престолнината на Австро-Унгарија, која беше нарекувана “светата империја на германската нација”, и со некакво чудно воодушевување, со кое го прикривавме зазорот кон својата традиција, ги прифаќавме тогашните навики и однесувања на виенската средна класа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа книга ја отворав само кога брат ми не беше блиску до мене; од неа тој имаше читано само куси делови и велеше дека е полна со заблуди.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Овој град, Струга, толку беше блиску просторно, не повеќе од дваесетина километри од родниот град Поградец, а толку далечен по неизвесностите што ги носеше по новиот живот на семејството.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога бев блиску, до неа, имав чувство оти придонесувам, колку-толку, таа да се ублажи, да се одложи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)