Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Премиерата е во септември. Ќе ви испратам покани, се викам Џеки Кертис”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Не, не, ова е в ред... склучен, разведен, заведен уредно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Значењето на изработката на формалните работни модели не е во модерноста на изумот бидејќи веќе од третиот милениум пред новата ера постојат глинени таблици врз кои се впишани знаци што ги препознаваме како модели за канализациски работи.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Топлата есен 2000 година од Христовото раѓање, во Византион илити Константинопол, илити Цариград, илити Стамбол, илити Истанбул на западната страна на црквата „Св. Софија“ (Аја Софија) откај што можеше најубаво да се види, да се доживее храмот, седнат на дрвена скамејка и по четврти пат го почувствував студеното ветре околу моето срце и знаев дека, од некаде, одблизу ме демнат темните очи на Рибоокиот, и оти неговото тело е во близина.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Човекот се смешка зајадливо и кисело, потоа се мати и распливнува во сивкава замреженост и пак е јасен и жолчен (чувството дека го загледуваат). Тој е во него, но тој не е друг туку Етхем-паша.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Баш сега е во еден таков процес. Ткае на неколку работи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Постапка за утврдување на инвалидност кај осигуреникот се поведува и на предлог на работодавецот кај кого осигуреникот е во работен однос, како и на предлог на лекарот што го лекува или на лекарска комисија.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Како е долу на Земјата? Како е во Њујорк?

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се наредува случајот претходно да биде испитан: ако старата црква навистина му припаѓала на споменатиот милет, ако во сето тоа не учествуваат и други милети, ако не се наоѓа во исламско маало или атар, ако земјата не е во состав на некој вакаф, и ако за ѕидањето нема никакви други пречки и ако молителите ги обезбедат потребните пари за ѕидање под услов да не бидат надминати споменатите димензии, да не се пречи ѕидањето на споменатата црква, туку да се задоволи молбата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Нашето учество во создавањето на песната- песните, е во мигот на невидливиот спој на причината и оној што ја опишува таа причина.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Од писмото дознавме дека жената на Паун Радевски е во Полска, заедно со девојчето што го памети уште како цицалче.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Лажго кој не е во состојба да ја прикрие дури ни својата лична отсутност туку глуми дека е овде.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- А што е со вирусот? Што ако во овој момент додека ние разговараме се руши Empire State Building! А вие ми велите дека сѐ е во ред?!

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Индивидуален спор Со единствената новела на овој закон се определи дека индивидуалните спорови, освен со овој закон, ќе можат да се решаваат и согласно новиот Закон за медијација (чл. 1 од ЗИДЗМРРС/14).95 Ваквото решение е секако во корист на работникот, бидејќи медијацијата подразбира донесување на заеднички прифатливо решение кое е предложено од сите страни во спорот, изразено во форма на писмена спогодба, за разлика од обврзувачкото решение на арбитражата, кое најчесто е во корист на само една од страните во спорот.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Тоа што го говорите треба да биде во согласност со тоа што го мислите, способноста да се најдат соодветни зборови за тоа што сакате да го кажете е во слободното изразување на чесните мисли.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Парадоксот на втората дилема е во тоа што Кулик беше повикан токму како - руски пес!

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

„Богами убави гаќички си избрал. А и комбинезонот е во тон“, го пофалив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се однесува како лекар кој ја проучил ситуацијата и утврдил дека сѐ е в ред.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еднаш се преесапил, како да е во Охридско Поле и Струшко, чунки тамо имало езеро, да може морето да ја донесло гемијата во езерото и тамо може да се скрши и тој излегол.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Постојат и холивудските студија... само што најголем дел од нив воопшто не се наоѓа во Холивуд: Ворнер Брос и Дизни се во Бурбанк, Сони е во Калвер Сити, Јуниверзал е во Норт Холивуд, Фокс е во Сенчури Сити...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Но маната ѝ е во тоа што многу каса и што нејзиниот отров е многу поопасен: предизвикува големи болки, па дури и смрт.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

„Работата е во тоа што тие, капиталистите - тие и малубројните адвокати и свештеници и така натаму, кои живееле на нивна сметка - биле господари на земјата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Одамна е во пензија... Се вратил в село...

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

- Не! Не, господине, сѐ е во најдобар ред.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Вештината е во тоа да се допушти и создавањето и зачувувањето на националните идентитети, а притоа да се почитува, признава и прифаќа идентитетот и на другите луѓе.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Борхес треба“, пишува тој, „да се чита со очекувања поблиски до очекувањата на луѓето што се интересираат за Волтеровата conte philisophique отколку оние кои ги интересира романот на 19-иот век.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

32. А Каравлашко е во сојуз со Тројниот сојуз, којшто ќе ги покровителствува каравлашките интереси на Балканскиот Полуостров.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

1. Драга Асенета, Вие можеби имате волшебни црни очи кои фрлаат мирисни погледи околу себе, можеби зад себе сеете скапоцени сенки и можеби мочкате колонска вода, како што рекла една писателка, но тоа нема да Ви помогне да станете јунакиња на оваа книга.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Ехе, до колку проблемот е во тоа, не плаши се! – Одѕрнѕа некое тенко гласче – Отсега ние ќе ти помагаме.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ако се вклопува, во ред; ако пак испаднат несварливи, повторно е во ред, зашто ќе го потсетат гледачот на артифициелноста на правењето филм.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Така е во фамилијата на свештеници.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Онисифор Проказник со недоверба ги гледал треварите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

3. Градови Она што му дава препознатлив белег на творечкиот профил на Александар Прокопиев во целокупниот негов раскажувачки опус, тоа е своевидната опседнатост и безрезервната приврзаност за урбаниот сензибилитет.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Пишпирик ја извлече главата од јаремот: - Го продаваме ова што е во колава.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Привлечноста е во обидот да се прифатат неправилностите.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Тешко е во Истанбул да се најдат поубави места за живеење од оние каде што со векови живееле турските падишаси, уживале во харемите и покрај шадрваните ја кроеле историјата и судбината на рајата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Дека ако воопшто некаде преживува, тогаш тоа е во малубројните цврсти предмети, без зборови на нив, како онаа грутка стакло онаму.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Престанав затоа што кога бев пред свршување се сетив дека жена ми е во соседната соба поради што посилна беше мојата желба да одам да видам што прави таа одошто да се предадам на таа свињарија на која речиси ѝ бев подаден.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- „А каде е душата?“ Ако е во очите тогаш во твоите очи јас ја најдов.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Можеби, - рече Илко, - но гледам: отровот сѐ уште е во неа... С'ска со јазикот...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Крајно некултурно и нецивилизирано е да се однесуваат на овој начин, па, иако не е во мојот нарав, собрав храброст вербално да го решам случајот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Мајка ми извикува: Милке, што ти е? Слушајте со девојчето нешто не е во ред?

