вика (гл.) - дете (имн.)

„Мамо, мамичке, па ти навистина си спремила мусака“, со светнати очи викаше детето заграбувајќи со лажицата од гравот, гледајќи ту во мајка си, која се крстеше и се заблагодаруваше на милоста Божја, ту во чинијата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не сакам утре да ја обележуваат вратата со катран и да го викаат детето копиле ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Како се вика детето? — Иван Абазовски, велам и уште шмркам со носот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја заборавивме мама, вика детето и се трга, се обѕрнува по неа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Понекогаш и мене вака ми вика детето, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ме боли, вика детето, не стегај ме толку!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во таа жива и занесна, толку драга какофонија на гласови шумови, џагор, ведри повици, цивкање на деца, од некаде се слуша тажникав звук на вергл.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А во срцето на градот, улични продавачи гласно нудат кандирано овошје и зашеќерени јаболка. Радосно викаат деца.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Тоа е како оган во печка“, продолжи. „Лажеш, не се сеќаваш!“ викаа децата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ангеле, Ангеле, му викале децата, стани, не преправај се, му викале, а тој ни да мрдне ни да претне...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)