Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

7. Како мала дигресија, не е на одмет да споменеме дека во посебниот дел на нашиот КЗ (1996), во главата насловена како „Кривични дела против работните односи“ се вели: Тој што свесно не се придржува кон закон, друг пропис или колективен договор, за засновање или престанок на работниот однос, за платата и надоместоците на платата, работно време, одморот или отсуството, заштитата на жената, младината и инвалидите или за забрана на прекувремената или ноќната работа и со тоа повреди, одземе или ограничи право што на работникот му припаѓа, ќе се казни со парична казна или со затвор до една година. 205

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во меѓувреме, вратени му се трошоците што ги плати на Основниот суд – Битола, а за трошоците кои што ги плати на Апелација моментално има покренато друг спор пред надлежен суд.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мора да се каже дека за цело ова време додека Ѓорѓиевски не е на работа, во Шеќераната се случуваат дополнителни турбуленции со кои додатно се отежнува можноста за спротивставување на работниците.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Против решението на судот со кое се усвојува предлогот на странката не е дозволена жалба (чл. 164, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Велат: Пророкот Илија е заштитник на Македонија! Тој е на небото.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Северниот студен ветар наспроти јужниот. Мовта на дрвената кора е на север.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Веста на најстариот брат за пописот го собра сето семејство на чардакот. – Попис на козите, ја прекина мајка ми прва тишината – не ќе е на арно! – Тие сакаат да видат колку кози имаме па ножот! – рече еден од постарите браќа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Само црцорот на птиците потсетуваше на другите обични денови. – Ова не ќе е на арно! – промрморе мајка ми и се упати кон кујната во дворот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Само господ сега да ни е на помош, - вели свеска ми.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Зашто, како што увидов миг подоцна, колку и да е понижувачка позицијата на тој што го спушти своето чисто колено во калта, работата само навидум е на штета на понизниот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа масло е на бугарскиот двор!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тие сакаат со тоа да не врзат, тие сакаат Македонија да биде под Бугарија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Се опулив прашално во Жабета. Што му е на човеков?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Урната на Пане Скендеров е на Мирогој. Велат дека таму секогаш има свежо цвеќе!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мајка ми плачеше со месеци на терасата на која баба ми го плетеше највкусниот кукурек на сите времиња.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во Розино и во сета „Розова долина“, во послендите мајски дни, сѐ е на нога, зашто сите се во екот на бербата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Тој лом со природата е на страната на жената, а присилната активност на мажот во крајна консеквенца не е ништо друго туку подвоен обид трауматската дупка од тој расцеп одново да се затне.” (Славој Жижек) Антигона, значи, а не фантазмот на библиски пророк, е вистинскиот узор за модерната интелектуалност.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

„Господ нека ни е на помош”, помислуваше Лука Карер, не знаејќи каква улога ова јонско копно ќе игра во плановите на завојуваните страни.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тука бев можеби и посигурен”. „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата. „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Беше поставен помеѓу налозите на окупаторските сили и сѐ поголемите потреби на населението.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ќе те пуштат и тебе...“ - му рече Готлиб додека се слушаше отклучувањето на вратата од карцетот. „Мислиш?“ „А што ќе си им тука?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сонцето е на заод, бело облаче го прекрило.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Уште малку гората ќе зајачи, ќе затрепери градот… Слободата е на прагот!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Проектот е следен: со подводни камери се снима потопената црква и со помош на видео-бим истовремено се прожектира врз еден вештачки облак, така што имаме „превртена перспектива”, водата сосе црквата е на небото!