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

За Ламбо Малинов, братучед на Тодор, знаевме дека е во Женска гимназија. Бргу се зближивме со Лефтер и Тодор.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Со слична цел (да обескуражи секое избрзано решение) беше и она мое укажување дека секогаш постојат и додатни опасности.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Светлината е во нас, Танаско... Кога го прашал кралот својот мудрец: „Кажи кое е светло човеково?” тој одговорил: „Сонцето“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Неговото Сега е во нас, наше е, да го вдишиме, И да ги извишиме. Да се извишиме. Нерези 2009

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Големата вода е недофатлива таа мора да е во срцето на човекот. Во неговиот сон.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Наместо тоа, тој сугерира дека преведувањето попрво би требало да се посматра како една инстанца во која јазикот би се согледувал како секогаш да е во процес на модификување на изворниот текст, на одлагање и разместување на која и да е можност за дофаќање на она кое изворниот текст сакал да го именува.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Може да е во џигерите, во срцето, во сплинката, вели, кај што грофта свињата, кај што пее петлето, вели, којзнае каде е.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Па, не е во ред внатрешноста да се остави празна“ тоа би било навредливо.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Класичната, или можеби - „оркестралната“ - музика е толку дигитална, толку скроена, ритмична, и зависна од улогите на музичарите. Сѐ е во мали кутии. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 135

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Дури сега командата на ДАГ ја виде опасноста и нареди офицерската школа, составена од петстотини курсанти, која е во резерва и со седиште во селото Брезница, со трчање да оди на помош на 102 бригада во чиј состав беа постари мажи и голем број инвалиди.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сакам да ти кажам дека можете да бидете мирни, вашиот син е паметно момче и не паднал под лоши влијанија. Јас проверив.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Со главата е во калта, како да наѕира колку е длабока надолу.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се обиде да прави посложени вежби и беше вчудовиден и понижен кога утврди што сѐ не е во состојба да направи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ливадата наоколу е полна со сонце и со птици.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тоа е во „ВЕЧНАТА БЕСКОНЕЧНАТА“ и во прашањето што си го поставува „дишењето низ окарината“, „лулеењето на тишината“ „разговара со планината“ и погоре од сѐ и над сѐ е Тој Кој, таа вечна загатка на виорот „погоре од Манастирот?“ погоре од земјите совршенства.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Од оние со кои подоцна разговарав и се распрашував за тоа што човек бил Борко во војната, речиси сите се согласуваа дека уште на почетокот, во 1941-та, покажувал храброст, но не некоја храброст сама за себе, туку храброст чиј мотор е во некоја внатрешна амбиција која често не води сметка ни за другите луѓе, ни за другите нешта.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Натамошниот тек на авенијата е во изградба и крајот не се гледа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Вишок, вишок, вишок..., чувство на вина облетува околу вратот, а жилите се кострешат од помислата. Нешто не е во ред.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Човек е во искушение ова дело да си го претстави како катедрала од хартија и мастило, меѓутоа со оглед на тоа дека авторот потекнува од една повеќенационална средина, замислената претстава, споменатата градба, би требало да се поврзе колку за католички и за православни култни места, толку и за џамијата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

„Ве молам, кога ќе се врати Луција на училиште, внимавајте малку на неа; знаете, таа е во еден вид депресија; мислам дека тешко се снаоѓа; некој од класот ја навредил со некое ливче-шеталче по класот и напишал нешто недостојно за неа; замислете, има луѓе кои и тоа го прават, па за жените пишуваат гадости; не се сите како Вас па да им испраќаат рози во песни“;

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Шефот беше во недоумица дали жената е во толкава криза за да не ја пушти во авионот и индиректно се обиде тоа да го разбере од Хелвиг.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Грешката на природонаучниот сциентизам е во тоа што ги претвора личностите во предмети, со попредметување коешто само по себе не претставува вистинска природонаучна постапка.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Засега во градов сѐ е во ред.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Пред вратата од катедралата стојат Богдан и Марија фатени под рак; Марија во едната рака држи букет цвеќе; облечена е во невестински фустан со широки набори и тантели, стегната во половината како балерина, а на главата бел превез и венче; Богдан е во црни алишта и со бело шамиче во малото џепче; насмевнати се, весели се; крај нив се неколку машки и женски прилики и неколку дечиња раштркани и неподготвени за сликање.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Против пресудата работодавачот, кој ја изгуби парницата, знаејќи дека не е во право не се осмели да покрене никаков правен лек и истата беше спроведена доброволно – а раководството на „Дервен“, поучено од овој случај и под страв дека тој би ги поттикнал и останатите инвалиди на трудот да тужат – самоиницијативно ги исплати и трошоците за исхрана на останатите кои беа во иста фактичка положба, а немаа покренато тужба за истите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа, по долгото патување, од постојното тргање на уздата, удирање по мевот и силење на коњот, како и од жешкото сонце што ја пече, сета е во пот и зпочнува дел по дел да вади од на себе, да се соблекува и да фрла.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И, додека е во тек преселното движење на холандските Бури од еден во друг дел на Јужна Африка, ларпурлартизмот ѝ готви на уметноста стапица за да ѝ ги скине врските со животот, граѓанската класа во Шведска бара укинување на племството што можеби, според правдата на развитокот, ќе подава рака да испроси трошки од „никаквечката“ трпеза.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во едно интервју во Лондон, во еден од моите ретки луцидни моменти, реков дека разликата меѓу она што Бароуз го прави и она што јас го правам е во тоа што Бароуз едноставно ги лепи работите на хартија додека јас сѐ распрснувам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Човекот што го претставува времето е во облека на џокеј.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Среќата е краткотраен феномен, таа е исполнување на некоја долго напластувана желба или потреба,“ рече брат ми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Многу се ранливи, човеку, кога е во прашање љубовта, а тоа не чини! - заклучи самоуверено Марин Крусиќ, заборавајќи дека го има на ум чемпресот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Оф, саде добрина да ни е во домата... саде убавина со домаќинот мој, со синот, со снаата, со внуката Ѕвезда - Деница.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

На јуриш! Судбината ни е во скутот на бога скриена, иста и сретна!"

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Проблемот е во тоа што не можеш да се шекнеш кога сакаш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И кој пат и да го изберете нема да згрешите ако тргнувате со чесни, искрени и благородни намери.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Топла крв Си отидов. Осети ли? Мојот здив веќе не е во твојот врат.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Тажно е во ноќта да бидеш сам со птиците, да чекаш со нив сам в некоја пуста станица, и додека некој се лула низ улиците да мислиш дека ти си, ти си тој пијаница.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

И внимавај на нашето синче, богами така му реков, внимавај на него, тој е во опасно време.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зошто и јас да не го признаам, но проблемот е во тоа што тој мене нешто друго ми подметнува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А способен ли е во такви околности да оцени и да сфати кој го води и со кого тргнал?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Страните можат со договорот однапред да се откажат од повикувањето на определени променети околности, освен ако тоа е во спротивност со начелото на совесност и чесност [bona fide] (чл. 125, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оваа земја треба да ја минете надолж и попречно за да најдете некого што има шизофренија а да не е под медикаменти, или да има психијатриска нега, и да не е во бегство.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Најмногу што геј- сексот денеска може да им се приближи на екипните спортови е во она „на педерот до грло“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Покуќнината полустаровремска. Сѐ е во строг ред и чистота.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Х.Х., кој како да чита мисли ми вели дека постоеле проекти врз големи платформи, како за вадење нафта од морското дно, да се постават специјални бункери, ама засега тоа е во фаза на проучување и собирање потребни средства.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Заслуга на културните студии е во тоа што, токму со постојаното нагласување на улогата на публиката (теоријата за активната публика, што некои ја означија како „бесмислен популизам“), постигнаа никој повеќе да не верува во потполната зависност на публиката, што на секое медиско надразнување би реагирала како програмиран робот или марионета.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А. ПАВЛОВНА: Работата е во тоа што,... со право или без, но Алексеј Максимович се плаши од обид за убиство.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Му подреков дека животот многу ги цени скривалките.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ко некогаш не е во моето село, - снопје да се чукат со лескови вили, - растат нови луѓе, иде нова смена, - ко в приказна чудна селото се мени!

„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)

Но требаше да има цел ред докажувачки оти работата на комитетот не е врзана со интересите на соседните држави и народности, а им противречи и е во полза не само на господствувачките, но и на сите други националности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, тој е во постојана врска со неа, освен ако за тоа не му кажала тетка Рајна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Фабриката е во приватна сопственост и функционира како акционерско друштво, а во неа се вработени над 190 работници.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таму, зад нас, сѐ е во чад и пламен... оди и не гледај зад тебе.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Не знам, реков, чиј интерес е во прашање, но секако повисоки се интересите на Маказар, отколку на еден рибник.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Можеби најсоодветната одредница на овој свет светот којшто сосема спонтано и ненаметливо, но толку живо и впечатливо, егзистира во Човекот со четири часовници ќе даде самиот автор, иако по повод неговите прочуени „анти-упатства за лична употреба“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Во својата анализа на Бентамовиот Паноптикум, Фуко обрнува внимание на структурата која е во сржта на неговото делување.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Толку работи наидуваат, си одат, а умот стои збунето пред нив; умот не е во состојба да ги сфати толкуте многу глупости во нашиов посрамен живот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сеедно што математичката поетика сѐ уште не е во целост конституирана научна дисциплина, фактот дека денес науката се бави со математичкото моделирање на поетскиот јазик и фактот дека веќе алгебарски структури толкуваат поетски структури во најмала рака – вознемирува!

