вели (гл.) - и (сврз.)

Од кучето на комшијата! – му вели и како што му подрече така исчезна лизуркото.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ај мајката, си велам и ги гледам вакви парталави, со нечисти чевли, немиени, небричени, прости... Кај да ги носам таму. Јок ќе направат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- И самите папсуваат, - велам и со свои очи ги гледам како и тие папсуваат од зацапаноста во сопствените блата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Голем курназ излезе овој Достоевски, си велам и одеднаш сѐ како да ми е јасно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ќе стасаш, - ми вели и како божем ми кажува што сака, ама јас не знам ни што ми кажува а камоли што сака.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Имајќи ме мене, тој зајде и така се најде во противречност и сега, како што вели и самиот во една своја песна, ќе мора да ја повторува лекцијата на животот, ако воопшто има веќе време и ако воопшто има веќе пред кого, да ја раскаже таа лекција и одново да го положи испитот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа го задржува. - Колку е убаво овде, - му вели и покажува со раката широко на лозјата и на полето што се шири долу.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Сеедно, но ти веројатно одиш често дома кај него, нели?“ - ми вели и ми пика чоколада.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Спијат, плашливо си велеше и на прсти влегуваше во спалната, не палејќи таму светлост.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Пшт! - велеше Митко. - Ссст! - велеше и Сашо. Тие знаеја дека „мечката“ е претпазлива и итра.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Брчалото, свесен за неукоста на своите земјаци, најтрпеливо им појасни: „Чопер по американцки се вели и за скакулец. Скакулци што се, знаете.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но тој сѐ така еднакво ме биеше со шлаканици жешки, и крв ми јурна од носот, но тој биеше и велеше: „Кажувај, сатано, со каква магија расипана, нечестива се служиш за да гледаш“, а јас веќе ништо не велев и само си мислев: „О, Боже, се молам за душата на отец Стефан Писмородецот, оти злобен е и завидлив на оние што гледаат, а злобата е недостиг на виделина, и нема злобниот да прогледа додека му завидува на оној што гледа!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го возиш цела ноќ, по пат го тешиш, го молиш да издржи, да не стенка, му велиш и му ветуваш дека уште само оваа кривина да ја поминеме и зад таа или другата ќе се отвори поширок, порамен пат по кој побрзо ќе стигнеме до болницата; го носиш за да оздрави, а тој, ти се скаменува, оладува, те гледа со стаклени очи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
„Добро баба Маре, ќе ја земеме“, ѝ велам и знам што ќе биде следното: „Вода топла има стално, а на езеро ќе переш за дечињата“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Може некој, вели Боше - сака да рече Може некој нѐ ѕирка, но Максим Акиноски не му остава време за да се доизрече: Ништо скришно не правиме, вели и му вели на Бошета да го послуша Костадина Дамчески, да стане и да ги затвори капаците на пенџерињата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Чекај ќе ти сварам ошавче, му велам, зошто цепев сливи, зошто правев сушеници, велам и одам, барам, клавам да се варат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што ми зборуваш, Уљо, велам јас, зар се сметна од умот, велам и магла ми се реси пред очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали Турците или некои други комити што биле против овие. „Ајде, јади, од својот отров, му велеле, од својот зер труј се“ , му велеле и му сечеле меса од рацете, од лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со сила испи ја, му велам и ќе видиш дека од благото ќе ти помине.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како ти е сега, синко, го прашувам. - Кај одиме сега, кај ќе одиме сега, вели и топла вода му застанува околу главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А, Капинка, кај ти е Капинка, прашува Лазор Ночески. - Капинка одутрина ја закопав, велам, а Ѕвездан за вечерва ми остана, велам и ги кревам очите кон кај што навалува сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Тие Христоса го поделија, вели Григор, а не Македонија, Пушти и вино, Левтеријо, оти рибите поарно пливаат во вино, вели и се засмејува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А така момчета, вели и појди кај едни, појди кај други, не куражи и благодарја ви на учението, ни вели и ние: покорно благодарим, ќе му одречеме, а шумата свети, мислиш сонцето заборавило да зајде, да се тргне од неа, а сонце нема, небото на твоите рамена се потпира и тука учевме сѐ што си има една држава за да напаѓа и војната си тера и првин се бориме со Грците и со Англичаните и дење-ноќе во окопи, со цела спрема и не смееш да заспиеш, оти ако те најдат заспан, ќе те врзат на сонце, ако е сонце, ако не е дожд, и така ќе скапуваш, 123
