Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

После сето ова, таа решително 212 изјавува дека доколку во иднина повторно ѝ биде прекршено некое работничко право, без двоумење пак би тужела.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Примерот на Ф.И. е посебно вреден за одбележување затоа што тој јасно покажува дека одлучноста и храброста на работниците да истапат пред загрозувањето и кршењето на одредено работ- ничко право од страна на работодавачот е можеби најбитниот чекор кој понатаму би водел кон позитивна разрешница на ра- ботниот спор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Книгата силно возбудува. И расплетот, со својата симболичност, нè води кон размислата за големите психополитички проблеми на Источна Европа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми не оставаше ниту да гледаме од прозорците кон кејот што водеше кон паркот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Куќата имаше долга авлија која водеше кон широка бавча, опкружена со ѕидовите од соседните куќи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се открила хромна жица што води кон утробата на планината, можело таму да се копа со векови.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Од срце ми се плаче, но тоа свесно не го правам зашто плачењето ги исцрпува силите, води кон попуштање кое значи конечно тонење во ова блато.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сега тргнав наспроти текот на браздата, по она возвишение по кое се гледа разгазена патека што води кон задниот дел на црквата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ќе бидеме овде, јас свиен во твојот скут, во овој жолтозелен простор кон кој води еден единствен, тесен пат, како што е впрочем секогаш речиси правило, тесен пат да води кон широкото и пространото; ќе останеме овде под сината вселена по која една голема жолта месечина плови како залутана лаѓа во пустина, со изветвено знаме што се вее, како што некогаш бев ти зборувал, без бои веќе и без припадност.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По малку време, сите заедно, тој и публиката, заминаа нагоре по она тесно патче што води кон погорните куќи и потоа десно кон двете продавници кај мостот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од оние села кои водат кон Црна Скала, кон границата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Чуварот на музејот Уморните нозе водат кон нови доживувања, нови откривања на убавата Прага.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но, сепак, на неговата најневралгична артерија- по улицата која води кон врвот „Мон Валеријан“, каде што болницата „Фош“, можеби безброј пати, и дење и ноќе, се разнесува пискотливиот и морничав звук на болничките коли, кои јурат со вратоломна брзина носејќи болни за чиј живот секоја секунда е пресудна а кој можеби, ќе им го спаси професорот Гио или некој друг хирург.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Патот неусетно ме водеше кон пристапите на „Пигал“, на „Анверс“, но, бидејќи уште беше дење, решив овде да навратам во вечерните часови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Праќаат некаква луда жена за да ја растури мојата среќа, мојот живот… (Оди кон вратата што води кон балконот, ја отвора, ја разгледува и размислува) Ете, откаде ја качиле на балконот…

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Тие нѐ водат кон духовните бездни на човештвото.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Му рекла лисицата на лавот, што? Дека сите траги водат кон него, а ниедна од него.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Чаршијата е место на среќавање, знаеш, четири улички па плоштадче, како што во еден приморски град сите улици водат кон морето, тој фетиш овде е средбата...

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Македонските борци и раководители на македонското националноослободително и револуционерно движење, биле принудени да бараат и изнаоѓаат нови патишта кои ке водат кон остварување на националната идеја за национална слобода, обединување и формирање на самостојна суверена и рамноправна државно правна единица во семејството на балканските држави.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

За остварување на таквата идеја, беше потребно да се формира единствено раководно тело, кое ке биде одговорно за сите делови на поделената Македонија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Во него ГШ на Македонија се известувал дека “мораат да се рушат сите комуникации со кои се служат Германците, па и оние кои од Солун водат кон Велес.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Сето ова од септември до декември 1943 година резултираше со особено засилени активности на германските и балистичките сили сé со цел да се ослободат комуникациите за сообраќај што од Скопје преку Западна Македонија водат кон Албанија и Грција.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

- Секоја револуција води кон нова полоша тиранија од претходната.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

171 Обиколниците водат кон средиштето (...) Најстарите лавиринти што се споменуваат во европската литература се оние во Египет и на Крит.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Малите промени подоцна водат кон поголеми.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И едното и другото водат кон скепсата.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Сите тие водат кон таинствениот дворец, дворецот на последното знаење.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Факт е дека овие испреплетени линии како некакви митски лавиринти водат кон една средишна просторија, ќелија на избавувањето; во случајот на Леонардо веројатно се работи за неговото сопствено контемплирачко јаство како средиште на светот...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Бојана чекореше со брзи чекори по патот што водеше кон Митревата куќа, стискајќи го в раце писмото тогаш дојдено од Америка, од нејзиниот Крстан.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Пропаѓајќи до градите во снегот, валкајќи се, помагајќи се со пушката, со стапот, Бојан можеби измина дваесетина метри по угорницата, каде што под снегот требаше да биде патчето што водеше кон Гола Глава.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Овие замисли водат кон разни изненадувања.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Се вратив во заборавениот дом (Речиси незабележлив среде шумата од зборови) Овде сѐ е приготвено во вид на копнеж Како во собата на Алхемичарот кој штотуку И се приближил на формулата за објава на златното доба (Мислам дека станува збор за нестварни одаи Или за скалила што водат кон нив)

