бев (гл.) - некако (прил.)

Се менуваа така природните појави во атмосверата, една зад друга а нам ни беше некако најпријатно после дождот, затоа што пред дождот набојот беше некако кобен, па сите луѓе па сите луѓе беа некако напнати.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Не ја соблече никогаш македонската носија: белата долга кошула и црвениот излитен долг елек, кој се припиваше покрај нејзината слаба снага, па не беше некако спласнат и ги немаше оние цврсти нагласени набори, како кај ист таков нов елек.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Миќо носеше долги панталони, беше некако неубаво издолжен, како глиста, и целата негова физика не влеваше многу верба во она што го прикажуваше, но јас - кусопанталонест - го гледав сепак со извесен респект.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сега сѐ беше некако измешано, нејасно.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Токму сега тој почна да удира, а звуците беа некако далечно траурни, како биење на пукната селска камбана.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Светот беше некако искривен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Без сомнение панталоните беа практични и удобни, но жените што носеа панталони за Кети беа некако непристојни, особено дебелите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тогаш, тој брзо и крадешкум го стивна телевизорот и почна да наслушува: се чу издувување на нос, но тоа беше некако суво и некарактеристично за настинатост.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Првата работа што му падна на памет беше некако да го намами кучето во некоја просторија и да го заклучи внатре.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Независно на сè, тој беше некако сигурен дека кога таа ќе излезе од бањата, ќе дојде во дневната да му се придружи да гледаат телевизија како што обично правеше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Времето, просторот и сознанијата му беа некако така ускладени, што чиниш сè се решаваше со самото тоа што ќе му се наметнеше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го гледав: беше речиси неизменет, како да не стареел, како да немал време да го направи тоа; само брчките на челото му беа некако поистакнати, како некој запис да имаше на челото, господин судија, како да е тоа линија на животот што наместо на дланка, кај него се преселила на челото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција беше и понатаму убава, иако беше некако смалена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Освен тоа, веќе го бев видел папокот на Ина (таа веќе и се преслекуваше пред мене, но јас таа блискост на луѓето во циркусот не можев тогаш да ја разберам, оти тоа Ина го правеше и пред други луѓе од нивниот свет); тој папок, за жал, немаше ништо заедничко со папокот на Луција; беше некако поплиток, без сила, зарамнет на цврстиот стомак; беше тоа, како да смениш чаша на половина пиење на еден ист пијалак; како да пиеш вино со чаша за ракија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ништо друго не се слушаше, сè беше некако притаено, дремливо.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кога ги слушнав чекорите на татко ми, бев некако поинаку од другпат возбудена.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сѐ беше некако механичко во неговите движења.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека седеше гледаше во една точка, гледаше така дури и кога доаѓаше мајка му.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И снегот сега беше некако спитомен и омекнат, лежеше во нозете на тој спалавен ветер како некоја кротка животинка, почнувајќи пополека да линее под допирот на неговите топли прсти, станувајќи притоа нетолку изгаснат, колку со една своја нова, спитомена белина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И двајцата беа некако необјасниво фригидни на очигледните допири.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Зборовите на Рада го погодија. Томо беше некако затечен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сѐ беше некако непомирливо и заплеткано.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На неговото ситно лице, скоро сето претворено во клунест нос, умората како во мека иловача го бележеше својот пат: тенката кожа на ниското, испупчено чело беше некако неприродно ишарана со суви брчки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сето тоа: бучавата, говорот и толпата луѓе,  сето тоа му беше некако чудно на Акакиј Акакиевич.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се заниша и очаено побара стебло да се потпре. на неговото ситно лице, скоро, сето претворено во клунест нос, умората како во мека иловица го бележеше својот пат: тенката кожа на ниското, испупчено чело со беше некако неприродно ишарена со суви брчки.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Верувај, јас уште пред да одам таму, бев некако задоен со читањето и духот на славниот Дон Кихот на Сервантес.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сега се на прав пат, помисли, макар што Татковите зборови отстапуваа од првичната линија, беа некако неутрални, безопасни за проектот каков што го замислуваше неговиот пријател.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Паничеше пред неизвесноста на здравјето и болеста, а мене упорно ме притискаше главата од тежината на мојата професија која никогаш не успеав да ја утврдам сосема, но која, во тој миг, беше некако необично налик на лекарска...