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еда, како ме сакаше Ракида, ќе рече Давиде Недолетниот, еда, зошто ме сакаше, да му’бам мајката, еда, што велеше кога ме сакаше, ќе вели и пак ќе тргне низ шумата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ебати поштите, вели ебати светот, вели и шмрчка со носот, плаче. 236
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Прости ми, ако ти погрешив, му велам и ги оставам медалите во долапот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Господе, ќе го покријат сонцево, ќе го заградат, велам и примижувам, застанувам меѓу огништата од гравот, од пченката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кршете ги и грутките, викам, а не само копни, преврти, велам и не ја оставам мотиката да застане да ми запре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па тие јадат желки и ежови, вели и го собира носот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- За да ни ја брани куќава, ми вели Ангеле, ете зошто, ми вели и не ме гледа, на ништо не ме клава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели и го размешува жарјето околу згурата од изгорените кучиња.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Така од нешто, од ништо, им велам и ги пофаќам по косата, по обравчињата, а за Водата и за големата дупка во гумното не им кажувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама ете, во собата, ме фаќа некој страв и срам, вели и сета крв ми запира. Кон никаде не оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стои Толе над посатките и сеедно зборува: - Стомниња, бардиња, грниња, вика, не ќе оди ова за многу и мечката од Москва ќе се опсени и за нас, стомниња, бардиња, грниња и ќе видите, вели, како што слушам јас, стомниња, бардиња, грниња ќе прави војна и за нас, вели, па уште ние останавме без држава, вели, стомниња, бардиња, грниња, на сите околу нас им даде, вели, стомниња, бардиња, грниња, зар другите ѝ се породнини од нас, вели и ги крева стомнињата едно по едно, го чука со претите и после дува во нив да видат луѓето дека никое не тиши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кој бега од крстот, вели, бега од бога, бега кај ѓаволот, вели и вади кесе тутун жолт, жолт како дукат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секаде, луѓе исусови, вели и секогаш, луѓе божји.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас да знаев, не ќе те заробев тебе, велам и го прегрнувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие те трујат, му велам и од тоа никој не ни влегува в куќа. Тие направија така, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И јас сакам да играм надвор, вели и се отима, си ги кине аливцата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Почекајте, вели Јон, само малку почекајте, вели и оди в пондила. Јас одам по него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само да му помине срамот, велеа и ќе се врати. Зборови човечки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Веќе во десеттиот завлезе, му велам и пак се препотувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не сакам да одам непроменет, вели татко, не сакам кај господ со турски алишта, вели и лежи на гола рогузина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас мислев некој ќос прета, вели и ме одѕидува, ги растуркува камењата. Свеста веќе ми работи ко аероплан.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Толку сакав да ти кажам, а како да не сум ти кажал, вели и си заминува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еве се излегува, вели и се качува да ги отвори крилата од пенџерето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Празник ми оставивте дома, вели, ми ја наружавте куќата, вели и иди по нас, се поздравува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Во матната сум, велам и тоа што го правам и душманот да не го прави.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еда, имам јас време, вели, да му’бам мајката, ако немам, вели и пак шета низ шумата и војва од едно дрво до друго.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае тој што видел, ако видел нешто, вели и се враќа. По него се враќаме и ние.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што е, сестрице, ѝ велам, што ме мериш така со очите? - Јон, вели, Уља, го прости господ Јона, вели и пушта солзи на предници.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Денеска тој, утре ние, велиме и се собираме, се смалуваме. Мислиш и главата ти е смалена од студот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Околу куќа, вели Јон,трипати околу куќа ќе куцаш, вели и си ја чеша брадата од рамото, како да трга грибло со сено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не бре, вели Мисајле Ковачот, тие не одбирале села. Тие секаде влегувале, вели и земале сѐ што ќе најдат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се молеше ко дете, вели и ја разладува водата што ја донесе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ќе попрашувам по луѓето, велам, ќе попрашувам по пазарите, по анџиите. ״Најтешко ни е нешто да почнеме“, велеше Лазор Ночески, ״а многу полесно да го завршиме“ , му велам и влегувам во една од собите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
