ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Ги виде сите изминати дрвја, редови и хаосот од гробови; оддалечените куќи; како во светот да се појавија некои нови својства што ги немаше за време на неговиот живот.

Налик на леш, се влечеше по опустошениот и бесплоден свет.

Веќе неколку години заедно се влечеме по клупите, кои, господ да ги поживи, сѐ уште траат и ни дозволуваат да ги шаркаме и јаваме и да ги разместуваме и влечеме: зиме поблиску до печката, а лете поблизу до прозорците; палавиме и беснееме низ дворот, пред ѕвончето и по него, па дознавме дека главите без наше заземање и неусетно, од година на година, сѐ повеќе одбегнуваат и вишеат нагоре, зголемувајќи го притоа сѐ повеќе и растојанието од носот до прстите од нозете, а тоа најдобро се забележува пред почетокот на секоја учебна година, кога рецките на вратата од училиштето се слизнуваат сѐ подолу, бегајќи од нишанот на нашите очи.

Со навалена глава се влече по татка си.

А зад ковчегот тенка колона луѓе потемнети од планинското ветровито сонце.

Раката на коларот што го донесе сандакот како да не ја држи уздата туку поткренатата муцка на коњот додека го влече по угорницата.

Не одеше веќе за да ги прерипа куќите; нозете му се влечеа по калта, долгите раце млако му висеа дури до коленици.

Можеби тука лежи тајната на поврзаноста на мајката со детето – таа го гледа како дел од себе.

Беше Едип, беше Каин, беше Ное, а во оние желби кои не сакаше да си ги признае посакуваше да биде пророк, и затоа им го одзеде Мојсеј на Евреите – самиот тој сакаше да биде единствен, ничиј, самороден, па таков си го претставуваше и оној што од луѓето беше прогласен за она што самиот тој, брат ми, сакаше да биде.

Беше и Ное, оној кој пред Потопот го беше собрал во кофчегот своето семејство, „и сите ѕверови според родот нивни, и добитокот според неговиот род, и сите гадови, што се влечеа по земјата, според нивниот род, и сѐ што лета, според родот негов, птиците сите и сѐ што има криља“; само за нас четирите немаше место на списокот на нашиот брат.

Тоа ќе се влече по нив, ќе моли да цица, но мајката грубо ќе го оттурне. Ќе го осуди да умре од глад.

И тој лик на несреќница која се влече по улиците, а никој не знае од што, каде и како живее, добро ни е познат од божјачката историја на нашите градови.

Биле педесет и девет и од пат им се тргале и арамии и ѕверови.

Се олабавило, со цело лице се обидело да го побара својот убиец стреснувајќи се од темната врелина што му џбурнала од полуотворената уста и со расширени раце, чиниш со мртвото тело, сакало да го заштити оној што можел да му биде татко, заштитник или учител на вакви сурови часови, паднало врз прпелкавиот грч.

„Бегај, малечок предавнику“, се влечеше по мене и по мојата запрложена сенка, ме сопнуваше и ме предизвикуваше да се уверувам дека навистина тој тврдоглав и див човек заслужува да станам мал предавник.

На добичињава мевовиве им се влечат по земја. - Им се влечат.

Го измислив ли пред тоа, разговарав ли со својата треска што пак со брзи отчукувања почна да ме морничави под плешки?

- Добро, се согласил Онисифор Проказник. - И не растурајте го сеното.

Песот адамосано се влечел по нејзината сенка - на запад се протегала белина; малку време пред тоа таквите заоди ветувале јасник и волчи завивања.

Оние двајца уште стоеле во исчекување. Таа веќе чекорела кон конакот со три одаи и со покриен чардак.

Сѐ што било смрт бегало од нив како од смрт и се влечела по нив чудна и болна мелодија со нечуени зборови со кои се споменувало човековото раѓање и умирање, неговиот секавичен пат од колепка до одар - тоа мајка му на Куно Бунгур го оплакувала синот.

Оној под него и ранет ја издржал тежината. Ја копал земјата со нокти во пребавното подавање кон една од пушките и се влечел по црвеникавата земја чеперок по чеперок со мачење на гасеница во чија жолта крв се шири отров од осина боцка.

Се влечеше по талпите надолу до земјата на сите четири; прстите му беа полни спици и му крвавеа, но тој не можеше ни да помисли да се исправи.

Опашот предрасуди секогаш го влечеше по себе.

Сѐ си е на мегдан! На тие што ве влечат по градот, по темните сокаци, само надвор им е важно дали ти е кус фустанот.

Бев зафатен; ја следев својата сенка, тој проклет дух, што се влечеше по разједената калдрма, упорно, пред мене и зад мене.

И да ја влечеш по земја мајката, со кукачка да ја влечеш, таа пак ќе те жали.

Бев зафатен: ја следев својата сенка, тој проклет дух,што се влечеше по разјадената калдрма, упорно, пред мене и зад мене.

Сенките тогаш безволно се влечеа по луѓето, се тегнеа или се грчеа на калдрмата.

Се влечеше по калдрмата додека зад него остануваше танка и влажна нишка пламен на зол вепар.

Ова движење на сочувство и нежност, уште повеќе ја растажи бездетната жена, и таа почна да се опира, да се влече по плочите, сѐ посилно липајќи.

Домаќини луѓе да се влечат по срезот, не го чинат кабул сето што ќе го продадат да е печалба, не само 40—50 проценти колку тие што печалат на продадената ракија, шеќер и друг бакаллак.

Кога го чу својот глас, развлечен и матен како закан, како порој на оловни слогови кој не ги бришеше сенките на патот туку ги оживуваше, го влечеше по себе сенките-сведоци или јатаци, сеедно, до една бездна во која беше сѐ непознато и над која веќе немаше ништо освен ехото на тие слогови - „Да живеат сите ножови на светот!“

Ти се движиш во круг по познатите треви а спиралата на времето те влече по нови виделини.

„Зарем не би било убаво в недела да прошетаме онака како што правевме некогаш, со твојот свилен чадор за сонце и твојата долга облека што се влече по патот, да седнеме на оние столчиња со ногарки од извиено ковано железо во салонот и да уживаме во мирисот на бакалниците, таков каков што беше некогаш? Зошто бакалниците не мирисаат веќе така?

Сакам да речам дека сон е тоа што сакаме свои на свое да сме, значи да си имаме свое име и презиме, да си зборуваме и да пееме на свој јазик и поради тоа да не бидеме тепани, осрамотувани и влечени по судови...

Трагајќи по своите, по целото семејство, пресечено на повеќе делови од границата, сакатено од диктатурата, во ова мое тажно враќање, не престануваат да ме влечат по музеите на нивните илузии и алузии, по соц-реалистички претстави со гротескни пораки, до последното умртвување на душата.

Секавично му помина низ главата помислата дека човеков или е влечен по скалите надолу или просто е турнат со што бил докусурен.

Се појави и мала магла, се влече по земјата.