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но и ние треба да бидеме претпазливи и да внимаваме на каква било стапица, зашто јасно ни е на сите како оченаш: се дознае ли нешто, отидовме во неврат!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тогаш од пепелта на самотијата се зададе Давид, на мнозина им се стори малку подгрбавен и омлитавен, киниса средполе, однапред отпишан и прежален од сите, да му се истопори еден на еден на титанот, мечка страв мене не страв, нешто си мрмореше самиот на себе додека ја токмеше прачката, срдито си велеше доста тука се пееше прачка имам кураж немам, време е да има варено млеко за нашите деца, време е на пазарите да има и цреши без црви и со црешови семки да се запише дека тука нешто вистински постоело.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Зад сека грмушка се крие идеалот за збогатување набрзина, зад сека грмушка на оние кои се стискаат да не се измочат в гаќи силници им ги превртуваат џеповите и кога нема да најдат ни петпаре од бес ги плескаат по газовите, ги влечат за уши, им бркаат во очите.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ги навива речениците: - Секое тело кое ротира подложно е на депресии.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Дали би ѝ се качил на комшиката додека твојата жена е на пазар???

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Излага у кафич и наместо да комуницира со луѓе, го вади лаптопот на маса, иде на работа и дреме на нет, излага да прошета у природа, а паметот му е на фејсбук топиците.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Скот: (брзо) Пази, Боб, прстот ми е на чкрапалото.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Од двете страни е на грмадата од планини , повеќе во карпи одошто во красти, меѓу нив е бунарот на небото по кое се расцветуваат и прецветуваат од облачиња во пропатување, а ти си сред еден усој во кој сонцето само ќе наѕре и зиморливо ќе се скрие.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Земаш, рецепт, даваш лек. Рецептот е на латински, а лекот е на македонски.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Од туѓите соништа градам чудни гробници секој бел камен зглавје е на мртов сон.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Оти кажано е: непријателот твој најдобар лекар е на мааните твои, оти подобро ги гледа од пријателот, кој од учтивост или ласкање никогаш отворено нема да ти ги изглаголи!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А воздухот зарем не е на средето од овие две?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се чувствува затечен од нејзините знаци? Од нејзината присутност и овде? Во тремов?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кутриот, дури ни не узна дека синот му е на пат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нели тој ми ги испеа оние песни за девојката која низ радоста поминала успана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ранецот и понатаму е на рамото и мирува! Помислувам: веројатно се сетил на смртта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Што му е на детенцево - ги праша таа своите другарки. - Не знаеме.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

При кревањето на завесата Митре, Мара, Коте, Депа, Фроса, Спаса и Тане се поредени околу огништето, додека Ката е на нозе.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Башка повеќе жежи затоа што „културата“ (во чие опкружување се обидува да дише на шкрги и да биде одвај видливо, ко Челичната Шепа, ова ситно, наказно телце по име Маргина/ Темплум, некакво си хибридче од пар култури, и затоа опасно) речиси дека е на ниво на племенска култура, без критериуми, релации, фидбек, самопрогласена, самобендисана, без најобична рецепција (а камоли „критична“!), култура во која бавењето со книги или е работа на примитивни социјалистички профитери- гребатори или најцрн идеализам кој за кратко време ишмукува толку што човек се претвора во школка, во ехо на згазен молител.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Што му е на улавион? се зачуди Петко.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Станичен перон во птичја перспектива. Сивило на есенски ден, некакво синкаво испарување и едноличен, речиси зарипнат женски глас: ВОЗОТ ЗА БЕЛГРАД ПРЕКУ КРАЛЕВО ПОСТАВЕН Е НА ТРЕТИ КОЛОСЕК.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Способноста да изведеш таква реплика карикатуристот од сиднејскиот геј- весник ја третира како дел од машкиот геј- репертоар, типично дело од машкиот геј- театар, кое си е на место во машкото геј- општество, но непримерно за училницата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Исход е на три големи настани: на рекапитализацијата на внатрешниот дел од градот и на последователната гентрификација на градските маала; на епидемијата на ХИВ/сида и на изумувањето на интернетот. ‌За да се согледа природата на промената и на нејзините решавачки, далекосежни ефекти, треба да се присетиме на околностите во кои се појавила геј-културата во годините што непосредно им претходеа на тие три големи настани.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тука е, шепнува. Сокриени зад огромниот фикус, ја гледаме како уште еднаш заминува...и веќе е на крајот на мермерниот базен: се нурнува, се потпира со рацете на работ, изронува, се извива над водата, се одделува од неа со капки посеани по лицето.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