кој знае да свири на гајда, прашува со полна уста јадење, и ние со очите го предаваме Флорина Богданоски и Флорин ја донесе гајдата и ја наду и војниците почнаа да ѕенѕаат со газот и тогаш се налути тој старшијата и од раце му ја дрпна гајдата на Флорина Богданоски и, гледај како се свири, му вели и ја дуе гајдата одново, му се црват образите, му се шират како и гајдата, и војниците стануваат, се фаќаат околу трпезите црквински, пијана работа, се фаќаат околу трпезите и после нѐ натераа и ние да играме, а тој свири, беше знаело мртвото, ако војник, беше знаело да свири и ние се фаќаме, било пишано да играме пред мртвите,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ебамите, си велам и го оставам коњот во нивите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сите пилишта личат на пилишта, вели Јон, сите пилишта се пилишта, вели иако различно се викаат, вели и ја крева мотиката, тргнува нов ред да забере. Јас одам по него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми вели и уште стои така потпрен на мотиката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Огнот е секогаш свртен кон небото, вели и го одврзува конецот од урката. Зема кибрит да го пали. 148
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сега сета земја е изорана, велам, сета земја е една голема ораница, велам и го превртувам на плеќи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како некој да ти ждрига в уста, вели и запејува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еда, сега земи ја водата, ми вели Маса Ќулумоска и на три места од ваганката ќе направиш крст, ми вели и еда, од сите три места ќе се напиеш, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може и да сум умрен, вели, ама луѓето заборавиле да ме закопаат, вели и се притиска на градите, како да крие жива потполошка под дланките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Уља еднакво си седи во постелата, ме чека, вели и само плаче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај било, вели Левтерија, кај ќе ме водиш, таму ќе идам. И на крај на светот, вели и го зема бокалот, се исправа, тргнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сиот се оладувам, вели и рацеве ми се испотено железо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ако не знаеш зошто, прашај, велат и му ја сечат брадата, речиси му ја кубат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Крпам така, а под куќата Чако припнува, корне. На кого лае толку, си велам и излегувам да ѕирнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене ме чека, вели. - Ако те дочека, велам и ја исплукувам сламката од уста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Леле, ќерко, вели мајка, од кај му се собра олку лоша крв во снагата, вели и му го брише челото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Подобро да дојдеш отколку да останеш, ми вели и го брише ножот од мантијата на отец Висарион.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сум слушала, сестрице, ми вели Уља, две гропчиња за кусо време да отвориш... вели и подзапира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ти, значи, браниш предавници, велат и ги помрднуваат штиковите под гушата моја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Аман, вели Џемо, не земај душа, вели и го намовнува лицето, го собира ко гасеница.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кој господ, бре, бамити господот, вели, јас сум сега господ, вели и се наддава кон мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оф, сонце, бамити сонцето, вели, бамити огнот, вели и си го брише лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ја немам Уља за жена, ми вели Мирче, како до мртов човек да легнувам, вели и ја врти главата настрана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Давиде Недолетниот вика: - Еда, трчајте, вели, еда најдов, вели и скока во ливадата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе го изедеме за душа од Ѕвездана, велам и за душа од Капинка и од Ангелета, и од Здравка, и за душа од Роса, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е ај, со здравје, велам и го туткам писмото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јон го дочитува писмото, го свиткува и почнува да плаче. - Ебати поштите, вели и рони солзи, ебати поштите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ајде, сега делкај, учи се, ми вели и тргнува по скалите, влегува дома. По него влетува и Давиде Недолетниот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Доцна е за други пријатели, вели Јон, било речено, вели, непријателите да ми бидат пријтели, вели и збира плуканици, ама устата му е сува, нема што да подголтне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е ај, со здравје братче Мисајле, му велам и му ги отворам вратите, му светам со кандилото и го испраќам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па ќе излезам надвор, вели и ќе седнам на некој камен. И ќе седам, така, ќе се думам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како си? - ме прашува мојот американски пријател Норман. - Страшно - велам. - Fine - вели и срдечно ме потупнува по рамето.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Така ми велеше и ме прашуваше загледана во мене со широко отворени очи (така ми се чинеше во ноќта во која ништо не можев да видам, во која никој не можеше да ме види) поткрената на прстите за да може полесно да ми се вџари во очите (сигурно ѝ се чинеше дека така ќе го направи тоа), да го открие одговорот пред да изустам, пред да ѝ кажам кој сум.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас самувам сам И ти велам И си велам: Отровот во бои ќе го разлеам Виножитото во рамка ќе го зберам И ќе те создадам Низ нова фабула Во Големата Книга Што немее Со мене Во мене.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
