Среброто беше исто така лесно потемнето како во мигот кога Емилија ја отфрли торбичката за да може полесно да буричка низ картите.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Жените вреснаа од преплашеност, а двајцата мажи почнаа да буричкаат низ водата до гуша потонати.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Таа тоа не може да го поднесе, како што не поднесува некој да ѝ буричка низ чантата, или пак да ѝ фаќа нешто од работната маса кога машината за пишување ѝ е отворена.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Испушта извонреден крик: „Помош! Помагајте!“, се дере...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
И таа ме фасцинира тогаш...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Му буричкам низ салцето на вратот... На колена сум врз него...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Внимателно ме набљудуваше додека се обидував да го избегнам месото и со лажицата буричкав низ оризот.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Седеше на искубаната јамболија послана врз креветот кој преку ден служеше како кауч и буричкаше низ влакната, одвреме-навреме вадејќи оттаму некоја трошка и по мало двоумење, фрлајќи ја на излитениот теписон.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Барем го затскрила она што сум го правел, за срамот да не ми биде уште толку поголем.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
ЉУБИ, ЉУБИ КОГА СИ ВО ЉУБЉАНА љуби, љуби кога си во љубљана трипати љуби еднаш број кога си на тромостовје љуби на куб, љуби трипати на куб љуби, љуби шестпати по шест љуби колку што можеш да испиеш кригли пресно лашко во гостилницата шестица на улицата која до вчера се викаше титова замижи машки и љуби, љуби кога се качуваш со лифтот на врвот на неботичникот во центарот на градот којшто мижи кога љуби и кога ќе отвори очи цел живот ќе игра мижитатара љуби, љуби кога си во љубљана запни како кога се дава вештачко дишење уста на уста и ич не бери гајле што те сметаат за заостанат во развојот љуби, љуби кога си во љубљана и кога бараш ново скришно место за љубов иако има многу корпи за отпадоци ти сепак фрлај ги зрнцата од љубење по улиците за да знаеш по кој пат да се вратиш љуби, љуби кога си во љубљана овде никому не му е особено важно каква боја мирис и вкус има љубењето а не е во план и изградба на музеј на модерното љубење во кој ќе гори заборавено а ѓоа вечно оганче што ќе го подгрева здивот на засипнатите славеи а штом ќе нема музеј ќе нема ни модерни гатачки пред портите на музејот кои низ дланка ќе ви буричкаат низ иднината на љубењето како надминато минато љуби, љуби кога си во љубљана и ако цапнеш во некоја дупка на млечниот пат по кој се пентраш до емона речи си пу-пу машала ќе си најдеш ново љубење а на врвот на ридот секако ќе ги најдеш прешерн и неговата јулија како сркаат врел планински чај и на љубопитните им шиткаат бројаници од бакнежи и од мигови колку мигови трижпати повеќе бакнежи сите да ти велат ти да не веруваш ама така се рекло и нека биде така како што се рекло дека лично прешерн излеан во бронза крај тромостовјето севезден им врти грб на старите и штрби баби тадури и и’ го плазел јазикот на тишината како оној разбушавениот ајнштајн кој си го изгорел јазикот баш во хирошима и нагасаки којзнае дали тоа го рекол баш ајнштајн ама љубел не љубел времето си врви љуби, љуби кога си во љубљана љуби без наситка остај си малку време да се сликаш пред магистратот со лидија димковска и алеш мустар кои рака под рака влегуваат во мирисот на секое цвете и растат, растат миризливо љуби, љуби кога си во љубљана и да папсаш утре пак ќе ти се љуби љуби, љуби кога си во љубљана и имај на ум дека никој не знае што носи утрешниот ден и дали баш ќе биде нов ден ново љубење љуби, љуби кога си во љубљана и не заборавај дека си на запад, во европа каде што денешната работа никогаш не се остава за утре.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)