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Зајакот не е во грмушките, зајакот стои среде друмот, а за она што се наоѓа зад капињакот остави времето само да го побара и да го открие.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Никогаш не му дадов знак дека е во мене и дури по оној несреќен ден кога ме расипа агрономот во изораната нива и додека бев во болница во Сомбор тој се појави и јавно ми призна дека мене ме гледа како замена за својата спалена невеста независно што ми се има случено.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Бидејќи е во состојба да ги победи или надмине разликите меѓу столетијата, расите, јазиците или културите, книжевноста треба да се зафати со таа задача.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Мајката Роса од синоќа е во подрумите со момите и гуските, ама од кај исток, додека од оваа страна, на кај дворот, односно од кај влезот, има уште две празни места со ѕид раздвоени,само со празни дупки за врати и празни дупки за пенџериња.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сепак е во право- Пупи Паф е нула. Нулата е нула, и нема дилема: пред себе без бројки трошка вредност нема.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Човекот е најкревкото нешто, - рече отец Иларион, - границата каде што му се допира разумното и неразумното е блиска; исто така: свесното и несвесното; доброто и лошото; виделината и слепилото; појмливото и непојмливото. Сето тоа е во рамновесие.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Искорнете му го тоа што му е во срцето, осакатете го, ослепете го, за да не ви избега.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Потоа следуваа: збирките раскази „Мени на мојата месечина“, „Патот до осамата“, „Крстопат кон осамата“ и сега е во печат следната негова зборка раскази „Во осамата, со слободата“.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Од почетокот на нејзиното вработување па сѐ до денес, работничката работи на позиција монтер во производствениот процес.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Финтата е во тоа што јас не живеам во никаков град.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

— Сервирка е во Студентската менза, вели Манол Форевски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Треба да се сочека и да се долови „мигот“ глетката, богот на светлината драмата на преобразбата душата на ситниците магијата на битието... Токму тогаш кога ќе го дочекаш него кликни - среќата прости - уметноста е во повременото нарушување на несовршеното!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Откога го посетува Советскиот Сојуз, кога е во искушение таму и да остане, и поминува уште една година во својата колиба во Норвешка, Витгенштајн се враќа во Кембриџ 1937 година, а една година подоцна, кога Германија ја анектира Австрија, станува британски државјанин.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Му верував кога ќе речеше дека мрази да војува; дека никој не е во состојба да го испрати на некое боиште па дури и да му го ветат притоа патот кон Рајот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И Земанек стана, отиде до автобусот, им рече на другарите да не нѐ пријавуваат како отсутни и да молчат; потем се врати и ние видовме како во нашиот автобус влезе наставничката по музичко, која не го познаваше нашиот клас добро; видовме дека ги прашува другарите дали се сите тука, и дека тие ѝ велат дека сѐ е во ред.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Но таа ѝ припаѓа на шумата, на планината. Нејзината среќа е во слободата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Не, нешто сепак не е в ред – реков и тогаш дури открив дека нејзината топла месеста дланка лежи врз мојата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Местото на велосипедот е во подрум.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

А свршеницата не се огласува на неговото довикување зашто тој е во темнината, а таа е таму откаде што блика светлината, нема да дојде, а тој нема очи да ја види... останува само во неговата душа...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Грлото е на тебе Песната е во нас Запеј, запеј Караорман.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Не е во ничиј интерес тие да бидат згаснати!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Синдикатот не може да биде распуштен или неговата дејност да биде запрена по административен пат, ако е основан и ако дејноста ја врши во согласност со закон.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Е, момчиња, сѐ ли е во ред? - рече и седна до нас бришејќи ја потта од челото.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Здравата исхрана е во тренд.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- Ние секогаш сме граделе, тоа ни е во гените.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Се преправаш дека те збунува болката поради божемната отсутност на насмевката на мајка ти; дека те измачува недофатливоста на нејзините зборови и тоа сега, додека упорно настојуваш да го допреш со својата помисла ликот на таткото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе го оставам светлото запалено и можеби една врнежлива ноќ ќе навратиш до мојот топол дом.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Овој сега е во состојба да ти рече сѐ, а јас го знам и како човек, што знае да биде и молчелив како земја,особено кога ќе појдиш кај него по белешка за исплаќање на твоите трудоденови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бидејќи чешмата тече по малку, а само една е во селото, затоа се собираат на неа уште од ручек да залеат за вечер, а од полноќ да залеат за ручек.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но имајќи го предвид начинот на живот во Њујорк, со личноста која непрекинато стои на некој агол сигурно нешто не е во ред. Тоа се нарекува кататонија.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Седев во хотелскиот бар кога Бароуз влезе со две прекрасни англиски момчиња.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Видело многу војни и несреќи. Повеќе зло од добро. Доброто е во тоа што останало, одолеало...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Васј“, така ми рече, „Васј мене стравот од војните ми е во крвта!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тешко се менуваа работите и по сталинското време, макар што постојано се нагласуваше дека сѐ што се прави е во името на прогресот, на промените, на среќата на луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој не постапува по предмети за кои е во тек судска постапка, освен во овие случаи на „одолговлекување“ (в. чл. 12, ЗНП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И за сето време мора да ја чува својата омраза заклучана во себе, како некоја топка, материја што е дел од него, а сепак не е во врска со останатиот дел од него, како некоја циста.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потпишано е дека сѐ е во ред.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Се говореше, но тоа беа само гласини за кои во ниедна книга потврда верна не можеше да се најде, дека тој запис е во некаква врска со поетот и царот мудар Јудејски, Соломон, за кого и Писмото Свето говори со слава и почест.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

ЛУКОВ: Верувам... верувам дека е во Софија.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Популарната култура стана сцена на динамично натпреварување, дури на “борба”, а не на статичка доминација.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ми се чини дека нашата должност е во моментот борбата да ни биде свртена кон таа Европа, која одлучува за судбината на нашиот народ, а потоа борбата со Турците ќе биде дури беспредметна.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Освен во случаите на народите како што се Палестинците, Јужноафриканските црнци, Порториканците или Курдите, национализмот е во целост негативна сила бидејќи тој поттикнува политика на војни и ксенофобија.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Љубезни мои! Во Москва еднаш напишав „Овде је мрачно и мрак ме ’обвива' зашто наспрема ’чудесната пролет’ на нашата татковина, како што рече брат ми Димитрија, сѐ друго е во магли и во мразој.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Бидејќи, не постои универзален канон по кој текстовите би биле проценувани, постојат цели системи на канони кои постојано се преместуваат и менуваат, така што секој текст е во континуиран дијалектички однос со овие системи.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Нешто не е во ред? Сѐ е во ред.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

– А каде ви е сега тој клет Чанга? – продолжи шефот. – Чанга е во паркот! – извикавме едновремено, ние децата. – Шипинки во паркот!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога се завртел ја видел како стои со спуштени раце, чиниш е во исчекување да се врати и да ја поведе со себе кон заедничка неизвесност.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ама добро, штом веќе си одлучил така, тоа е во ред. Се облеков и излегов сама.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Само мртвата глава има конечен изглед: свртена е во своето вистинско лице.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знам дека детето е во Романија, ама таму е и седиштето на грчката партија и не ми го пушта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