На кинисување Нешка се засрами да си ја земе китката, ама Тода, како мајстор од занаетот, ѝ намигна со око и ѝ ја покажа, а таа тоа чекаше, ја грабна и ја завитка во ракавот, велејќи и фалејќи ѝ се на Тода со главата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Зоки, што е ова? – се чуди баба му. – Слези! - Слези! – вели и Лидија.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Точно е, сѐ беше речено од моја страна онака како што веќе изјавив, и како што вели и Кубре“ се обидуваше да ја објасни својата улога во оваа несреќа расплаканата Росана, „но со една забелешка што мора да се има предвид.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Со сила ли сакате, синковци мајчини? Е, чекајте! - им велам и зафучувам камења преку нивните глави.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Другпат сонува: фатиле големи студови; дрво и камен пука; да плукнеш, плунката ќе ти остане замрната на устата; силен ветер крева бранови од езерото и ја опсипува куќата, но брановите како што удираат на куќата, така се замрзнуваат; куќата се обложува од сите страни со мраз што свети како стакло и таа заличува како куќа од сказните; но кога почнува да ѝ студи во одајата, таа стрчнува да оди во тремот да земе дрва, но вратата е прекриена со мраз; кај има излез, кај има излез, господе, си вели и се тресе од студ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„За која?“ - „За светата молитва“, велеше и кажуваше како еден ден се собрале сите светии: „Свети Никола зимен, Свети Мартин пролетен, Свети Илија летен, Свети Ѓорѓија есенен - и си цврцкале.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
ЕЛЕНА: Нема пари, нема пари. Сите тоа велат и сите имаат пари. Никој не умрел од глад.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Командантите вршат проверка и сѐ исто велат и повторуваат: - Кој не копа длабок ров, тој брзо ќе си најде гроб...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Лефтеро - ѝ вели и потсмешливо ја гледа – Шарко твој, изгледа гризи земја...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Имате многу убави песни“ – велеа и си потпевнуваа низ нос се додека нѐ заспиваа во нашата гостинска соба.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Чана ломотеше околу тоа како бабата Петра сакала големката да ја задржува крај себе, ама сега вели И двајцата влизеа у црнта земна, устанаа самички, ни ти мајка, ни јаска татко!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не ве касаат вас комарциве, велиме и мавтаме со рацете, се браниме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кому ѓубре, ѓубре едно, велам и ја фаќам едната в гуша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Денес не знаеш што останало и на нас наше, вели и му ја трга од уста дојката на детето, го легнува да спие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како се вика детето? — Иван Абазовски, велам и уште шмркам со носот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А бре, ти да не плетеш чорапи меѓу нозе, му вели и сѐ понаниско ќе му застануваат очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар ова не е ваше, вели и ја отвора фиоката, го вади писмото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ова е поради вас, вели и прета со сувите и изнемоштени раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ко пресадени дрвца, вели и си ја зачешлува косата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Спасиба, спасиба, велам и не знам како да се вратам, како да ги наведнам очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама што дека го најдов, вели и се пресега да ми го отскрие детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали е ова љубов или ропство, тиранија, си велиш и ти е страв со некоја жена посрдечно да се поздравиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе го замолиш да се предаде, ни вели и ќе му ја објасниш борбата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе го помочаш и ќе го изладиш, велам и трчам кај митралезот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Напишете тоа што било, вели и ни подава хартија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што, Сталин умре, велам и рипнувам да ја бацувам, да ја давам Жења.