- Што му е на овој – забрмчи дотичниот, односно Апчо.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

13. Оваа година прв пат не ме касна комарец. Не е на арно.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Тука застанува... бараките, оставени на рогозина, на сламеник, плачат доенчиња, офкаат и стенкаат разнеможените чиј век е на битисување.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога веќе мислев дека тој разговор е завршен, пак го слушнав гласот на тетка Рајна: - Еве другава зима веќе е на прагот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Наскоро се вечера. Сѐ е на масата беспрекорно чисто.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Пуста убавина. Убавина која измачува. Знаеш , многу убаво и не е на убаво.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Секој од овие развои, се разбира, е комплексен од своја страна, но нема сомневање дека сите се длабоко поврзани со транзицијата што е на пат.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

„Имаш некој динар, педер?“ беше прашањето по кое знаеше дека таа вечер излегува со девојката, а кога ќе го прашаше: „Кога си утре на училиште? “, знаеше дека брат му сака да ја донесе дома и да бидат сами, за да водат љубов наутро во собата која ја делеа двајцата, додека тој е на училиште, а неговите се на работа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ме посоветува да останам на колата, болен сум, тој ќе се грижи за запрегата што ја водев од Кукулино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не верувале дека таа грлена споулавеност е на избеганиот Онисифор Мечкојад, негде скаменет од гнев или со свои нокти распарчен и расфрлен со свои раце по таинственоста на ноќната земја. ... зошто си се отворила ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Лесново... Тоа село е на крај свет. И малку потаму. Предалеку и за штрковите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го прашав дали сме далеку од Лесново и веќе не верував дека е на овој свет.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш над изморените гласови, над писокот на гајдата што се спуштил и се склопил тука, меѓу нив, се разнела смеа, тешка, морничава, неовоземна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господ ќе ме чува мене, јас луѓето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Молитвата на Проказник не ќе ја повторам, не ја слушав и не знам кој копаше нов гроб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За она што не ќе можеме да платиме, ќе работиме. Качари сме, колари, казанџии.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Господ е на страната на умните. Тој веќе ги одбележал улавите. - Благослови ме, мајче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Другите две можеле и да останат свиткани под твојата дебела кожинка и тука задржани, без да бидат во состојба ни да те раскрвават, едното од нив можело и да се слизне по твојата четина и воопшто да не те повреди, но ова, што те тера да крвавиш вака, не ќе е на некое многу згодно место, тоа може уште оддалеку да се види, му зборуваше на својот самјак.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Лесно им е на оние кои од старите наследиле врзопи дукати, а моиве ја продадоа најдобрата ораница за да го направам куќарево.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- А твоите? - Ма, добро е што тој ден татко ми е на смена, а мајка ми ќе ја убедам да не ме испраќа дури до улица.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Чекајќи ги децата, испотена како од сауна излезена, одам да се истуширам во вецето што е на крајот од дворот и ја слушам како ми се фали од далеку: „Реновирано е, сѐ е ново во бањата!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сѐ си е на мегдан! На тие што ве влечат по градот, по темните сокаци, само надвор им е важно дали ти е кус фустанот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Годините поминати во автобус на долгите патувања и чекањето на границите ме истренирале, трпението ми е на ниво 11 од можни 10.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Инаку, еколошкиот двор не е на сама улица туку е вовлечен повнатре и тие листови не мора дури ни да ги миеш... ете, толку е незагадено во дворовите од Карпош... зашто, пази, градоначалникот редовно ги пере улиците со прскалка со вода... дека е од оваа, а не од онаа партија!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Замолче и пак продолжи. И гласов што ми се поткажува, божји глас е или е на сатаната?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не е на одмет, мислеше, в недела да отидат на Коритница и да ги исчистат коритата; луѓето се слободни па ќе биде можно да се соберат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И добро, ќе ве молам, чуму му е на продавач да носи бел мантил?