ТАА е списание за тинејџери, со своја јасно одредена концепција, па местото на Прокопиев ни случајно не му е во ТАА.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Странката го издава полномошното [mandatum] писмено или усно на записник во судот и таа може во секое време да го отповика полномошното, а полномошникот може во секое време да го откаже полномошното. (чл. 88, ст.1 и чл. 90, ст.1 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тоа му предизвика слатка внатрешна смеа. Го одушевуваше дошикливоста на жените секогаш кога е во прашање гревот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Претполагам дека и сега е во Централниот комитет, како тогаш...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И колку е тоа понижувачко, што Аљоша сето тоа одлично го знае, а се преправа дека сѐ е во ред, дека сѐ е прекрасно.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Во една или во друга комбинација, овие три супер-држави се во постојана меѓусебна војна и така е во последниве дваесет и пет години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Што се вели, од дома не излегува. Не е во друштво со неранимајковци.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Убаво е во животот кога тежнееш кон нешто и имаш пред себе цели, па си исполнет, реалноста и мечтаењето се испреплетуваат и не постои никаква граница меѓу нив.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Сѐ уште горат приодите и врвот е во оган.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И во следниот миг видов млаз кон мрежата; миг потем видов светлина, страотен блесок, десет илјади пати посилен од Сонцето, како очите Господови; таква светлина никогаш во животот немав видено, господине судија; светлина еднаква во сите свои делови, виолетова, облак од светлина што не е во едно време убав а во друго неубав, ниту за едни е убав а за други – не; таа светлина траеше само еден миг, кој ми се виде цела вечност, и јас знаев дека и Јан Лудвик ја гледа таа светлина од прапочетокот, и како бев вон себе, исплашена, во шок, јас бев среќна што Јан ја виде таа светлина, уште еднаш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој воздивна и просаска: - Мила моја, нешто не е во ред!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Тој не е во состојба да разликува што е невистина, дали е вистинита таа информација, дали во практика е објективна.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Знаете ли како е во Салпетријер во Париз? Спијат на душеци на подот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Од командниот пункт на Тумбите - вели телефонистот - јавуваат дека челото на колоната веќе е во селото Новоселени.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Пожртвуваноста на Ана... - Нејзината привлечност е во она што ти во неа го негираш, она силното во неа ти го презираш, зашто можеби, од некоја тврдоглавост, сакаш да му се спротивставиш.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Добро, добро! Гледам дека полека ти се допаѓа смислата на овдешната живеачка, - уште настојуваше Светлана да докаже дека е во право.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Колку пати ти имам речено дека прстите се одвишни кога е во прашање срцето!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Архитектурата на Хундертвасер е во склад со постмодерното и постиндустриското време, со враќањето на човекот кон природата, со дефинитивното сознание дека човекот е само дел од таа природа, а никако некој над-организам, суштество кое може да живее надвор од својата природна околина и кое претставува централен субјект. 122 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Да не ѝ се случило нешто лошо, нешто страшно? - си мислев, но пред Бреза се преправав дека сѐ е во ред и како навиен ѝ ја рецитирав песната за Цуцул и говедата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Но, не успеав само јас: Гаврил е во Мајкрософт, вредно работи и чекор по чекор оди кон врвот, а Матеј работи како познат стручњак во Cancer центарот во Мичиген, твојата болест го мотивираше да истражува и да им помага на луѓето болни од оваа тешка болест.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Свесен дека е во првиот план на вниманието, син ѝ одеше по неа, ги покажуваше колениците со артистичен гест и сосила ги цедеше последните солзи од маченичките очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Иако тоа е можеби навредливо за сите останати видови поезија, кои излегува дека не се напишани со мислење (а како ли би биле напишани тогаш?), кога е во прашање оваа на Вероника одредницата е сосема на место.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Хеликоптер со камера во клунот мора да ја следел во височината и имаше многу аплауз од партиските седишта, но една жена долу во проловскиот дел од салата ненадејно почна да крева врева и да вика дека тие не смееле да го прикажуваат пред децата, не требало, не е во ред пред деца сѐ додека полицијата не ја истурка надвор мислам дека нешто ѝ се случило, никому не му е гајле што велат проловите типична проловска реакција тие никогаш...“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„И зборот кога е во тесен чевел“- сигурно притиска однатре, глочка, често попречува во слободниот од кон слободата, сѐ додека не се искаже, преку песната или пак некоја друга творечка форма.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

(Всушност, целата фора е во тоа да ги пуштиш луѓето непрестано да зборуваат, бидејќи, порано или подоцна, некој ќе го испушти токму оној збор кој ќе те одведе на вистинскиот колосек).

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Турција ќе вели оти таа сѐ што може да направи ќе направи и направила, а повеќе не можела да направи затоа што комитетите не му даваат на населението да се успокои, а во една земја каде што сѐ е во воена состојба сите добри намери на владата се рушат од спротивставувањето на немирното население; а ако воената состојба се продолжи повеќе од една година, реформите ќе застарат по наша вина и ќе се закопаат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но кога се вели: прекрасен си ти Господе и чудесни се делата твои, тоа е така речено затоа што секоја плот, твар и ствар е во својот род совршена, и затоа што секоја се наоѓа во тесна врска со другите створови и сотворена е за извесна неопходна цел.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Неверојатноста е во идејата да се биде компатибилно дипломатски потпрен на барањата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Исчешлај се. Облечи се. Ништо не е во срцето, сѐ е во лицето.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Со мојата одбрана раководи полковникот. Макар што е во пензија, работата си ја познава.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Иако инструментот е во состојба да произведе широк дијапазон на звучен квалитет добиен со вртење на бројчаникот, тереминистите постапуваа како сензори, претставувајќи ѝ ги на публиката оние звуци за кои мислат дека ќе ѝ се допаднат.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Рефлексивната свест- самосвеста е во солипсистички круг. ‘Духот’ е заробен во кругот на сопствената иманенција, неспособен да воспостави контакт со ништо што не е негов одраз.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Време е очајот да се измоча и одземената слобода да се грабне време е во ова невреме мачно месијата мајка да ни расплаче Да можат и сонцето би го згаснале просветлени демони во мрак да можат сите би не убиле време е да им застанеме на пат Парталави души нечистотија шират со омраза нѐ распарчија до коска време е за сурова војна со овој болен и импотентен свет

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Кога ќе ја побарав, во оние други времиња, Ботка дотрчуваше и на најпотајните и на најјавните места.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Господинот Гроздановски, набљудувајќи го истражувачкото поведение на кучето, малку се разочара плашејќи се дека кучето е рамнодушно кон него и дека е во потрага по нешто што треба да ја задоволи неговата себичност.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Таа се сомневаше дека нешто не е во ред, дека нешто ја гризе срцевината на ова дете.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не е во многу лоша состојба.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Дали нејзината вредност - како што смета Џон Барт - е во тоа што тој напишал „оригинални книжевни дела, чијашто имплицитна тема е тешкотијата, а можеби и непотребноста, на пишување оригинални книжевни дела“?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бог, се разбира, можел да постапи како сака, тоа е во неговата моќ, и не знам дали заради тоа може да му се оспорува добронамерноста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зашто не сакаше да се замери, но и со волја ја работеше работата:како што го слушаше кљакањето на секирите во шумата така му се чинеше оти е во брезничка планина, со свои луѓе, по дрва, како што имаа обичај групно да одат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сето поле е во чудесна светлина.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Полномошник на странката може да биде: 1) адвокат; 2) лице дипломиран правник кое со странката е во работен однос и 3) роднина по крв во права линија, брат, сестра или брачен другар – доколку е потполно деловно способен (чл. 81, ст.1 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Овој пат таму, крајно игнорантски и безобразно, му е кажано дека „може слободно да тужи“ – алудирајќи на претходните „случаи“ како него, кои исто така тужеа но го изгубија спорот останувајќи изиграни и од судот и од тужената странка, која нели е во државна сопственост.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Арсо, со последните сили во себеси, веќе не е во состојба да се држи на нозе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Еднаш неговиот сопствен син Арак трчаше осум блока до берберницата каде што татко му ги поткаструваше мустаќите, за да му каже дека куќата им е во пламен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сиот е испрашен, небаре избрашнет воденичар. И обрастен е во лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сосема бев заборавил на советите на Катерина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како можам јас, олкацок, да го сторам тоа?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Зашто сомневањето за совршенство не е во него самото, ами во оној што сака да го достигне.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

