е (гл.) - оној (зам.)

Вистинскиот свет е оној што го нема или е преку непосредниот живот истоштено чудовиште.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не е оној познат стаклен сад во кој песокот се преточува туку нешто како мало бронзено тавче полно со смог од кое тој се крева во прамен гас, согорува и исчезнува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тесните улички со дотраени и руинирани куќарки, со мандала, со порти, со тремови и чардаци, улици со турски калдрми, тоа е оној дел од Солун кој се извишуваше амфитеатрално.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Младоста е оној недофатлив пладневен лет на бумбарот кој брмчеше низ твоите платна од жолтиот период, крај крушите паѓалки, над жолтите октоподи.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Му се чинеше дека веќе не е оној уважен, сериозен научник, доктор Коста, туку дете, составен дел на некоја одмината убавина и добрина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Неговото преплетување со дејствието е многу посуптилно, се одвива со допирањето на храната, кое е причина за собирањето на гостите, и, најпосле, тој е оној што со гледањето го спасува барем споменот за страсната врска, по убиството на Љубовникот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Циклусот е оној којшто наредува, тој е како земјиниот свијок.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Според тоа, оној филмски стил што јас би сакал да го следам е оној што прифаќа одредена доза на „извештаченост“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
(Од сите мои познајници, единствено покојниот Ренди Накајама успеа од прва да го сфати упатувањето на Зад шумата; тој е оној што мене прв ме научи.)
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во случајот со геј- субјективитетот, овој рефлекс на откажување се пројавува во поинаков облик: единствениот вид субјективитет што се квалификува за „сериозна“ лезбејска и геј- анализа е оној што може безбедно да се теоретизира во регистарот на психоаналитичката апстракција.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Пак е оној од третиот кат.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Дуко еднаш рече - му зборуваш е на срнчето, додека го хранеше, - дека најјунак е оној, што може најмногу да чека.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа е оној стар патор, мултимилионер кој што својот базен го наполнил со зелени долари и омилена забава му е да плива во нив.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Тој читател е оној избраниот. И само тој може да го понесе тајното име на јунакот на оваа приказна – Аристин.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Над мене има дрвен таван а на него е прицврстена четириаголна маса поставена за јадење.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Доле“ содржи две значења: непосредно (егзотеричко) и латентно (езотеричко).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Задникот е оној дел од телото каде што, според Кабала-та, престојува бесмртноста, и чија што дури и световна конотација задржала извесен призвук на светост.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Само на својата кожа ќе осетиш, зошто: „Среќен е оној што умее да сака“, вели Хесе, „и да биде сакан“, велам јас. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Затоа јазикот што Чинго го изнаоѓа меѓу луѓето за кои говори не е оној фолклорен јазик што ќе го најдеме во старите зборници на народни приказни.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„Вистински слуга божи е оној што може да застане на алтарот и да отслужи света литурѓиа“, повторуваше тој за целиот свој живот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- А кој ти е оној? - праша Господ покажувајки со погледот кон џамлакот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, не се свртив. Го сеќавав тој леплив поглед.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа е оној момент што всушност ја создава прелагата за значењето на големата употреба.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А за кого е оној мармалад, види, пет месеци стои во креденецот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија беше сосем неподготвен, недотеран, како за несреќа не слушаше француска музика, а цела дневна беше распослана со книги, тестови и домашни од неговите ученици.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Така е, така е. – испеаја како во хор – овој е оној од лани!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Најопасната идеја е оној лудачки, мегаломански поим ЗНАМ! што го дефинира робувачкото човечко суштество како мислител.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нечуена дрскост! Робот е поттикнат да стане филозоф!
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така тетка Перса слушна дека армасникот на Деспина е оној што на времето нашарал една молба до властите по која молба тие и го добиле станот во Чаир, а откако си заминаа, речиси во самата квечерина, Пелагија ја дополни приказната за Атанаса, за неговата мајка Вета која со години еднаш во неделата го изодува патот од Мичурин до гробиштата каде што си поплакува на гробот од ќерката која со дваесет и две години си заминала уште во педесет и втората.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Заборавил дека најопасен е оној што ти се плаши.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)