бев (гл.) - необично (прил.)

Будењето му беше необично долго и тешко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Денко зборуваше мирно, обично, како да раскажува нешто сосем неважно, а за Бојана секој податок што онака, површно ќе го изнесеше Денко, беше необично интересен: ... „има над триесет училишта... живее на другиот крај од градот...“ повторуваше Бојан во себе и се обидуваше да си создаде претстава за тој огромен град, сиот исполнет со училишта и ученици, со татковци, мајки, доктори, инженери, лекари...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Срцето одвај се насетуваше, а отчукувањата му беа необично брзи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сето тоа беше необично, од една страна убаво, волшебно, од друга страна таинствено, морничаво, застрашувачко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Соговорниците тоа не го забележуваа, но беше необично да се види како кучето го влечка задникот по паркетот и му се приближува на стариот господин Гроздановски.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ништо не беше необично.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас немав дом додека бев во полето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чичкото што дојде да ни ги поправа славините дома беше необично симпатичен.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тоа ми беше необично, а и малку незгодно таа да ми ја носи чантата, но, пред и да успеам да се заблагодарам и да одбијам, чантата веќе се наоѓаше во нејзините раце.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Проклет да бидам, толку сето тоа беше необично, страшно.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сликите, стиснати во рамката на отворениот прозорец, беа необично живи и подвижни, затоа во собата се беше во некоја темна, студена неподвижност, сѐ, дури и оној мирис што го имаа старите куќи во занемениот град.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Другарите го задржуваа, и тоа не беше необично, да не ги тресеше музиката прозорските окна а сепак се слушаше што овој младич има недодржлива потреба да изрази.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Но го поттикна и тетратката што штотуку ја извади од фиоката. Беше необично убава.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кусата темна коса беше необично густа и мека.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му беше необично кога помисли дека небото е исто за сите, во Евразија или Истазија, како и тука.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше обичај да ги поднаместува очилата на носот, што беше необично обезоружувачки - на некој недефиниран начин необично цивилизирано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ме покани или, што беше необично за нашата комуникација, ме замоли идниот ден да најдам време за кафе во „Зона”, мал ресторан во приземјето на станбената зграда од левата страна залепена за нашиот Центар.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја гледав како прв пат да ја гледам: нозете ѝ беа необично долги и складно пополнети, со правилни облини кои повторно го раздвижија кај мене за миг замрениот механизам; првин морници ме полазаа по снагата, а потоа бран топлина ме облеа, како плиснат пламен од градите кон лицето, на челото, по темето; се испотив и речиси во истиот миг потта ми олади, се здрвив.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Прашината на сè што се наоѓаше во хангарот оставаше впечаток на запуштеност, но бирото и столот крај него, тапациран со темно-зелено кадифе на седиштето и потпирачката, беа необично чисти, најверојатно заради секојдневната употреба од страна на командирот на стражарската служба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Судницата беше необично пространа, со големи прозорци без завеси.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Навикнав на тоа “и така натаму” и без него, во секојдневната работа, најверојатно, ќе ми беше необично, празно и недоискажано било кое кажување на Круме Волнаровски.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Марија внимателно ја слушаше својата другарка и ѝ беше необично некој што не е од болницата, со неа така да разговара за секојдневни работи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На пример, кога првпат почнав да правам плочи, беше необично за некого да дојде во студиото без претходно напишани музички парчиња, да седне, како мене, и да ги состави со она што му е на располагање.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ренди, кој го беше заобиколил игралиштето за да го гледа натпреварот од левата страна, се срамеше затоа што татко му се лизна, дека татко му се лизгаше во шорцеви и се повреди, дека во овој контекст - натпревар за старци и слабичи и луди фундаменталисти - лизгањето беше необично, апсурдно добро; и, на врв на сето ова, дека мајка му се впуштила во ваков еден мизерен циркуски акт.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Како да се трудеше да скрие некое доживување за кое можеби не беше сигурна дали се случило и какви можат да бидат последиците од него?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Катерина беше необично тиха.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сепак, тоа беше необично!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Горе, имаше само едно светло од целата фасада... во собата на стариот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но, гласот му беше необично гласен... и брз: Носимедутеатаро.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Асан ѓуптино на уушто му кладел трубата, а тај вира му љепе стоденарки. - Баш убаво.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, погледот му беше необично светол и пробивен, што доаѓаше уште повеќе до израз поради бавноста на телото и движењата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Погледна накај Иван и Ивана седнати на подѕидокот, Ивана уште незакрепната од грипот, немаше волја ниту да зборува, на сите им беше необично дека молчи, подмижната во сончева светлина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Писмото, како и барањето, беше необично, крајно неочекувано (книгите да ги испратам во македонските и албанските училишта во коишто се учеше француски јазик!), но за мене криеше длабока конотација, во склопот на односот на Елен Лејбовиц кон мојата балканска сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
КЛАУС: Ми беше необично пријатно. Благодарам и до гледање.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Излегуваме од хотелот. Плоштадот беше необично испразнет!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Она што Еда одушевувачки го саштисуваше, беше необично високото небо над Торонто на коешто не можеше да му се издонагледа и што овој свет го правеше далечен, многу далечен од неговиот роден крај.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ги помина сите, но не најде ни една што би го заинтересирала, но сепак му направи впечаток последната книга во картонската кутија што отскокнуваше со големиот формат и беше необично дебела.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чичкото што дојде да ни ги поправа славините дома беше необично симпатичен.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
По некое време повторно скршнавме во некоја од попречните улички.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мене ми беше необично и името и судбината на кутрата заробена река и постојано мислев како ѝ е сега нејзе, под асфалтот, под нашите нозе и под гумите на автомобилите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)