„Дури и во случаите кога ќе се земат предвид сите околности, многу често не се постигнува посакуваната цел“ додадов, за да го намалам учинокот на она што можеше да се сфати како насрчување а ми се беше лизнало од јазикот онака, сосема случајно.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во себе си помислив дека навистина би ми било полесно ако еден ден слушнам за него дека е во среќна врска.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Бошко беше задоволен што како-така си ја спаси главата, иако насетуваше дека нешто не е во ред и еден час подоцна, кога се најде на ридот над селото, знаеше што беше она што му го рече Најдо коџабашијата: спасот го плати прескапо.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Чесно е само делувањето кое е во согласност со барањата на природата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Факторот на неспознатливост е во директна врска со иронизацијата на историјата како документ чија вистинитост не се доведува под прашање.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А може да е во несвест или само задуман.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така е во животот. Ако не сега, никогаш!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Всушност бев рекол дека секоја иницијатива е в ред но под услов да не се пречекоруваат границите на разумноста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Немаме душа за уште, сета ни е во носот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Секој приод, секоја патека, секоја гола лединка, просто, сѐ што не е во наши раце, а го гледаме пред нас, да се минира.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

XXI Во свет без илузии и без светлина човек се чувствува осамен, туѓинец.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Цветан Димов“ е во нашата општина, нема проблем со нив да се воспостави врска.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Очигледно имам посегнато кон чашата со ракија а нејзината дланка ми ја ускратила намерата. –Не се сеќавам каде се сретнавме и како втасавме овде, ако сфаќаш за што ти зборувам? - велам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Британските групи како Битлси, Ролинг Стоунси, Гери енд Пејсмејкерс, Кинкс, Анималс, Јардбирдс итн. наидоа и ги променија сите ставови за тоа што е, а што не е во фазон. Tough-big-city-teenage look или Mod и Edwardian.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Можеби поради снегот, е во некоја друга просторија, си помисливме утешно.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Здравко ме загледува, ме испулува зачудено. Тоа облачето, налеиштето, лак му е во очите. Ко шушлег, ко посоп му се реси, му се таложи. Пак некаде се пренесува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Треба да се видат и другите причини. Можеби е во прашање почвата на која лежи куќата, но за тоа јас не сум стучњак.“

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мислиш дека ако ја напуштиш работата и отидеш на друго место, ќе ти биде поинаку, но каде и да отидеш, проблемот не е во местото, сакаш да отидеш на некое друго место, и кога ќе отидеш таму, ќе сфатиш дека работата не е во местото.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Стјуардесата сфати дека Марија е во уште поголема криза. Од тоа најмногу се плашеше.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сето е во раката негова, сполај му.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тоа значеше дека работникот е во пасива кај претпријатието и дека си ја изел својата заработка преку тој месец.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Започнувајќи со расправа за тоа што не е во ред со философијата на умот, Серл ги карактеризира и отфрла философските учења на материјализмот во неговите различни облици (логички бихејвиоризам, теорија за идентитет на типови, теорија за идентитет на знаци, функционализмот на црната кутија, јаката вештачка интелигенција, елиминативниот материјализам,натурализирачката интенционалност).

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ако со нашето отцепување од балканските словенски народи го постигнеме соединувањето на сето македонско словенско население во едно цело, ние не ќе ослабнеме, туку ќе се усилиме, така што од исполнувањето на идеите што се развиени во таа книга само ќе се оправда пословицата дека силата е во соединувањето.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Да се видиме и да си го кажеме тоа што ни е во срцето, да го кажеме додека не е касно!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Фрлив поглед на плавата. Беше многу попривлечна оддалеку - вака одблизу убаво се виде дека има проблеми со забите, но сепак беше највозбудлив примерок на dragqueen наоколу. 126 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Им велам на другарките, нешто не е в ред.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Парничните трошоци во висина од 4.200 МКД, исто така, паднаа на терет на „Дервен“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Посебно кога е во прашање јуне како мене! (Ете, се преправаше дека заборавила оти токму таа ме има наречено со тоа име заради она мое дивеење по куќата кога бев помал!)

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Затоа драго мое дете, знаев дека кога и да е во твоите гради ќе проработи мајчинството и ќе побараш да го видиш и допреш она што е твое.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Големото е во духот. - Тие не се твои зборови, мили. Во книгите има многу лаги.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А толку сакам да танцувам по мелодијата на твојата душа, тука ми е во градиве, во мене, Се мислам ако притиснам да не ја снема.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

„Можеби среќата, како и гревот, е во очите на оние кои ја гледаат,“ рече Сара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Кажи ѝ на Уља дека Мирче не е во Америка, туку и тој е војник.“

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Отпечатен е во Зета, во Обод, во печатницата на Црноевиќи, и тоа на нашински, со кирилица.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Па сепак, тој знаеше, знаеше дека е во право.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не знам дали можам тоа сега да ти го објаснам, но не грижи се, сѐ е во ред.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

— Море, како? — Така, вели Форевски, детето е во Чехословачка.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како алхемичар изгубен во лавиринтот на зборовите, Климент Камилски долго време чекореше низ коридорите на својата библиотека, барајќи ја својата еурека, којашто мислеше дека е во неговите книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се поставува прашањето само, дали тоа озаконување е во наша полза, зашто велат оти Бугарија ни направила многу добрини и ќе ни направела уште.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

При одлучувањето за раскинување на до- говор, односно за неговата измена, судот се раководи од начелото на чесност во прометот [bonos mores] – водејќи сметка особено за целта на договорот, за нормалниот ризик кај договорот од односен вид за општиот интерес и за интересите на двете страни (чл. 124, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Но она, за гревот, не спомнувај го. Има такви работи што треба да ги заобиколуваме. Од таквите нешта ми е шубе!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На цела една генерација на психијатри веќе не им е познато какви се тие луѓе кога се без медикаменти... разговарал: Anthony Liversidge: OMNI, април 1988, New York

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не само Огнена туку и мене ме куражи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Разликата е во тоа што филмот, накитен и заводлив е дури уште позбиено повеќеслоен отколку платното на Веронезе.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Оти Бог е во нас; оној кој не верува во себе, не верува ни во Бога што е населен во него.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По некоја минута ми рекоа дека те освестиле, дека сѐ е во ред, највероватно е некоја алергија од кивите, можеби беше тоа, не сум сигурна.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Нон-стоп си го поставувам тоа прашање, зашто на крајот на краиштата, тоа ни е во гените: кога се движиме нанапред, всушност одиме рикверц, ние од сортата ни!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Исто како да ѝ речеш на пеперутката да не лета, а знаеш дека тоа е во нејзината природа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ако воопшто постои надеж, таа мора да е во проловите, зашто само таму, во тие раздвижени, запоставени маси - 85 отсто од населението на Океанија - може да биде генерирана сила за уништување на Партијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

По дваесетина минути нѐ повика. - Сѐ е во ред.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Де Ман ја отфрла филозофската компонента на неговата проза како можно објаснување за неговата оригиналност.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Подарокот што му се нуди на животот, кога е во прашање убавината, не смее да се игнорира.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Од секојдневните настани бил расчепен надве - едната половина му е врела, гори, во сѐ бара вистина, сиот разум му е во неа, другата станува трупец под мраз.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Или е во прашање некој вид погреб на некоја негова прикриена надеж?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Синот ти е во добри раце...“

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Просто, се лутев самиот на себе: како е можно да не чувствувам ништо поради тоа што Луција е во болница?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

(245-246) Влегувам во собата и ја затворам вратата толку полека што таа не ни забележува (ни вратата, ни жената која е во собата).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Можеш да се прскаш со црево ако баш запече, можеш да си играш со Бак, големото куче болчјак, можеш дури и да исчезнеш некаде низ собите.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Во минути на смирување, кога спокојното размислување го потиснуваше трагичното чувство на безизлезност, Арсо се враќаше кон напрежните свои убедувања дека вистинската смисла на човечкото живеење е во непрекинливата акција, во непреодливата волја на човекот да дејствува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Колку е висок, какви му се очите, дали е силен, дали таа и таа артистка убаво е облечена и нашминкана...

