гори (гл.) - во (предл.)

Пушките, вжештени од огнот на оловото и од пекот на августовското сонце, гореа во рацете.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Христос воскресе, им рече старецот на домашните А потоа долго гледаше во свеќата што догоруваше на трпезата И помисли: меѓу илјадниците свеќи што горат во животот Има само една вистинска – онаа, уште незапалената, - Врз правот нѝ.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Бев сосема излуден; навечер горев во треска, имав температура по целото тело, однатре, во утробата; го одбивав Земанек да дојдам кај него на спиење, оти сакав да бидам сам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Горев во ужасна телесна страст.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
О ти, моја душо страдна, О ти, ум мој – пламнат жар, не се нити сенки вијат, нити мајкин страден лик, туку, ах, е прво либе, сон не знае, гори в жал гради кине век да скрие – чека в младост ноќ и ден.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
Денот е на битисување небото над Морава гори во пурпур...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А авионите не престануваа со голема бучава ниско да летаат и да бијат со долги митралези рафалии и страшни беа грмежите на бомбите и ужасен беше пламенот што се издигнуваше над рамницата и ги снемуваше гласните викотници и лелеци на луѓето кои гинеа под бомбите и гореа во пламенот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Помни го мојот збор кога гориш во љубовен плам: еднаш само, мажу, тече млеко од женските гради.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ноќ ли беше или бел ден кога душите од пекол и умореност печеа, гореа во огновите без виделина.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ноќ ли беше или бел ден кога душите, од пеколот и умореноста печеа... гореа во огновите без виделина.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Оттогаш, од минатата сабота, Лазор, кутриот, гори во треска, а Јосиф бдее над него, и дење и ноќе, и со разни лекарства му ги плакне раните и му ги ублажува болките.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Свеќите горат во окопата. И пламенчето го зачекуваме со дланките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе горат во пеколот кој сами си го создале.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Градот крај реката, кој се сметал за еден од европските бисери, алем камен на златниот прстен, горел во текот на два-три дена.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Имало тврдења дека градот бил спален во знак на одмазда поради османските опсади на Виена.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А јас молчев Со главата меѓу дланките, Сонувајќи го вулканот Што сега ме облева Со жештина што гори Во табаните, Во слабините, Во слепоочниците.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Но за жал, транспортот беше ја поминал Црна на врпските лаки и мостот гореше во пламења.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Синајските манастири се без дрво и нема што да гори во нив...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тој поглед во кој е измешана есенцијата на љубовта и страста вечно ќе пламни во тие горди очи кои горат во крвавиот залез на недопрениот хоризонт кој ги поврзува небото и морето.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Чувствувам празна надеж, гнила химера, чувствувам како телово ми гори во инферно, тонам во празнина, кавитација, длабока шуплина, го достигнав врвот а се чувствувам осамено, зошто со мене ја понесов омразата, злобна пизма, не сонувам и полека умирам на осамениот врв на вечноста.”
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но, душите им се разделија на раскрсницата на животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Привршува денот. Во заодот на сонцето, небото над Бел Камен гори во пурпур.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На небото што пред квечерина гори во пурпур, стрвниците не престануваат да кружат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сѐ ми беше попусто зошто сивите галии гореа во пламен од потопи и понори...
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Стоеше се така загледан во далечните ѕвезди, а очите му гореа во огнен сјај.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Сета бригада гореше во натпреварувачки огин и, занесени во работа, бригадирците не ја забележаа веднаш големата промена кај малиот палавник, заборавајќи го своето вчерашно решение.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
За последен пат Мече фрли поглед на блатото: под зраците на сонцето што заоѓаше, водата гореше во крваво-црвени одблесоци.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Понекогаш огнот не може да се изгасне.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во таков сон, оди во бунар.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во соништата исто така - луѓе кои горат во океанот или на невозможни места, соништа каде запалена нафта плови по водата и алиштата ти се во пламен и косата ти е во пламен и пламенот навлегува во водата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако е извалкана со нафта и гнасотии.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)