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Од жилите на ореовината оживувал Пустиник Во очите на Пустиникот светиот пат и самотата на сите патишта пусти што водат кон ниедно море кон ниеден град.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Сега целиот амфитеатар беше спружен пред него, седумнаесетте оформени рампи со својата облека, од убаво здробен камен нежно се издигаа една над друга, во серија ниски кејови, сите широки и со кривини, како скали што водат кон споменик.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но сепак конкретната причина за тој најнеобичен и највозбудлив потфат да го напушти животот покрај реката и да се упати кон Сина Скала била средбата со непознатиот туѓинец, војникот на бел коњ, кој всушност ја повел по патот што водел кон планината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога би имал на располагање барем некои дребулии?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А твоите размисли за таткото, поради едана непроверена изјава на неодговорна жена, ми се чини водат кон Ѓурчина?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веднаш сфатив дека размислава на Даскалов веројатно беше поттикната од мојата приказна за возот и тврдењето на Огнена Гулева за татковството на Ѓурчина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Немојте случајно да се засмеете“ нагласи Иван „но сите мои претпоставки водат кон некој од познатите раководители на единицата што ноќевала кај нас!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но за мене сепак остана тајна, што најмногу влијаело при донесувањето на одлуката: дали човекот- младич, неговиот пристап, начинот на кој и ја поднел понудата, неговиот изглед, или самата самата порака содржана во понудата да тргне со него кон планината бидејќи во тој негов предлог таа го открила наеданаш сонуваното небо но и поинаквиот живот што може да се случи таму негде, високо?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа е моќ која се остварува во врска со знаења кои создаваат посебни вистини, и водат кон посебни и „коректни“ заклучоци за тоа како би требало животот да биде „остварен“, „ослободен“, „рационален“, „различен“, „индивидуализиран“, „сопствен“, „само-содржан“ и така натаму. 58 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Делувањата на оваа моќ се преправаат или се маскираат бидејќи тие оперираат со одредени норми кои се означени со статус на „вистина“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Па лесно е, тогаш, да се сфати како општествените премрежиња на машкиот геј-субјективитет неминовно водат кон ширење и обопштување на категоријата дрег.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Му подаваат рака, го водат кон самопослугата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И сфатив дека за нас други патишта веќе не постоеја освен патиштата што водеа кон нашето искоренување... и во тој миг се слушнаа гласови и викања да продолжиме кон Албанија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Околината пред Тирана расте во голема индустриска зона и заедно со новите патишта кои водат кон градовите што лежат покрај морските брегови, Албанија ја живее својата сегашнина.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Селото Капештица го зазедоа Грците и нѐ напаѓаа со мали сили, додека со главните сили се втурнаа по џадето што води кон селото Смрдеш, кое се наоѓа од таа страна на границата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не е слепо црево зафрлено на приграничната периферија, туку широко отворена порта и осветлен канал низ кој дење и ноќе се претура синџир од камиони, автобуси, патнички коли, отворена артерија која води кон светот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Загледана во џебот, почна да го кажува расказот: „Изгледа толку страшно да се остане стар ерген, да се остари во борбата за сочувување на достоинството додека молиш за прием кога сакаш да ја поминеш вечерта со луѓе, да бидеш болен и од аголот на својата постела со недели да ја гледаш празната соба, секогаш да велиш ‘добра ноќ’ пред излезната врата, никогаш да не брзаш по скалите со својата жена, во собата да имаш само споредни врати кои водат кон дневните соби на други луѓе, да мораш да им се воодушевуваш на туѓите деца не смеејќи да повторуваш: ‘Јас немам деца’, да го обликуваш својот изглед и однесувањето според еден или двајца стари ергени кои ги помниш од твојата младост.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа така ќе биде, само што во стварноста, и денес и подоцна, ќе стоиш тука, со опипливо тело и стварна глава, па, значи, и со челото, за да удираш со раката по него.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Почувствував како ми се суши грлото. Се закашлав.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Погледна низ вратата која водеше кон балконот и рече: „Се сеќаваш - еднаш стоевме овде, на балконот, ти погледна кон тротоарот и рече: ‘Сакам што поскоро да дојде денот кога и јас онака ќе му помагам на моето дете да прооди.’“ „Се сеќавам,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја замолив да седне пред скалилата кои водеа кон чардаците и почнав да ја сликам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