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сосетката Стела истрчува во пењоар во потрага по својата загубена чедност и граѓански права, разминувајќи се со мајстор Величков (витален водоинсталатер по потекло од Драгалевци, Република Бугарија), којшто е во дилема дали водата од горниот кат капе затоа што тивкиот Јапонец од апартманот број 8 оставил отворена славина или пак ритуално се самоубил во плитката када.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Запната му е во густата коса, мислиш фатена на некој чичек.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во неговата најнова книга, најпарадигматични во тој поглед се расказите „Утрото во ‘Ексцелзиор’“, „За малечките сложувалки“ и „Мравки“; во првиот, раскажувањето е во функција на самото сиже, вториот расказ е автопоетички (се работи за поетика на обичното, секојдневното, миговното), а третиот ги проникнува и поетиката на авторот и конкретното вообликување на сижето, нешто како созвучје меѓу теоријата и креацијата (со конкретна демонстрација на творечкиот чин, кој се раѓа од сосема случајно слушнат разговор).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Така еден ден додека ги врамувавме Мерлинките, Марк забележи дека го смета Џерард за премногу “комплициран”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но со „каратине“ нешто не е во ред: налутено, разбеснето и подивено јурат по сокаците и бркаат сѐ што ќе сретнат.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Следниот ден беше Благове, празник, и ние учениците очекувавме Петре Даскалот да нѐ собере, ама манастирското клепало не удри и се разбира оти тој не е в село, заедно со другите некаде е заминат.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

РАЈНА: Не плачи сине. Мама е тука. Сѐ е во ред.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Кога му се доближи, тој забележа дека десната рака ѝ е во јамка закачена околу вратот, што не се забележуваше од далеку затоа што беше во иста боја како и нејзината униформа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Меѓутоа, огромното значење на Хегел не е во неговите филозофски теории како такви, туку единствено во откривањето на постојаното и незадржливо движење што владее во природата и општеството.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

А главата ми е во вода!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некои копии приватно циркулирале во тоа време, а се објавени дури 1958 година, со наслов „Сина и кафеава книга”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Автор е на романите Мемоарите на Хадријан (1951) и Црна мена (1968), на збирката раскази Ориентални приказни (1938), поетската проза Огнови (1936), на подолгите прози (мал роман) Смртен удар (1939) и Ана, сестра.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

БОРИС: Не се бањам. Со години не се бањам. Ставам дезодоранс. (Пауза) Нозете смрдат затоа што коренот им е во газот.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Таа се навали на веленцето што го стави како возглавница и ѝ се пристори дека е дома во глуво доба, крај своето огниште во кое сигурно сѐ уште тлеат жарчињата што ги покри со спуза; ѝ се пристори дека е во шарената гостинска одаја во која го распосла излитеното веленце и мисли на своите рожби и на челадта од рожбите свои кои израснаа на ова веленце.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Виде едно безредие на бои и предмети и се зачуди: зошто му се стори далечно, во правечност, едно мислење, кога тоа било сега, пред еден миг, пред да влезе, дека на секој акт закован е со печат по еден човек, нумерирано е по едно стебло, фатена е во челична закачка по една овца.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Интересно е во Варшава,наспроти огромното здание на Домот на културата, да се види осамената убавица - новиот хотел „Форум“, граден според шведска лиценца и со шведски кредити.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Што дека е во Лондон. – Тоа нема никаква врска со пушењето.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„МОНПАРНАС“ е еден од најпрочуените квартови на Париз. Познат е во културната и во политичката историја на француската метропола.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Рекол дека е во прашање мала одмазда на месното население во врска со неодговорното однесување на една група Белогардејци од претходниот брод која, речиси без причина направила некои штети во пристаништето.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Убаво е во нашава куќа. Потокот што тече под моите прозорци е двојно поголем отколку што е вообичаено, зашто снеговите од Бистра се топат, па сиот се пени и шумоли како да минува низ куќата, а не крај неа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тој има здравје, но и срцето што може да му е слободно, сега е во вистински ропски пранги.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Балканските народи во векот на падот на Османската Империја, заедно со клучните европски сојузници, не престанаа во историографиите да го искривуваат и сопственото османско минато.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Еднаш, божем посегајќи по Орбит мастики, украдов кондом од трафиката, го навлеков на показалецот, и потоа прстот го бутав во презреано јапонско јаболко, замислувајќи какво е чувството да влезеш во нешто толку мирисно, слузаво и меко како што велат дека е во жена.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Од нив ќе се види оти политичкото недоносче – Бугарија не е во состојба да ги заштитува не само нашите, но и неговите интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Да не е во прашање неговата вера? - реков.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Првиот чекор што мора да се прифати, кон едно испитување на процесите на преведување, е дека иако јадрото на преведувањето е во лингвистичката активност, тоа посоодветно ѝ припаѓа на семиотиката, науката што ги проучува знаковните системи или структури, знаковните процеси и знаковните функции (Hawkes, Structuralism and Semiotics, London 1977).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

1. Не знаеше каде се наоѓа. Претпоставуваше дека е во Министерстото на љубовта; но немаше начин да го провери тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

ЈАКОВ: Не барај за сѐ дозвола. Подготви се Запомни. Сѐ е во главата. Може? НОВЕ: Може.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Тоа е некоја посебна доба во која грдоста и убавината се искинати и измешани, потоа врзани како алки на синџир, доба кога на човекот, стиснат во лушпа на треска, му е сеедно дали е во окното на сонот или на јавето, или најпосле, лежи помеѓу нив како меѓа на која 'рти од коренот на минатото една сегашност, секако поинаква отколку што тој можел да ја замисли.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не се жалеше, велеше: „Сѐ е во ред со мене“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Со ова не тврдам дека во ваков град е прикладно луѓето да прават такви нешта по јавните места, туку само сакам да укажам дека на многумина луѓе би им било полесно ако дозволиме малку повеќе искуствена анархија.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Зошто ни е во селово! Паликуќа, паликуќа е, сѐ да ми се сотре ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Во тоа време, по неуспехот на востанието во Савоја, италијанскиот револуционер Гарибалди е во Јужна Америка каде ќе се бори за независноста на Рио Гранде и на Уругвај, Делакроа го оживува со цртежи Шекспировиот Хамлет, а во Македонија, по пет години од раѓањето на поетот Прличев добитник на првата награда во Атина за поемата Сердарот, негде на планината Бистра изгоруваат живи во плевна двајца стари иконописци заедно со голем иконостас за некој крушовски манастир.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

11. Хотелот Гранд е во центарот на Корча. Од седмиот кат се гледа целата околина и градот гледан од тука - лежи на дланка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

