вели (гл.) - жена (имн.)

- Молчи сестро- ѝ вели жена ми на сестра си.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Јас ќе ти ја ставам, - ми вели жената и ми ја стави под долната вилица и нагоре под образите над темето.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ушчоме, не сме јабанџии, милозливо вели жената и му подава слатко од дуњи во црвеникаво ребресто поте на долгунаест порцелански послужавник, оивичен со тенка сребреникава метална плетенка.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Господе Боже, чувај нè и брани нè од полошо, насамо си велеа жените, скришум крстејќи се.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Како ви оживе кучево, ме прашува Доксим Тренчески, пристасувајќи не кај Зајгазица. - Остави ја жената, вели жената му, Јаглика.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Само мајка може да ме види гола, ќе вели жената, и само на судниот ден кога ќе ме капат за на гробишта, ќе вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Пукај, отепај ме, ми вели жената, отепај ме, ама премести се, не мисли се!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Наопаку ќе те насмее, Јоше, велат жените, и со свртени белки ќе те успие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ја успиев, вели. - Ќе те успие таа тебе, велат жените, со јазикот надвор ќе те успие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А Јон, не праша за децата, Велико, ми велат жените. - Не ме праша, велам, за ништо не праша. 180
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ова, овие зборови, велат жените, може да излезат на друга војна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Колку убав пролетен ден, луѓе божји, велеа жените, колку убав ден поминува низ полето!״.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Носи се и ти и твојата конзерва!“, вели жената.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Како ви е сега кога е сѐ готово?“ новинарот прашува некоја жена. „Што е готово?“, вели жената.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Вели жената е подвижна нива, понекогаш сама сака во неа да се фрли семе за да се види што ќе никне, ама што да се прави кога, што да прави таа кутра нива кога и насила се фрла семе во неа?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
„Ти и нема што да забораваш“ - му вели жената. А тоа е најстрашно обвинение за уметникот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ти лично го имаш пребрано тоа гајле!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ама што беше беше - вели жената со сета сериозност со која располага - на твојата несреќа ѝ се виде крајот, идниот пат и ако дојде до страдања тоа ќе му се случи на друго ајванче.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Ти не си роден да живееш човечки живот” - му велеше жена му. „Ти си роден за в шума...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Добро ѝ направи”, му велеа жените.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„За да ја запаметат и тие слободата!“ велеа жените кои одеа со раширени раце како да врвеа по жица плашејќи се да не им избега земјата од под нозете.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И уште се потсети Фимка на жената, која пред неа го тераше коњот со ранетиот командант, на кој му велеше: - Има мајка, синко - велеше жената и во нејзините зборови истовремено со тивкото тропање на коњските копита одзвучуваше и шушкањето на опинците по планинската правлива патека што змиулесто се спушта прудолу по голата удолнина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
— Еве ја мајка ти, му вели жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ова ти е мајка, вели жената, ај сега оди кај мама, му вели и го поттурнува кон мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кажете слободно, вели жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— И снегов е божја наредба, вели жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали си слободна попладне, ми вели жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Домаќините ни даваат вечера, што се вели, ама не со обете раце. Јадете, вели жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почнавме и да ослепуваме, вели жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Каснете колку да не ве шетаат вечерите, вели жената, а со лицето како друго да ни вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Го познавам детето, вели жената, ние, на секое ваше барање, го носевме во Букурешт, но секогаш доаѓаше претставник на грчката партија и детето ни го одземаше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јасас, Елинес исте?72 — Јасу, вели жената, о Ромеа исте?73 — Јас им кажувам и која сум и што сум и кај одам, а жената: какво спиење на станица, ми вели, кај нас ќе дојдеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе му загине мекото, вели жената до мене, кога ќе рече камен, кога ќе проговори.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Може сѐ да рече, а ништо да не мисли, вели жената, од кај знаеш што ќе ти дојде на уста тогаш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Е само за тоа и за толку, вели жената, ушите да му ги јадат!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Времето си летна, вели жената, не смеам да задоцнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Главата не паѓа подалеку од рацете и од нозете свои, вели жената, никаде не оди без нив, вели и повторно се фаќа за работа на чешмата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Твоите нека се мртви, вели жената, и само забегува кон некаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)