виси (гл.) - над (предл.)

А тој кружи. Виси над ридовите и шумите и нови кругови врти, гледа од високото, јавува и снима.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Жената ми ја ставила дланката на брадата, свеска ми ме држи за нога над колено, брат ми како самсур виси над нив.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Луѓето отапуваа и немаа разбирање за ништо. Природата ги опоменуваше, нејзината закана висеше над нив.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Есени, сам крај огниште Распретуваш нешто во пепелта, си мислиш, Гледаш како се буди огнот, како разгорува, Како се исполнува мракот околу тебе со илјадници искри, Како се искачуваат тие потоа по полиците, Меѓу дуњите, меѓу јаболките, И како згаснуваат уште при првиот допир Со синџирот што виси над огништето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Самиот почеток на текстот висеше над една огромна црна бездна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Откако се знае во царството наше за одајата кобна (за која голтка знаење ви преподадов веќе, о жедни), со ин и неразјаснет запис, и откако таа одаја и записот се поврзуваат со проклетството кое го било царството и најдобрите колена во родот негов, се знае: додека не се разбере што говори записот, каква ука дава, нема да има мир и спокојство, и проклетството ќе виси над градот и царството наше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа втора акција (палењето на паробродот) ги натера да затреперат сите: Турци, Евреи, Грци, Европејци103 - сите беа поразени од невидливата рака што висеше над градот и му се закануваше да го запали од сите страни...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Проклетство! Пак лежеше овде и тишина висеше над него како крило на мртва птица.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој си ја извлече главата од под одарот. Ги виде вжолтените нокти од нозете на Арсо што висеа над него. - Несреќниче! - рикна во болка и навреда Глигор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Келнерот остана да виси над нив, неговиот грб во огледалото беше широк, дибечест.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Некоја јанѕа, што виси над земјата, будејќи ги само своите жители, а придушувајќи сѐ друго со неговиот сопствен здив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Куќата е една од најстарите во селото; направена од петаври: од штички и плитар, од лескови прачки исплетени од дирек до дирек како што се плете кош и облепени со кал измешана со плева, слама и козина за поцврста да биде; на многу места калта и испадната од ѕидот и зјапаат дупки низ кои ветерот се провира и свири; во тие дупки птиците се пикаат и прават седела клувкајќи го и користејќи го истиот материјал со кој е облепена куќата; чардакот од куќата виси над патот како дрвено корито спуштено од небото; куќата е затетеравена на едната страна како пијан човек и, изгледа секој миг ќе падне.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Висеше над земјата како да е обесен за нешто додека жилавиот Андон му се плеткаше околу нозете.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кревкиот стеблак му висеше над главата, потресувајќи се на секој чекор - како секира да го удираше по младата кора.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Неговите зборови ми висеа над свеста како Дамоклов меч. Времето како да му даде за право.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не ги заборавив зборовите на амбасадорот Ерик Руло кој подоцна како патувачки амбасадор леташе меѓу арапските и блискоисточните градови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На капите што вчера ни ги дадоа им сошивме црвени петокраки и ги дотеравме да не ни висат над тилот и ушите.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И лисјата на костењето ја добиваа бојата на огнот и како усвитен покрив висеа над шаторите.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Намуртениот облак, што висеше над гората, наеднаш истури силен дожд.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)