— Сум читал, вели Горачинов, дека месечината управува и со водата што е во нас.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не знам дали е в ред да се прекорувам себеси дека моите последни навраќања во Книгоиздателството што се наоѓаше веднаш зад Камениот мост биле поттикнувани и од љубопитството да се осветли уште некоја дребулија од минатото на човекот што ја беше отфрлил мантијата?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Те молам една да испееме, триесет праам за некој саат“ – упорен е во некакво барање младичов.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Безбеден е, сѐ е во ред.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, наместо само врз работодавецот, со новиот Закон, е предвидено со ваква казна паралелно да се казни и одговорното лице кај работодавецот (чл. 227, ЗИ/05) – што, пак, се очекува да даде поочигледни резултати при ефективното спроведување на судските одлуки во сила, знаејќи дека тоа лице ќе биде и лично погодено со оваа негативна санкција, доколку на дело не ја спроведе судската пресуда која е во корист на работникот. 3) тенденциозно бришење на цел еден појаснувачки член, којшто го регулираше надомест на плата во случај на враќање на работникот: имено, во новиот ЗИ (2005) целосно е испуштен чл. 226 од стариот ЗИП (1997), којшто предвидуваше дека работник, кој поднел предлог да биде вратен на работа во правно лице, може да предложи судот да донесе решение со кое се определува дека правното лице е должно да му ги исплати, на име плата, месечните износи пристигнати од правосилноста на пресудата – додека не биде повторно вратен на работа.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Народниот правобранител презема дејствија и мерки за заштита од неоправдано одолжување на судските постапки или несовесно и неодговорно вршење на работите на судските служби, неповредувајќи ги принципите на самостојност и независност на судската власт.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со постепеното одделување на македонските интереси од бугарските, со земањето на македонското прашање во свои раце и најпосле, и најмногу со сегашново востание Организацијата како резултат го постигна тоа што не го претпоставуваше: наместо слобода да бараат, сега во Македонија мнозина се убедени дека ни треба полно пресечување на врските со сите балкански народности и култивирање на сѐ што е во Македонија оригинално и свое: јазикот, обичаите, историјата, писменоста, народната литература итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Навидум, сѐ е прилично лесно, доволно е во блиска иднина трипати да излажете, но и нешто веќе да се случило во вашето неодамнешно минато.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сѐ што е во светот инцидент, кај нас е систем.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Но, едно катче, во дното на кафеаната, сето е во духот на „Фауст“, зашто по ѕидиштата, со јарко изразени бои се прикажани сцени од баханалиите на „Валпургиската ноќ“ од „Фауст“...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Да! - знаејќи го следното прашање, Јана му го даде одговорот: - Имотот ми е во наследство. Припаѓал на некој Германец.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ќе ги ставам рацете на грбот ќе се прошетам низ собата и ќе викнам: „Бошко Стојчев ученик од второ одделение е одличен. Најдобар е во одделението“.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Возбудата е во патувањето. Да се патува.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

А тајната на слушање на срцето е во вербата во самите себе.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Охридска каза; дека истото село, според пописот на Охридската каза, било одредено од турската власт како дервеџинско село што го чувало патот што водел од Охрид, преку манастирот Свети Наум, за Горица (денешна Корча), за Арнавуд Белгради (денешен Берат) и за Авлија (денешна Валона); дека манастирот му плаќал данок на господарот на Охридската каза Џеладин-бег; дека во одобрението на Цариградската Порта за градење на нов храм, стои оти манастирот е во Охридска каза, дека иконата на свети Архангел Михајло што е подарена од Влашкиот кнез Александар Наруци во 18 век стои: „На манастирот Свети Наум, Охридска каза; дека и други управувачи на Влашко: А.Апсиланти, М.В.Сукул, и К.Мирузи, кои сметале дека нивната земја порано била под духовно раководство на Охридската архиепископија, му подарувале подароци на манастирот како светилиште на таа архиепископија; дека во минатиот век, во манастирот по разни поводи (на прошетка, на панаѓур или на одмор) навраќале австрискиот, грчкиот и рускиот конзул, кои во писмата до своите влади го опишувале значението на овој манастир давајќи податоци дека тој се наоѓа во Охридска каза, Битолски вилает и дека манастирот имал големо богатство со кое го издржувал училиштето во него, а ги помагал и другите училишта во Охрид.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

МАТЕЈ: Зборувај за себе. МИРА: А ти молчи за себе. Добро ти е во туѓ стан, со туѓи пари.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Тајната е во тоа што откако пребледев, премалев и три пати си ги истурив цревата од повраќање, по ладните облоги кои малку ми ја вратија силата, решив да доручкувам, а тогаш беше 13:00 часот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Нихилизмот е во секоја пора нѐ фрлаат во апатичното буниште ѓаволот е ебано восхитен постепено од совеста ни колве

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Се исправил тресејќи се со склопени очи за да не ја гледа белината на нејзините коленици и пошол нишајќи се кон покопот на најстариот од дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се поставува прашањето: кој е во сето тоа крив? – На тоа прашање јас не можам да одговорам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Знам дека свеската ме чека со раката над моето колено ама сега не ме интересираше: работата не е во тоа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тој се почувствува бестелесно, како да е во воздух.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога тие ќе појдат во спалната – тој е во шпајзот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Се свртев кон него. И кога ќе искупуваш сѐ што е во празнава кола, што се случува потоа?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

ПАВЛОВНА: Драги Аљоша, ти не си во состојба мене да ме навредиш, а што се однесува до опасноста - сѐ е во божји раце.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ако кажеме дека одреден систем е во криза, според Морен, би требало да се ставиме во улога на чекачи затоа што системот делува во две насоки: да пропадне како систем или да изроди метасистем кој ќе успее да се справи со сите проблеми.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

3. Во овој манастир, во почетокот на XIX век игумен бил Кирил Пејчиновиќ, македонски преродбеник, да ве потсетам, гробот му е во Лешочкиот манастир кај Тетово.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Не можам. Нултиот час е во пет. Здраво!“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Следната мисија што ја почнав пред некој месец, е во тек на расправа. Случајот беше тежок заплет.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Задоволството од раскажувањето приказни е во самото раскажување. Раскажувањето е времеплов...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Тој не е во Скопје. Отиде на воена вежба.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

- Греота е идентитетот на Балканот! – ми вели тој со нескриена зачуденост. – Па денеска цел свет е во потрага по својот идентитет, а ти сакаш ние да живееме како баби, да го заборавиме сопственото минато.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Мислам дека Пол де Ман беше оној кој, пред било кој друг критичар, најмногу се доближи до некаков одговор.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Време е и на овој човек да му дадеме збор. - Не! Сѐ е во ред.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Прангите, границите, ѕидовите, ограниченоста сѐ е во човечкиот ум.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Охо... - Човечкото е во гордоста, во духот што не се покорува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Џеки ми ја претстави плавата: „Хоуп Слејтери”, тоа беше името што Кенди го користеше во тоа време - нејзиното вистинско име беше Џими Слејтери и беше од Масапек, Лонг Ајленд. (...) Sgt. Pepper беше хит тоа лето.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Оваа тенденција дава интересна можност за разгледување на зелената боја која боја на состојба „пред светлоста“, на невиноста (младоста): спореди лат. virgo „девица“ со viridis „зелено“. И накрај: во виното (можеби) е вистината Можеби е чудна игра на случајот, што токму виното како мошне стар ритуален и оргијастички напиток ја има поделбата на: црвено, бело и црно вино - иако самата таа поделба е во извесна мера условна, таа сепак останува интересна како факт или како случајно совпаѓање. 108 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Пријатно е во нивната куќа. Голема е, дворот е убаво уреден, над терасата има лозница и сенката е дебела, па не е жешко како кај нас дома во станот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Родена е во угледно и богато семејство, од мајка Фламанка со благородничко потекло, и татко Французин.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, не баш дух, бидејќи овој е премногу интелектуален за вкусот на поголемиот дел од една генерација скептична спрема „профаното” рационално мислење а склона да верува во квазимистичната моќ на интуицијата и екстазата, туку повеќе „душа” - орган на некој неодреден начин поврзан со „духот”, но, за разлика од него, благородно усидрен во чувството, коешто е или нурнато во сепроникнувачкиот elan vital a la Bergson, или е во дослух со севкупниот Космос, односно со вечноста, така што овој експресионистички орган - духот или душата - во секое време има, под услов доволно да е огнен, непосреден пристап во бесконечното.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Дишиме бавно, длабоко, повторувајќи ја молитвата, се обидуваме да дојдеме до состојба на мир, спокојство, светлина која би не исполнила со неискажана радост, милост, блаженство и благодарност.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Друго е да е во борба, да си упатен некаде, на некого.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Дер ис а вор гоинг он?“ „Но, но. Хистори. Нау итс гуд, спа Банско, френки, чушки, вотерфолс ин Колешино“ (Кој е па сега тој Френк? И зошто е во бања?) „Енд уат ду ју синг?“

