Македонскиот народ не толку има нужда, барем сега-засега, за официјален јазик на мнозинството, за генерал-губернатор од народноста со мнозинство и за слободен печат, колку: за отстранување или парализирање на дејноста на националните и религиозните пропаганди; за отстранувањето на непријателството меѓу приврзаниците на разните национални и религиозни пропаганди; за отстранување на таа недоверба и обособеност што е сега меѓу македонската интелигенција воспитана во разни балкански државици и им служи на религиозно-националните пропаганди во Македонија; за официјално признавање на македонската народност и за внесување на името “Македонец” во нуфузите и во другите официјални документи на лицата од словенско потекло во Македонија; има нужда за земјиштен дел, како што на селаните им беше доделена земја при укинувањето на крепосништвото во Русија, Галиција и во др. земји.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Дамческите веднаш прифатија но побараа да им биде допуштено тука, каде што им се подигнати колибите, да си соѕидаат куќа, а тој, Мусли бег, ако сака да работат за него, да им додели земја што самите тие ќе ја обработуваат и да издвои добиток и друга живина што само тие ќе ги одгледуваат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)