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

А никој не се интересира како му е на еден млад човек кој мора да го капе кучето на својата станодавка, да го чешла со часови, да го носи на лекарски преглед, само за да не биде исфрлен на улица.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Уља и Велика како врзуваат крај со крајот, Горица сега да ме види не ќе знае што род сме и сигурно ќе бега од мене, улав живот, ебати животот наш, да не се делевме заради мене може поарно ќе живееја, ама човек не треба во ништо да верува и најубаво му е на оној во ништо што не верува, во ништо што не се надева, барем него ништо не може да го изненади...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вели: „Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“ , велеше Лазор Ночески и тогаш се сетив дека кај нас е центарот на светот и дека токму над нас седи господ и оттука управува со сѐ што е на земјата, а тоа го дознав уште на одење во Америка, оти колку повеќе се оддалечував од селото, толку повеќе се оддалечував од центарот на светот, дека секој чекор ме носи подалеку од господа, понакрај од земјата: кон работ нејзин, кон нејзината провалија и си мислев дека ако појдам уште потаму, ќе паднам и ќе паѓам,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сите се борат за високото. Да се искачат над сѐ што е на земјата. Напред!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не, не сум мртов. За мртвиот секој прашува: кога умре, како умре, одошто? Не прашуваат само за оној што е на умирање.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Првото сигурно им е на кршатавањето в црква.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не е на добро, две гропчиња за кусо време да отвориш, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не, бре, Велико, ми вели, ништо не му е на Јона.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тогаш ја објавува книгата Историја на еден живот (1935).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Негово романескно ремек-дело, кое се смета за образец на светската фантастика, е малиот роман Татарска пустина (1939).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Отпосле ќе прашаат кој е на потег, ама јас веќе сум подзаборавил на играта, сум ја нарамил пушката, излезен сум во дворот и тргам на чкрапецот кон секаде: дум дум дум!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Автор е на романите Мемоарите на Хадријан (1951) и Црна мена (1968), на збирката раскази Ориентални приказни (1938), поетската проза Огнови (1936), на подолгите прози (мал роман) Смртен удар (1939) и Ана, сестра.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Добитник е на неколку руски книжевни награди.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Синчето не се предава: го повторува прашањето илјадапати, не дозволува поука, се дрзнува да допраша.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Приредувачите на студиското издание на Фројдовите дела на ова место укажуваат на Квинтилијан, римски реторичар кој во своето дело De institutione oratoria (1,6) прашува: „Смееме ли да се согласиме со тоа дека некои зборови настанале од своите спротивности, како што е на пример, “lucus” , шума, бидејќи таа е затемнета со сенки, слабо осветлена (luceat)?“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Понекогаш, толку многу се раскрцува, што се чини секој момент ќе се распадне. И тоа токму кога е на врвот од рингишпилот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се фатив за глава. - Ама што ви е на сите?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Според ова, не изненадува фактот дека владата е на „готовс”.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Од далеку повторно ја гледа Аниса качена на коњ, на истиот коњ што е на сликата: силен бел пастув, влакното му светка на сонцето, се прелива, како скапоцен камен; гривната му се вее развиорена.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тоа е нешто како источниот јингг и јангг или балканското ајде и јаваш потсети Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Климент Камилски никогаш не го прашуваше Татко кој е на сликата, но сега помисли дека тоа може да биде само Али Фети Окјар и никој друг.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тогаш Мајка, чекајќи го Татко, уште еднаш се најде со своите чеда пред затворената врата на судбината, откако ја минавме среќно границата испишана под водата на езерото и според сказните во кои ние децата верувавме дека била чувана од триглав змеј, кој се будел на секое минување на границата и ги повлекувал барките на дното, веруваше и сега, како и тогаш, кога ги искажа сите молитви од дното на душата, дека Бог и овој пат е на страна на мајките кои тој ги испратил за да си ги спасуваат своите чеда.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но сепак Камилски, откако помисли дали ќе биде тоа еден од светските јазици, или првиот јазик што го научил, категорично одговори: Се разбира најсладок ми е мајчиниот јазик? Не! рече Татко со блага насмевка.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски беше изненаден од ова прашање: чуму му е на учен човек како Татко ова наивно прашање.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Позната е на пример синтагмата од турцизмите и башка и барабар, со значење дека не е добро, ниту прифатливо еден народ да живее изолирано (башка) од другите народи, ниту под преголемо влијание од другите што би водело до асимилација.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Големите воени организации ќе регрутираат војници од малите сателитски народи, кои ќе ги заменат малите неојаничарски воени единици, како што е на пример легијата на странците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Посува и поковчеста отколку што ја знаеше потсетуваше на стара и строга мома од литературата на деветнаесеттиот век и беше вистинско чудо зошто не креска кога говори туку има мек и по малку тажен глас натопен со збунетост. „Вистина е“, му рече. „Јован е на лекување.“ Отец Симеон се наведна гмечејќи ја допушената цигара со врвот на својот чевол.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Голема депресија го тресе нашиов свет денеска, светов се движи во правец кој се оддалечва од хуманизмот и то ич не е на арно.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