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Илона сега е во Равена. Со својот Јирачек. Таа најверојатно е среќна. За многу работи ми беше десна рака.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Активноста на синдикатот и на синдикалниот претставник не може да се ограничува со акт на работодавачот, ако таа е во согласност со закон и со колективен договор (чл. 186, ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

ХЕРЦОГ: Постојано мислам дека нешто не е во ред.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Се чинеше, како навистина судбината од цел свет да е во негова волја. Само да сака.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тие доаѓаа наваму и паѓаа во мојата градина како Швабите под Сталинград. Поштарот со телеграмата, пријателите од градот, новинарите. Не можам да се сетам на сите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Толе не се пофали оти тој е најарен, но ја кажа правината дека Крсте Попов, иако е во трето одделение, поарно знае од Трајка Јанов и другите од први клас и го викат учителите да им раскажува кога овие не знаат некоја лекција, за да се засрамат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Додека газеше низ плевелот, си го слушаше дишењето, како му свири низ носниците, и тогаш сфати дека целото негово тело е во еден вид бунт.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во дадениов случај најарно е иницијативата и најглавната улога да е во рацете на најзаинтересираните големи држави, коишто најарно ги знаат нуждите на Македонците”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На тоа Косров згрмел: – Доста, велам дека не е штета.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

ТЛ: Бароуз и јас сме блиски пријатели. Сме поминале многу нешта заедно. Бев во Тангер 1961.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но, трпеливо треба да оставиме животот да не води по траговите на среќата, под небото, низ земјата, а чии извор е во нашите срца.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но што да правиме кога на луѓето им е во крвта да се бават и со мудростите онака неодговорно како што го прават тоа и со глупоста!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И Пишпирик стана оперски баритон: Стоката многубројна пред мене истреси ја.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Кога потоа ги гледам тие артисти во некој филм на телевизија не можам да сфатам дека навистина тоа со своја рака го напишале специјално за нас и често ја гњавам мајка ми да ми раскажува кој од нив каков е во живо.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Другите размислувања за областите на моќ би го вклучиле степенот до кој сѐ уште постои некоја од структурите кои ги претставуваат претходните системи на владеачка моќ, и степенот до којшто институционалните нееднаквости - тие од структурна природа и тие кои се однесуваат на нееднаквоста на можностите - доминираат во нашата култура.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Човекот и е и не е во гаражата на мајстор Ратко зашто ѕидот зад човекот во убав костум е многу, многу поширок и повисок, како да е целиот со полици, но во тоа Едо не е сигурен.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Животот во Прифатниот центар за Илона беше живот во еден посебен свет.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но Петре, наместо да си рече дека е среќлија што не е во таа тајфа, само мелеше со умот: дали ќе го види Бајазит, боженце!

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

По сѐ што слушнав оттаму и според сѐ што искусив низ годините и што насетував за иднината, кај мене, можеби неправедно и пребрзано, се создаде расположение да верувам дека луѓето меѓу себе, и секој со секого, е во недоразбирање и дека заради тоа, на овој или на оној начин, на крајот, секој секогаш е во загуба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не дека не се посомневав оти може да е во прашање и такво нешто.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе им објасниме и веројатно нема да нѐ вратат назад и нема да ни речат како порано: „Вашата задача засега е во селото ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Синот, повторно, за да докаже дека таткото не е во право во мислењето што го има за него, прави секакви мајмунлаци за да му се доближи на таткото и да го придобие неговото внимание, но како контраиндикација, наспроти тоа, успева само да го оддалечи и да ја удвои нетолеранцијата меѓу нив.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Елитистичките, економските, редукционистичките и песимистичките постапки ги заменија нагласувањето на релативната автономија, отпорот на публиката, множеството значења и политиката на уживањето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кутрото теле сѐ уште не знаело дека проблемот не е во боите туку во вратата која се отвара но може и да се затвори.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Со оваа официјално издадена потврда, оштетениот работник повторно се обраќа до финансискиот сектор на фирмата и бара исплата на платите по мирен пат, за да не оди работата на суд.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Аксиом на самореализација попатно ѝ е прилепен на работата дома: човек нешто значи само ако е во бизнисот. Немате активност, немате идентитет.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сета наша надеж е во европското замешување.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Можеби детето навистина си јаде повеќе. Сега е во растењето.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Ме прегледа гинеколог. — Не може абортус, вели, детето е во поодминати месеци.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Секој со својата беља, така е во животот - рече Б.С. и дури тогаш сфатив дека ја имам извадено од џебот не заздравената рака.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- ќе можеме да му скроиме чизми од магла и да ги потковаме со сињак, - додаде Барбут –бег.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Под шлемот му ѕиркаа очите со остар поглед и потспуштени веѓи; мустаќите тукушто зарастени; воврен е во долг шинел; со едната рака го држи ремникот од пушката обесена на рамото со бајонет кој излегува од сликата; под работ на шинелот му се гледаат камашните изврзани од цокулите па нагоре кон колената; зад него ров со бункер од кој излегол да се слика; и дрво осакатено од граната како удрено од гром.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И во оваа збирка, како и претходните, сето нејзино постоење преточено е во стихови со кои е опточено нејзиното севкупно бивствување.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Целата ноќ што мислел и думал, за кај бил и сега каде е во таа пустелија кај што петел не пеал и куче не лајало.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Оние пак кои веруваа дека записот е во врска со царот Јудејски, Соломон, поделени на две војски беа: некои записот го сврзуваа со богоугодниот, а некои со развратниот дел од животот на пресветлиот Соломон, оти, кажано е за него, во книгата Сирахова: „Соломон се зацари во мирни дни, зашто Бог од сите страни мир му подари, за да изгради дом на името Негово и да подигне светилиште вечно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Обемот на полномошното го определува странката и таа може да го овласти полномошникот да презема само определени дејствија или да ги презема сите дејствија во постапката (чл. 85, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Невиноста е „бесмислена“. А честа?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сега тој е во нејзина превласт; впрочем, не знаејќи дека писмото не е кај него, тој ќе продолжи со своите уцени како сѐ уште да го поседува.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Значи, заклучуваше, тајната е во половата жлезда.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Каков скандал може да пукне ако живиот модел, во секој поглед, фасцинантна жена, би реагирала (со право) дека е повредена од романот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Светот е во него, во неговите мисли и чувствувања, полн и бучен што му ги запленил сите сетила и ги оттуѓил од тоа што е навистина стварно пред неговиот поглед.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Човек е во еден вид егзил кој е посебно мачен, зашто е лишен од спомените на изгубената татковина или од надежта дека ќе ја открие вистинската татковина, историската татковина, непостојната татковина, татковината на илузиите, на судирите, на делириумите, на заборавените владетели, на драмата на човековото несовршенство и на погрешната потрага по спасоносните излези...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тоа лето беше првата U.S. турнеја на Битлси и одеднаш сите почнаа да се прават Англичани.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ги затвораат пациентите во простории и не ги пуштаат надвор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се будам наутро и се чувствувам добро само додека не се сетам што не е во ред за тој ден.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Дури сега мршарот се одзва со она свое тивко, цвичливо скимтење, беспомошно и исто онака, божем сакаше да му рече дека тој не е во состојба да му донесе ниеден од нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

е (гл.) - во (предл.)