При таквата национална раздвоеност и при полното економско разорување бесмислени ќе станат секакви конференции, замешувања и реформи, зашто сите ќе водат кон еден дележ на Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој молчеше додека таа не му покажа еден земјен пат кој водеше кон мочуриштето.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Чеда мои, неуморно борете се за својата слобода, оти единствено слободата на телото и на умот водат кон просветление.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но, ако секој разговор помеѓу луѓето води кон меѓусебно разбирање: Ќе се престане ли со голтање на апчиња? Не. Ќе се голтаат, ама од хоби.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Втората причина е: Завидливиот често создава плагијати, но тие, неретко, го водат кон автентичен израз.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Јаков ќе ве води кон земја со живот.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зошто станал челник на дружината, зошто не ѝ рекол на игуменијата дека пред сто или пред илјада години тој самиот, неговото срце или неговиот разум во некој друг, водел кон магли исто вакви тврдоглави човечишта и ги оставил коските под врлежи зашто без престан се судрувал со алчност и со безумност.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Сѐ што е со рог ѓавол е. И јарец и човек. Појдете по мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И песната, и луѓето, и нивната цел, сѐ, и несвршената караница, се оддалечувале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зад нив останале камења за околу пет воденици а сипаничавиот пат како да ги водел кон бескрајни пустини од кои и човекот и змијата се иселиле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Барале по птичјите седалки јајца и се задоволувале со корења од ретко сретнатиот хумус, ги заменувале скршените оски на двоколките и ги крпеле тркалата или јаремите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

(Го зема за раменици и го води кон излезната врата.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Кога изоде доста пат низ таа шума од огромни дрвја, што мируваа над него, целите бели и забиени со своите стебла во снежната земја и кога беше сигурен дека тука, пред него, во следната долка, се наоѓа најголемата млака, а дирата сето време досега, како стрела право го водеше кон таму, тој знаеше дека сега ќе мора да ја напушти широката патека, по која беше толку лесно да се чекори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Понатаму патот водеше кон прифатилишта каде што беа подложени на бирократските процедури на власта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Има само една врвица што води кон неповратното.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И секое залапување, секое загунѕување, ме води кон родниот крај.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Нашите патишта повеќе водат кон небото, велам, отколку кон било кој крај на земјата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во последниот став на обредот играта е загубена ако Ана (ако Маргарита) ја фати врската Лињ д’Со или ако веднаш излезе на улица; веднаш, еве сега, бидејќи на таа станица и ги нема бескрајните ходници на коишто обично налетувам, туку скалите брзо водат кон целта, кон одредиштето како што велат во средствата на јавниот превоз, а на некои јазици - и кон судбината.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Алхемичарите ова го нарекувале rubedo, процес во кој доаѓа до консумирање на бракот помеѓу црвениот човек и белата жена, Сол и Луна.”

