ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Повеќе пати пред да бидат исклани стопаните на Имотот, Арслан бег, лично нему, на татка си, му докажуваше дека султаните не прават добро што толкав имот отстапуваат на христијани, дека, по правидна, Имотот треба да биде негов, Арслан бегов, зашто тој со крв го заслужил.

153. И во овој поглед Мисирков ја антиципира блиската реалност: професорот Ј. Цвииќ токму таа теорија ја разви во своите „научни” трудови /1904-1906/, докажувајќи дека Македонците се „флотантна маса” од која може да се измесат и „Срби“ и „Бугари“ – во зависност од тоа кој ќе ги завладее.

Анѓа докажува дека е неспособна за работа и бара само едно: да добие пензиичка, зашто смета дека токму сега дошол моментот за тоа.

Дење и ноќе телекраните ти ги напаѓаа ушите со статистики што докажуваа дека луѓето сега имаат повеќе храна, повеќе облека, подобри куќи, подобра рекреација - дека живеат подолго, работат покусо, дека се покрупни, поздрави, посилни, посреќни, поинтелегентни, подобро образовани, отколку луѓето од пред педесет години.

Меѓу бугарските војници беше дури и пожелно вака да се разубавува животот на француските војници бидејќи тоа докажуваше дека се мекаши и дека печениот бугарски војник ќе победи.

Таа докажува дека наспроти дискурсот за еднаквост на жените, доминацијата на мажите над жените беше претпоставена од, и имплицитна во, марксистичко-ленинистичката теорија. okno.mk | Margina #1 [1994] 37

Хана Хавелкова расправа за феминистичките категории на „јавно/приватно“, „слобода“ и „еднаквост“, докажувајќи дека овие поими имаат мошне различни значења во поранешната Чехословачка и не можат лесно да се применат на истиот начин како и на Запад.

Во 1931. год. Гедел ги осуети очекувањата на многу еминентни научници, од Хилберт до Расел, со тоа што докажува дека секој систем кој е адекватен и конзистентен мора да е и некомплетен, што значи дека секогаш ќе има вистинити тврдења што можат да се изразат (напишат) но не можат да се докажат - ниту тврдењата ниту нивната негација.

Ми се чини дека точно приодот од видливо кон невидливо ја покажува, меѓу другото, и сега апсурдност на психеделичката уметност која докажува дека преку стимулантното дејство на психоделичкиот фактор личноста може да ги продлабочи своите доживувања на надворешниот свет и дека свеста спрема себе си ја проширува на тој начин што доаѓа до активирање на непристапните региони на психата кои во нормални услови остануваат скриени во пределот на несвесното.

Тоа докажува дека и ние кои бевме во движењето, макар колку да му бевме посветени на идеалот, сите ние бевме луѓе и имавме свои човечки слабости. Како што тоа јас сега го увидувам.

Попот докажуваше дека коските и металот не горат. уште пред тоа да избувне огнот, Антун Крстин му свртил грб на селото и се вратил од кај што дошол, негде кај што овдешните луѓе нашле ново Кукулино во кое со грч под ребрата ќе тагуваат по својата земја.

А оние на Осиповиот внук, безглави суштества со деградиран облик, говорници од празна, испарана утроба, скоро секој со глас на стара гусла, докажуваат дека само еден од нив може да е прав: во таинствената соба се крие тоа и тоа.

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

Во делото Слобода, Вие докажувате дека современото општество се интегрира со помош на слободата (потрошувачката слобода), а не со помош на репресија на слободата.

Подоцна во текстот Модернитет и амбивален­ција анализирате дека стануваме „инхерентно не-самодоволни ентитети” во нашата приватна зависност од експертите.

Иако дојдоа преоблечени во бело, иако докажуваа дека ми се пријатели, дека од Него се советувани да ми помогнат, ги познав, имаа половина лице: едно уво, едно око, една ноздра, и се движеа во правилен круг околу мене, злокрва глутница што не носи надеж и не нуди утеха.

Грифонот, од своја страна, просто како да му покажуваше и докажуваше дека е суштество коешто не само што нема да му пречи, туку како веќе и да му ги пополнува празнините на денот со кои човек на негови години неизбежно се соочува.

„Пискотници се слушаат од Галичник до Река“ понижување страшно пред публика и бавно, за да ликува, туку за да докажува дека со своето дело туѓо дело не пресликува, Тој не е Грк, туку Македонец.

„Тоа докажува дека вам овде не ви е местото.“

„Не е прашањето дали нешто од човекот - да го наречеме тоа душа – по смртта продолжува да трае.

„Нека е така,“ рече брат ми. „А дури и да е така, целото твое обвинување дека јас си го гонам стравот од смртта со вербата во бесмртност на моите дела, не докажува дека бесмртност на душата навистина постои.“

„Или дека само нам ни е овде местото,“ реков.

Фактите чие постоење законот го претпоставува не треба да се докажуваат, но може да се докажува дека овие факти не постојат, ако со закон не е определено нешто друго.

Судот, земајќи ги предвид сите околности, според свое [слободно] убедување ќе оцени дали ќе го земе за признаен или оспорен фактот што странката првин го признала, а потоа наполно или делумно го одрекла или го ограничила признавањето со додавање на други факти.