На мајка си ѝ соопшти дека во петок е на хор.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Фантазијата е на власт, како и посветувањето и интелигенцијата, и ние токму сега го доживуваме, или во блиска иднина ќе го доживееме, совршенството на општественото: сѐ е достигнато, небото на утопијата се спуштило на земја и она што некогаш изгледало како сјајна перспектива, сега делува како катастрофа во фокусот на некое временско сочиво што го успорува темпото.“

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Постепено, научниците го составија мозаикот за настанокот на писмото, но тој содржи многу празнини и подложен е на различни толкувања.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Вујкото му рекол: А бре, внуче Лазо, зошто не го приберете детето, секој ден е на гробот на мајка му, само прета околу гробот правејќи дупки. Цело село го жали.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Каков доказ има тој дека барем едно единствено човечко суштество кое живее сега е на негова страна?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Нешто во тоа движење му кажа дека сестра му е на умирање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зарем веќе! Седеше тивко како глувче, во залудна надеж дека кој и да е на вратата ќе си замине по првиот обид.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас го сакав Јани. Го сакам и сега, кога не е на овој свет. Често го сонувам.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Сега да речеме, мајстор Јосиф ефенди, Алах нека му е на помош, така?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Никој не знае како ми е на душава”, рече Марко.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Мил Бошко, само господ нека ни е на помош”, го потупа Марко по свитканиот грб.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Џабе ви чалми, ефендии! му идеше да им довикне. Сѐ се гледа, сѐ е на видело!

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Господ нека ти е на помош„, пак сожаливо се прекрсти игуманијата и влезе во конакот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Игуманијата помисли, па рече: „Господ нека ти е на помош.“ И се прекрсти.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Канонот е на ваша страна, а и оружјето.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ако сѐ уште ја игра играта на мачка и глушец, тој процеп постои за лесноумните: ако не е така, крај е на сите стравови, зашто самиот крај ги голта нив како смок.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Таа е на брегот, а бурата го носи кон неа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

10. ПОКРИЕНОТО МЛЕКО МАЧКА НЕ ГО ЛОКА - и јаглењата покриени поусилно жежат: жената си прибира сѐ што ѝ е на показ и бргу го покрива со - поедра мрежа...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Целта на истражувањето е да покаже дека континуирано, без разлика која политичка партија е на власт, биле донесувани промени во законската регулатива на штета на правата на работниците.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Од овие, најголема дискусија кај синдикатите, се чини со право, поради својата двосмисленост, предизвика првонаведенава законска дефиниција, којашто работното време го определува на следниов начин – тоа е „секој период (!?) во кој работникот работи и е на располагање на работодавачот, за извршување на работите и работните задачи, согласно со закон“ (чл. 1, ЗРО/окт.09). 24 2.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Но, само по неколку месеци, со втората измена – од декември истата 2008 година, се предвиде дека, во оваа ситуација, на работодавач кој е правно лице, ќе му се изрече глоба во износ од 15.000 ЕУР (чл. 8, ЗИДЗРО/дек.08); • за прв пат е воведен и нов член, 266-а, кој предвидува дека – ако трудовиот инспектор утврди дека е сторен некој од наброените прекршоци, должен е на сторителот на прекршокот да му предложи постапка за порамнување и посредување, согласно со Законот за прекршоците (2006) – чл. 29, ЗИДЗРО/авг.08.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

