вика (гл.) - те (зам.)

Долната усна ѝ беше повлечена малку навнатре и секогаш влажна од истурените заби: носот грбав, кожата навистина свилеста, но со боја на шафран: а очите скоро белузлави од тенка синевина, со шарен темен обраб, кои се повлекуваа негде длабоко, викајќи те од далечина.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но ти се грозиш Мака ми беше, Бел глушец дупи жирафа, но немав каде, на монструм во вени му тече портокал- Бардовци тебе дилема беше, јафа, Тебе не ти гине да се убијам или да се во чаша плива чудо од дете, Докторката те мерка краде. со бакрена жица чорапи плете. и вика те “сине” Баба на која трет пат и растат заби?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)