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Според тоа, со криптограмот L. H. O. O. Q. Duchamp опишал три нивои на настанот: се одвива coniunctio oppositorum (Сонцето/Ергенот се симнува доле да се соедини со Месечината/Невестата); coniunctio води кон засилена свест (за што сведочи засилувањето на топлината, „огнот долу“); бидејќи засилувањето на топлината, тогаш кога е успешно, исто така е одлика на третиот степен на вештина, ова инцестуозно соединување среќно успеало да ги спои Ергенот и Невестата во андрогиниот Посветеник, а тој факт пак, од своја страна, го објаснува доцртувањето на мустаќите и брадичката што ја комплетираат насмевката на Мона Лиза, која веќе не е толку загадочна.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сите тие зборови кои се кажани поетично со митолошки контекст ако смислено се протолкуваат не водат кон точниот правец за осознавање на вечната вистина.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Материјалните работи и сите други задоволувачи на сетилата, кои се од земска природа, се грешни. Водат кон зло и егоизам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Она што не можеше да го види синиот пајак со златна глава, притаен во моите пазуви, му го опишав во себе, додека црвеноокиот и зеленозабиот ме водеа кон кулата.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Погледни ги, спијат со насмевка.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Зад планина сончев пожар. Над реката самрак жеден.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Запеал: Ој, Судбино, вечна бабо, помал сум од најмал жабок.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Жеравот летал – нагонот го водел кон Нил.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Жеро Жерав му се врати на својот пријател Водомар, зошто поверува дека овие двајца ќе те водат кон целта место него.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Најчесто книгите, особено новите, го водеа кон пријателствата, а се случуваше и пријателствата да го водат кон книгите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но, сепак, останаа на претходниот договор, наместо по еден збор, на секоја средба да се третираат по пет, па со време ќе видат како ќе постапат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се повикуваат, во одбрана на оваа космополитска теза и врвни авторитети, како Гијом Аполинер, кој бил цврст во ставот дека не може да прифати ваква војна против францускиот јазик која започна во Германија, зашто истото би можеле да го направат Французите во Франција, да се ослободат од германските зборови, потоа Англичаните, па Шпанците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Секој обид за чистење на јазикот од семиотичките траги на Другиот во јазичната супстанција, води кон крвопролевање: Во еден од заклучоците на Татко и Камилски, беше забележано дека во историјата на народите, на балканските посебно, според кои и настана поимот на балканизацијата, по етничките чистења на народите, обично следеле и чистења на јазиците од туѓите заемки, а понекогаш редоследот бил и обратен...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Старата беговска куќа, градена пред двесте години, во низата други слични куќи крај реката, имаше приземје и кат, со убав издаден чардак, авлија која водеше кон убаво средената бавча со насадени цвеќиња во првиот дел и со зарзават во другиот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко се залагаше за типологија на турцизмите според области, појави, додека Камилски остануваше на тоа да ја утврдат однапред листата од сто збора и да работат, без оглед на секојдневните изненадувања што ги носеше секој збор и ги водеше кон други зборови и нови области.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во тој пекол најпосле го видов сиот наш несреќен живот, војната, темните војски, познатите и непознатите мртви по полињата, по патиштата, по војничките камиони, покриени со шаторско крило, мислевме дека спијат, будали дечишта што крадевме бомби по војничките камиони; потоа пред очи ти е домот, тажната смрт на ѕвонарот, добрата мајка Верна Јаковлеска, стрикото Лентеноски, неколкуте ошумоглавени бегалци, татенцето, неговата црна судбина, другарката Оливера Срезоска, старо, несреќно девојче, нашите кутри учители и воспитувачи, Трифун Трифуноски, неговата болна, темна душа, благородна, светла, о, се колнам, тоа беше патот што водеше кон Сентерлевиот рид.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Во сиве наведени мислења, кои се, во основа идентични, се забележува дека основното сознание води кон една одредена генерализација: суштинските вредности прозата на Чинго ги остварува во доменот на стилот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Беше сплеткан до грклан во своите врвици што водеа кон нигде. „Решуваш гатанки, другар брат?“ Брат му ги стегна јазлите на тие врвици. „Сѐ е решено.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Само така смислата на животот спакувана во една мала стиховна галерија, остава оригинален ракопис на една жена чија доза на топла хуманост нѐ води кон разбирањето на некои човечки категории.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Како погрешно залепена географска карта од дежурен ученик кој сакал да го сплетка наставникот, стануваше збор за дислоцирана метропола и врвици од кумановските села кои водеа кон неа...

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Во едниот случај, патот води кон вода и треба внимателно да се вози; во другиот, планинската патека е безбедна за козорогот, но не и за јавачот. 192 okno.mk

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

И на крајот светот секогаш ја победува историјата, на тоа потсетуваат и последните детски и мајчини пригушени крикови на камените пунски жртвени гробници во Картагина...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И кога човек се оддалечува, а тишината на камењето на историјата неуспешно ја надгласуваат упорните водичи, патот го води кон големите европски градови, каде што се пресилни гласовите на минатото, повиците на револуциите, дефилето на вековите...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога бев излезен од Авенијата на палмите и се упатив по магистралниот пат кој водеше кон Тунис, на ретровизорот забележав како ме следи голем воен транспортер. Бевме сами на патот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но и тоа водеше кон воена слабост, а бидејќи лишувањето што го предизвикуваше беше очигледно непотребно, неминовно предизвикуваше противставување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа подразбира способност да не се сфаќаат аналогиите, да не се забележуваат логичните грешки, погрешно да се разбираат и наједноставните докази ако се противставени на Ангсоц-от и да се чувствува здодевност или одбивност спрема секој тек на мисли што би можел да води кон ерес.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Физичкиот бунт, или секоја друга прелиминарна акција што би водела кон бунт, денес е невозможна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Набргу потоа автобусот се изгуби зад нивјето со пченки, а токму таму започнуваше автопатот што водеше кон Метрополата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Започнавме со човечки импланти, но истражувањата водат кон микротехнолошки импланти.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Виртуелната стварност води кон слично обестварување.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Сите технологии се свртуваат кон иста точка, сите водат кон Deus ex Machina. 112 Margina #17-18 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Претпоставуваше дека најмногу шанси да си ги оствари своите илузии има ако патува со Балкан-експресот кој водеше кон Запад, до Лондон, преку Париз, и до Цариград.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Само тој сметаше дека Дон Кихот не успеал да го најде излезот кон светот затоа што не успеал да го открие вистинскиот распоред на книгите во својата библиотека кои водат кон вистинскиот излез.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тие постојано погледнуваа во реката, небаре и нејзе ѝ се доверуваа за мислите кои сакаа да ги водат кон можниот излез.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

А згора на тоа, онаа постапка со мојата девојка – шепотев но бев сигурен дека Грофот ме слуша.