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Потоа момчето Мане почна на оро да се фаќа до мене и ми беше некако здодевен. Бев решена со никого да не се забавувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не постоеше закон, дури ни некој непишан закон, против посетувањето на кафеаната „ Кај костенот“, па сепак местото беше некако на лош глас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Необичната почит што ја почувствува кон неа беше некако измешана со глетката на чистото безоблачно небо што се протегаше зад оџаците до бескрајни далечини.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И тука се чувствуваше вообичаениот мирис на варена зелка, заеднички за целата зграда, но беше некако пресечен од едно уште поостро испарување на пот кое - човек го знаеше тоа штом ќе го почувствуваше, иако беше тешко да се каже како - му припаѓале на некое лице што не е присутно во моментот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секој занает си имаше своја слава во градот - ќурчиите го славеа Свети Илија, казанџиите Свети Спиридон, бавчованџиите и лозарите Свети Атанас, терзиите Петровден, и сите ги канеа на своите денови, и турските големци, и другите видни граѓани, ама Свети Пантелејмон на папуџииите за Тодора беше некако најубав празник и чест што мислеше дека целосно и самата ја заслужува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога се врати од лов беше некако нервозен и нерасположен, ништо не сте успеале да уловите.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
А она што најмногу ме погоди, беше тоа што сфатив дека ме сакаш и многу ти значам, иако во последно време беше некако груб со мене, како да имаше некоја пречка меѓу нас двајцата, како да имаше поставено некој невидлив ѕид, па не можев да допрам до тебе, не дозволуваше да те жалам. да те тешам, да те прашувам како ти е.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сè беше некако поинаку, отколку таму кај нив, во Келн.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сите беа израдувани. И беа некако збунети.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Го зафати некое неспокојство. Чувствуваше дека нешто се случува со Марија. Со нејзините нерви. Беше некако поинаква...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка речиси никогаш не била во средиштето на нарушената тишина во семејството, секогаш беше некако скраја, да нè подзадржи на работ од животот, да нè понесе, а сега таа сакаше да замине сама преку границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тие денови, кога Загорка Пеперутката ја носеше во косата најголемата црвена пеперуга што некогаш ја видел светот, беа некако чудно пролетни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Инаку не е лага дека таа се плашеше оти пеперугата ненајавено може да одлета.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сега беше некако послабо и побеспомошно, како довикување на болен.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Пред куќата на Ане имаше некој голем бел автомобил со црвен крст на него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сите беа некако сериозни и тивко зборуваа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сè беше некако грозоморно, а сепак на фронт не личеше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„По сите, ама во него лагата ми беше некако најубава“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
ИИ Така беше некако, што знам како беше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не беше веќе стариот лаопланос, сѐ што ќе кажеше сега беше некако изнудено, од немајкаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се воодушевуваше, а сепак беше некако тажен, а јас како да бев рамнодушна.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Значи, малиот другар кој божем мене ми се додели автоматски, зошто бившиот спортист, нели, беше со Лима, не беше многу убав, но беше некако мил и водевме интересен дијалог.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ми беше некако посебно убав, не дека беше донесен од Холандија каде што тој живееше, туку искрено, ми се допаѓаше како ми стои.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сепак, добро е што тој беше некако свесен колку е далеку Америка, па воопшто не ми дозволи премногу да се занесам емоционално, ниту пак да фантазирам за нешто повеќе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Малку апсурдно, но беше некако магично.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но сето тоа беше некако несериозно и без врска.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Многу е интересно, сè беше некако поврзано од самиот почеток.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А пак забите какви му се, бели и наредени како под конец!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Повеќе би рекла дека беше некако разлеана.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Така си мислев, ама во срцето ми беше некако студено, празно и тажно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секогаш сум го носела со себе во џебот, а кога си легнував, го ставав под перница и ми беше некако топло и нежно под обравчето, како кога мајка ми пред заспивање ќе ми ја стави дланката меѓу лицето и перницата, а јас ќе чувствувам дека потонувам во сон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие вечери, во Крушево, не знам дали поради прстенот или поради тоа што веќе долго бев отсутна од дома, многу често мислев на мајка ми и посакував да сум со неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И насмевката му е прекрасна, иако на фотографијата беше некако замислев и не се смееше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со никого не ми се правеше муабет, сè си молчев и само си молчев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)