вика (гл.) - и (сврз.)

Бидејќи беше пладне, оџите на минарињата викаа и ги канеа верниците на молитва.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во тоа време скришно се пренесуваше контрабанден тутун, кој селаните го викаа “качак“.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Трчкаа низ селото, повикуваа неколцина од општината и сѐ им беше нешто неправо: викаа и пцуеја на сѐ што ќе видеа пред себе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тоа диво и разлутено му се спушта по патот, а ние со Васета викаме и се дереме: - Уааа! Држете го крадецот! Уааа!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Јузбашијата, уште не седнат убаво, го дочитуваше краткото, но јасно писмо од кајмакамот, кое со својата содржина ги вознемири претставителите на султанот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Налутен како рис прв дотрча кај војводите и уште од педесет метра почна да вика и псуе: — Ами вака ли, море коркари, ќе го падеме Турчинот, слепци да водите што го зедоте на душа народот, аир да не сторите во очите да рече господ златен!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Па се обрна кон селаните и четниците што останаа крај војводите. — И гледате?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Те викав, Сефедин, те викав и има зошто да те викам.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите стоеја на нозе и плачеа, само Толе викаше и тропаше со нозете.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој поглед што викаше и крештеше во исто време, плачеше и молеше - ги пробиваше градите и го параше срцето на Питу.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Никој не вика тогаш. Луѓето не викаат и не се тревожат ни кога галебите и дивите и питомите патки ја гонат и ловат плашицата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Чорбаџи Карче... - од време почнаа вака да го викаат и да му се поклонуваат и оџата и попот во градот...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Пак почна да го вика и да го бара. Ѕирна под креветот и остана зачудена.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Оти пајакот најчесто лежи во точката среде што ја викаме и што најмалку се гледа оти средето е скриено внатре и затоа среде се вика; лежи таму создателот, примирен, смирен, кроток, како Бог за кој времето не значи ништо и гледа, демне, слуша, секое треперење на струните на својата вселена, на нишките од мрежата ги слуша, ја слуша музиката нивна семирска!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие, дванаесетмината му беа верни на водачот и во негово име викаа и вестеа по селата ниту еден Македонец, ниту една Македонка да не остане надвор од стројот. И така би!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се туркаа, викаа и се надвикуваа, за спас се фрлаа во подивените и разулавени води над кои секои неколку минути долетуваа авионите кои во низок лет и заглушувачки виеж митралираа, фрлаа бомби и ракети и веднаш зад нив долетуваа други и со некои бомби што ширеа и дигаа многу пламен, ги доубиваа, ги гореа испопелуваа и мртвите и сѐ уште живите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ако е така, ќе приговори бугарската партија од Македонци, тогаш што означува црковното прашање, во кое Бугарите и Македонците одеа рамо за рамо и последниве се викаа и работеа со името Бугари?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се разбира оти не само што самите не се викале Срби, туку им било непријатно да се викаат и од други така.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Поточно, нивното здружено претчувство го окотило плашилото: рог во лак свиен на гуштерска глава, под тој рог две пакосни очиња, две жарки, студени и шашливи за да видат сè пред себе, под себе и зад себе заради тоа, доколку патувале по мрак и магла, се грбавеле и никој не сакал да биде последен во редот, без заштита зад грбот, и биле неми и сепак отворени за секој непознат шум.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја прашав како се вика и ѝ побарав вода. Молчеше. „Се викам Лозан“, реков. „Ова село Лесново ли е?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Глупаво беше да молчам само заради тоа што сум збунет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но додека спиеле, трупишта на боиште што само победниците го напуштаат, викале и стенкале рамно од утробата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нешто вика и тропа во мозокот, непрестајно го тегне неговото срце таму. Тоа е злосторникот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И, додека како Индијанка викам и скокам како да привикувам дожд, снег и други „падавини“, ми приоѓа еден и ми вели: „Ако го бараш автомобилот, ене го удолу, еееееј кај школото“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Откако ќе добиевте црвена шамија (како што се викаше и една детска емисија на тогашното Радио Скопје), следуваше полагање на пионерска заклетва.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Еве го, еве го, ја бара мисирката, вика и клоца околу себе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Цане имаше еден недостаток; не слушаше што му се говори и одеше само по своите мисли; затоа уште го викаа и „Шиник глава, стодрам мозок“.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А не знам што викам и по кого викам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пиреј е троскотна трева, а некои ја викаат и Коштрева. Ама ти колку сакаш кошкај ја, корни ја, куби ја, таа пак не умира. Само малку да се допре до земјата и пак ќе се фати, ќе оживи, ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе бегаш и - олеле, олеле, ќе викаш и ќе си дуваш во прстите од силна болештина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе донесам и јас ракија, вика, и аз ште черпа, вика и се затрчува кон реката, се враќа по ракија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Покрај тебе стојат војници и те надгледуваат. Само викаат и со прстот вака ти прават.