Во дејствието, субјектот да се прилепи на некој симболички определувач, ненадејно да му се додели некаков „мандат” како што му ја доделиле улогата во мрежа со интерсубјективни размери (“учител”, „водач”...) суштински е некој ирационален преседан, иредуктибилен елемент на заклучокот, т.е. поделбите на симболистичкиот „мандат” никако не можеме докрај да ги втемелиме во субјектовите „реални“ сопствености, единичности и т.н., така што поделбата, во крајна инстанца, има перформативна природа - субјектот е „учител” затоа што го признаваме како учител, а не затоа што самиот во себе е „учител”...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Поточно, отфрлајќи ги обвинувањата дека со повладувањето на вжарените чувства и со прифаќањето на принципот на интензитет по секоја цена го прифатил расточувањето на формата, експресионистот самиот себе си ја доделува улогата на нејзин светлоносец.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)