17. Сега е само зборот негов дом и дом на секој на помнежот што му се радува Не беше тоа патот што води од ништото во ништо Трепетот на крвта се провира под божилото на светлиот лак кон пределите идни на биднината Го изоде тој патот на правот ѕвезден свој расеан во темнината Очите негови гледаат и болот отаде штама и болот како во огледало ликот што му го враќа со невените на надежта Среде нив зората таа убавата посестрима во прегработ го пречекува на недоречените зборови И тој провирање меѓу ридја и луњи низ градини пробудени и вирови на пронајдениот збор станува онаа светлина што го пројаснува мракот и ја открива прелагата темна на смртта Зборот е сега негов дом Дом е на светот низ кого песната оди и раскражува за муграта и виделото што виши со помнежот над ништото

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

– Нека е на помош света Богородица – благослови калуѓерот и си го затвори тефтерот, па божем некако загрижен за овие добри рисјани што дадоа олку жито за Богородица, запраша: – Е, што мислите да правите ако ве нападнат пак Агарјаните? – и си го кладе тефтерот во торбата со имињата на водачите на бунтот. – Што мислиме, ние рековме, оче.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Да не има благо на нејзиниот газ што сте се залепиле така? а тој се брани со раката од тие развртени рачиња, предупредувајќи ја Жено мори пуста да не бидеш, не ми го тепај сонот! и дозволувајќи ѝ и понатаму да ја тресе правта од него, седнува, си ги истрива очите и гледа дека навистина е на страната од Родна, дури нозете бакнати, залепени, па ги потргнува своите, ги поодалечува колку да блесне белината од Роднините листови и за да ѝ го одваби погледот на разбеснетата Милка проговорува како да се чуди и самиот Од каде да знам мори жено желки да те јадат, може ти си се преметнала на оваа страна, колку што го држам времето од синоќа, те пикав во пазувава, при завртување може си се свалкала на другата страна па јас сум останал на оваа! и за да се потсмири работата, се закикоти на цел глас.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Не тагувај по никого. Баба Петра е на пат за Македонија, ќе те чека таму да се вратиш.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Или можеме директно кај него дома - тоа е на два чекора. Како претпочитате вие?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

1. Сълнце-то ми е на заодъ.

„Мисли за болгарскїй-отъ ѧзикъ“ од Партениј Зографски (1858)

Грлото е на тебе Песната е во нас Запеј, запеј Караорман.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Та зашчо му е на некого женет човек?"

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Татар е на пустата работа! Кога ќе му крене жената некој сноп, ќе го снема под него и само гледаш снопот сам бега преку нива.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тогаш нивните сни стануваат исчашени сни А јавето е на ачик особено ако таквите не успеат Навреме да стасаат до првиот клозет.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Нема ли бел ден, нема ли ден да е над деновите, ден да е на аргатите - ден - с’лнце вишен високо ден - море ширен широко, с’лнце да запре, да стои и времето зачудено: срцето пука обрачи и плиска знаме алово, срцето што се отвора и шири ширно широко - целиот свет да загрне!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Со леснотија ги отвара кантите за ѓубре независно дали капакот е на жабици или гвинт.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Ова колење не е на добро: крвта од добитокот зјапи по човечка... Видов на фронтот...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Штом ќе тргне две чаши, се губи... Слаб е на пиење...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

По ударите и по одзвонувањата на алатите што ги употребуваше, шилести и сечевни глета, челични чивии „пунчиња“, запчести и рамни чекани, шкартели, шпренгли, скоби и други алати - знаеше дали е на добар пат или не, дали да запре на време и да не арчи попусто мака и труд.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во ателјето Делал дреме крај новата скулптура Одисеј се буди на брегот не знаејќи дека е на Итака.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

