вика (гл.) - тој (зам.)

Дедот поп си останува во црквата со „својата свита“. Така ги викаше тој Куша и Петрета притропот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тие услуги се плаќаа можеби поскапо и од самите наказанија, ама главно луѓето не се запишуваа во „ќелеш“ тевтер, како ги викаше тој наказателните книги што се водеа кај кадијата и кајмакамот за евиденција на накажаните граѓани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Другар! Офицер!“ викаше тој. „Не мора да ме носите на тоа место.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Пароброд!“ викаше тој. „Внимавај, газда! Ене го доаѓа! Легни брзо!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Лажеш“, ѝ викал тој и ја боцкал со игла или со врв од нож на местото каде што стоел прстенот и каде што сега на тоа место кожичката е побела.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Сѐ е мое...“ викаше тој, „Сѐ ќе продадам... Ќе ја оставам на улица, кучката...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Те фатив“, ми подвикна, арно ама не викал тој туку мајка ми да станеме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А рацете дур летаат и нозете се јазат кон сонцето на плодот кон семките што 'ртат долапот расте во ноќта на сништата што лазат и вика тој со гласот што чкрипи тропа и чкрта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
- Море мајката ваша!... - викаше тој и 'ржеше бесно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Оттаму се врати трчајќи: - Врапче! Врапче! Во долниот ралуп! - викаше тој.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ако ви се случило некогаш да сте избегале од дома и првата ноќ да ве затече сред опустени бавчи, каде што шумот на ветерот ви се причинува како сподавен викот од многу гласови, ќе разберете зашто на Мечета – така се викаше тој – сега му тупка срцето како на врапче затворено в клетка.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Да беше брат ми тука, ќе ти кажеше – се насмеав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А како ќе се вика тој роман? – ја праша Огне.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И не знаеш како се вика тој јад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар сум ги поминал последниве денови во бунило?“ ,
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Размислувам, размислувам“, вика тој преку прозорецот, „а ништо не ми текнува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не звучеше како да е загрижен и знаев дека ќе го скрие и дека нема да го врати.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Братучед ми Мурад трчајќи доаѓаше по патот. – Не се грижам за тебе, – викаше тој. – Мораме да го фатиме коњот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Долу со комунистичките гадови!“ - викаше тој.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Значи, Црвениот плоштад вриеше од народ. Тој доаѓаше, доаѓаше и доаѓаше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Не оди кај него, му велам, нека не те лаже, Не те вика тој за играње, му велам, не те води на арно место. Сам нека си игра, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)