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Добро, тогаш колете ме, им велам и им се колнам, во едното дете им се колнам, дека ќе молчам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Михајлоооо! — Ама, некој по тебе вика, му велам и станувам, одам кај што ми иде гласот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Главата не паѓа подалеку од рацете и од нозете свои, вели жената, никаде не оди без нив, вели и повторно се фаќа за работа на чешмата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Слика од детето, вели, од Ивана твој, вели и го отпетлува џебот од блузата, ја вади фотографијата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не ви земам за билетот, вели и ми ги враќа парите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ај, да видам, велам и ми се разведрува лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— И јас овде имам дете, велам и солзите веќе ми се закреваат оздола, ми капат во филџанот, во кафето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никој не ми е крив, велам и одам по жени.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Добро, велам и ја вртам главата, не сакам да ми ги види солзите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Вие велете си, велам и се мачам да се исправам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
дали тогаш се сети дека жената и детето му останаа во Албанија, не знам што се скрши толку за да стои само заделен, ко забошотен човек, го гледаме ние Радевски, а Апостол Макаровски ни покажува две кабини со врати на заклучување, одете вие во кабините, ни вели и едната ни ја дава мене и на Горачинов, а другата на Оливера Поточка и Манол Форевски, вие сте сепак брачни другари, вели,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чекај, да си ја допеам песната, сум велела и сум го удирала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ова ти е мајка, вели жената, ај сега оди кај мама, му вели и го поттурнува кон мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој не ја разликува храната и не ѝ го знае вкусот, вели и се прекрстува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оти не се кажувате, велам и се пуштив кон Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Држи ме да не паднам, вели Оливера Поточка, ене ги Лазор и Ристо, сега држи ме ти мене, вели и се надава да вика по нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што, да не ме исклучат од партија, велам и само ја шлакам в образи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оди, побарај ми ги нозете, вели и од устата му паѓа насмевката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Благодарам, велам и ја кинам кутијата, се грабам за цигарите. Палам една, а ми иде сите да ги запалам наеднаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сме за таа работа, велиме и гледаме како дуваат во манџата од компири и овчо месо што им чади пред лицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што, како? — Така и така, велам и си ги стискам нозете, се стегам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Вака и вака, вели и ми го зема лончето за чај, ме води кај цевките за парно затоплување, прескокаме преку жените.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Е, добро ако е така, велиме и само се подисправаме покрај оградата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не ми се лути нешто, си велам и се вратив да ги побарам, да се простам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Гледај, велам и се пофаќам по голото од главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие мислат дека сте шпион, вели и си го прифаќа крајчето од фустанот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сум за Југославија, велам и гледам во искрите што ги растура локомотивата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Заклучонаја Тимјановна, как здарови?30 — Имам една рана на ногата, велам и ја полнам устата со валмиња чад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Таму, вели и се наведнува, ни го истргува завојот од рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Непризнат поет, вели и намигнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— На слаба светлина ме гледаш, му велам и му ја туркам раката откај мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ај, да излеземе да ги побараме, си велиме и слегуваме сите на улица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А сум ви давала и леб и вода, вели и тивко потплакува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас сум црна во душата, му велам, мене таму ми е црното, велам и само се пресегам да го фатам за рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште една победа, ѝ велам и легнав да пијам вода.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Друго ме боли, ќе им велам и одам секаде кај што ќе ми речат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сепак, некој нѐ гледа, велам и ни се полнат со месо забите и непцата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо не знам, велам и липам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Твојата уста е само за бацување, вели и ме гледа со некој поглед кој постојано ѝ заминува некаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кушај, кушај57, ми велат и само ми туркаат по нешто.