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Иш, иш, вика и ги брка со една прачка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Си иди мама, си иди лебот, викаат и ми се фрлаа в нозе, ко кучиња ми се фрлаат, ме драскаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За кај се спремаш, Здравко, здравец мој попарен, викам и сеќавам дека неговата рака се лади во мојата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Помислувам дека сите мртовци викаат и идат по мене: ми бараат вода, помош.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А мене ме чекаш, мајчето твое, вели, којзнае кого го чекаш, вика и почнува да ме клоца. Не гледа кај ќе ме удри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само вика: јаболкници, круши, сливи, црници, вика и ги преќача присадите, ги одврзува снопчињата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вика и се вцрвува. Му набрекнуваат жилите, небаре гуштерици му скокаат. И оп, туп, ми се наднесува, ќе ме удри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ја земам устава меѓу дланкиве и викам: Убре аааа, убре ааа, викам и гласот ми се враќа од Крастана, над манастирот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Одох ја у материну, вели Витомир и ја стега црвената пара со дланката. - Кај одиш, Витомире, викам, со кого ме оставаш Витомире, викам и му го бришам лицето од земјата. 209
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ајде, мори, повјасајте, ќе им викам, ајде да ја претераме нивава, дури не се опрлила сосема пченкава, дури не се омацурила, ќе им викам и ќе си копам напред, одам пред сите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што е, море мажу, викам и го фаќам и јас под мишки Јона.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пребаруваат: - Камо чорба, викаа и ништо од чорбата, ако не цапа во неа петел.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа го држеа затворен дома. Но тој викаше и кршеше сѐ што ќе најдеше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Најпосле бегот воздивна тешко: „Да ти кажам сега зошто те викав и дека овој долг муабет не беше за бадијала, иако мене не ми беше лесен, да знаеш.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Носачите на сандакот малку се поколебаа и подзапреа, зашто кон нив се тркалаше голема група народ, викајќи и пеејќи алилуја.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Викав и со викање се разбудив. Видов како другарите од интернатот ме држат за раце за да не излезам надвор.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Калуѓерите запишуваат како се викаат и колку ќе останат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Том немаше прилика ниту да вресне пред толпата што викаше и трескаше, топотејќи кон портретот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А неговите деца трчаа по ледините и низ фармите, го испуштаа конецот во небо, викајќи и сопнувајќи се, додека Брунила стоеше назад во дворот, мавташе и се смееше, гледајќи што се случува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
На почетокот им ставаше крст, на кој со мастилав молив ги пишуваше имињата и презимињата на починатите, но откако еден од оние од џипот му се изнавреска пред луѓето дека е контра и дека со крстот го погани црвеното знаме на револуцијата, Пандо гробарот, така го викаат и само така го познаваат луѓето, си го скри изгризеното моливче, што го имаше украдено од офицерската чанта оставена во џипот, се затвори во себе и само кога го поздравуваат, одговара: копам, закопувам...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Генералот ми се доближи и, откако ме праша како се викам и како сум, ми рече: - Вие сте татко на многу храбар син.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Како признат хроничар на родот Буколовци и фамилијата Прокопиеви, бившиот адвокат бате Иле (така во семејството го викавме и ние, половина век помлади од него) долгата семејна историја ја зачинуваше со историски податоци уште од времето на османлискиот војсководец Лала Шахини, према записите на историчарот Пастухов (презиме што, признавам, не сум го провел, но кое звучеше во целосна согласност со предметот на неговото интересирање – инвазијата на турските освојувачки орди).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Па велам: во себе пеј штом дојде топла како река со мирни брегови со месецот што шепоти во пристанот на мислите И не викај и што е твојот глас штом ноќта интимно те грее: молчи молчи
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
- Зошто викаш и плачеш? - Страв ми е...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На Фимка сѐ повеќе ѝ се чини дека гласот ѝ е познат и, гледајќи ја девојката од оваа оддалеченост, таа се чуди и не може да се изначуди, та се прашува, зошто ли токму неа, непознатата ја вика и упорно ја довикува?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А баба ми ме викаше и Прле на баба, затоа што газето не ми држеше и затоа што истиот ден кога јас сум се родил, во ливадата, тетеравејќи се на слабникавите нозе, се залула и по неколку минути потрча младото прле - магаренцето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Викам и само удирам со главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еј, грчки глави под англиски шлемови, вика и кашла, вие се борите за кралот, а кралот за Англичаните!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Остави го, викам и трчам уште со лажицата в уста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Свири, насвири се, викам и детето ѝ го подавам на тетка Славјанка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Каде е Ариф, викаме и им ги држиме автоматите зад тилот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се свртам да видам кој вика и тогаш ќе се фатам дека јас сум викала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Да здравствует Николај Контрашенко, викаме и подрипнуваме, ги креваме рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ние си имаме теленце! Женско! - соопштува од својот брег Даме. - А ние четири јагненца! - вика и Младен.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)