вика (гл.) - папо (имн.)

5. ТОЈ УШТЕ И ЛЕБОТ СИ ГО ВИКА ПАПО - та затоа и капата други му ја кројат, којзнае, пак, како би го нарекол стапот чиј удари девет по еднаш се бројат...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
А оттаму, кучкините синови, има таму една шепа од нашинците кои имаат големи уши и долги јазици, па и на лајното му викаат папо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)