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А може и да нѐ видат, велам и ја стегам устата, го туркам со рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ме нацрпува и ме крева в раце Горачинов и ко невеста ме внесува во кабината, да не сум ти тешка, му велам, чевлите ти се тешки, ми вели Горачинов, тоа е најтешкото на тебе, ми вели, а пред вратата аплаудираат и Силјан Лилјаков и Филип Хаџиевски и Ристо Коларов и Лазор Рогожаров, што ќе правиме ако нѐ разделат, му велам на Горачинов, ништо, вели тој, в затвор не можам да те изневерам, а на бесилка уште помалку, ми вели и ме легнува на креветот, којзнае дали ќе ме сакаш после, му велам, којзнае дали ќе можеш да ме сакаш,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не станува, вели и те моли тебе да ја будиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар не гледаш дека цело време мука и блека, вели и ја стокмува устата да плукне, дупка да направи во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Забрането е, вели и сека со очите, ме турка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали забите си ги барав ваму, дали очите си ги барав, си велам и ја кревам главата: четворица мажи, ко облак застанале над мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пукни од свирење, велам и слегувам долу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ти е смешно, ми вели и се кикоти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ти си ми орден, вели и ме гледа, во чаша ќе ме испие. Улава младост...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еве ти и тебе три илјади рубли за почеток, вели и ми ги дипли парите на маса.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не знам, вели и ги крева рамената. Ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— И гробовите ни ги земаат, вели, и од мртвите се плашат, вели и си плаче насуво, нема солзи во очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Дојди, му викам. — Излези, пичка ти мајчина, ми вели и ги откопчува панталоните.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Нема смрт кога помина и ова премреже, велам и им кажувам кај бев и со кого.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од каде вие тука, велат и потскокнуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можеме да се вратиме, велиме и само збиваме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Па, како дојде ова вака, вели и го накрева мевот, загребини фрла со нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега ќе ме подберат, ќе ме соберат, си велам и се готвам да си ги голтам забите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ како што беше. „Од подрумите на Лубјанка се гледа само Сибир“, велам и — оп, опали.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Мори, имаш уста или немаш, ѝ велам и ѝ ги тргам рацете откај мене, ја седнувам до ѕидот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Пешки, вели и пак зема да се смее.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар можеше вака и вака, вели и очите ги врти ко лупени јајца.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овде ќе дојде Хрушчов, велам и го фрлам весникот пред нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Здравствујте товариши, велам и ја подавам раката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пролетери-јами, велам и скокам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— На ,Деветтата линија", велам и ја треснувам вратата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секаде ни ја гледаат само лузната, вели и си ја брише, си ја оближува устата...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе дојде подобро време, си мрмори Паун Радевски, ќе видите, мора да дојде... подобро, вели и паѓа покрај Филип Хаџиевски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не е многу висока, вели и ми намигнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега не знам кој ми е пријател, а кој непријател, вели и умира од смеење, не може да се запре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе извика парола, велам и сум ја фатила вака за рамена, ја туркам и викам: женава е трудна!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овдека има глувчарник, си велиме и редиме сланина со отров.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Каде е Никифор? — Онаму, вели и ми покажува со рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се држи овде фронтот, си велам и го дупам коњот со петиците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега ќе ја шокирам – си велам и стартувам: - Да, тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас сум Бреза, твојата идна ќерка. – Го изговарам ова и победнички ја чекам реакцијата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе дојдеш пак, важи? - Важи – ѝ велам и слегувам по скалите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не е лоша мајка ми – му велам на Игбал, кој ме чека во дворот на куќата, подготвен да полетаме и да ме врати назад во моето детство.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)