И пред да узнае со секојдневна логика што значи сето тоа, узна дека е на друго место.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Потем, продолжи во нов тон: - Другари, оценето е на највисоко ниво, дури и во Федерацијата, а во консултации со заедницата на братските социјалистички земји, кои се приоритетните стратегиски пунктови во забрзаниот развој на нашата Република.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Некое време сетил оти е на суво и станал просто та се избавил.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко, ѝ рекла, оти од узур ќе ми везеш црна кошула, сосила ќе ми се правиш ти вдовица; Силјан ни е на аџилак со дуовникот, а пак ти сосила сакаш да умре и да не дојде; гревота е, а ќерко, ова ти што го правиш; моли Бога за Господ да ни го донесе, не туку плачеш и жалиш.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

И иако ништо крволочно не беше имплицирано во бледите преливи со светлина на боја на лаванда во чиешто прикажување сликарката на „Баричката роса“ толку уживаше едно августовско утро, тој поглед насочен од нивната тераса кон соседната куќа, во која - една вечер откако сликата беше завршена, можеби додека уметничката и нејзиниот сопруг ги посматрале метеорите од својата тераса - младата разведена мајка на две деца ја врзал, силувал и пљачкосал по зло прочуениот „Изолирбанд силувач“ од Вилмингтон и околијата, кој и понатаму е на слобода.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Емигрантот, сега талкач, Кабаков сега живее во Њујорк и познавач е на сите аеродроми.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Како да живееш со човек кој повеќе е на небото одошто на земјата? Нели: глупости на кубик!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И, барем да ги рашетував тие глупости онака, за себе си, само за занимација; а јас шлап! Право нему в лице!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Сѐ што е на хартија, лесно гори“, одговори тој бришејќи си ја потта од челото. „Треба да се одбегнуваат таквите“...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сега не можам да речам дека меѓу мене и денот кога со татко за првпат берев смрчки постои јасно растојание сега кога мирисам на смрчки повеќе одошто на самата себе кога минуваат годините во животот како што нема да поминат во споменот кога сѐ е на свој начин отсутно и пладнето, и билјето и јас и тој кога сѐ е заградено во мене и секој настан има своја миризба своја душа - она кое не се споредува!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Овошјето од еден обичен плакат го поместува тлото под душникот го лизга ровко и несопирливо и ве пренесува во детството - небаре тоа е на едниот, а вие на другиот крај небаре сте биле еден без друг вие, кои не сте смееле - повторно ја доживувате возбудата на окото и моливот кога сте цртале гроздови, круши и јаболка и сте го наслушнале разговорот меѓу мечтата и раката во којашто се влевал еросот на иднината.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

О Време, о Собитие! Присуството завива ко жеден пес растојанието се стеснува во секавични контракции нема каде да бегаш се спрепнуваш од себеси од другите, од драгите - конечноста е вообичаено обележје на овој свет - сфаќаш, ама не вреди - традицијата не е на преден план за тебе.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Завист, Сатурне погрешно разбран, недоразбирањето почеток е на драмата:

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Простете“, рече Мама, „сега ќе донесам леб.“ И јурна во кујната. „Но лебот е на маса“, реков.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Неговиот брод паднал на Сонцето. А Сонцето е големо и вжарено и немилосрдно, секогаш е на небото и не можете да му се измолкнете.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тука застанува… А во бараките, оставени на рогозина, на сламеник, плачат доенчиња, офкаат и стенкаат разнеможените чиј век е на битисување.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Па, - велеше, - гледате дека воденицата ми е на видно место и сакам да ми биде на уште повидно.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Автор е на необичната книга „Зборовник по брајчински“.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И Ангелица се стави на умови: што му е на човекот нејзин.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кога ќе наѕирнат во шпајзот – тој е на балконот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Бабо, - се чуди често Зоки, - што му е на овој петел?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тој лежи сам, мајка му е на работа, татко му е на работа, а баба му го готви ручекот во кујната.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И даде лекови и праша каде ѝ е мајка ѝ. Му кажаа дека е на пат.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Профим го стега коњот за оглавот да не мрда; Царјанка ги шири рацете и им забранува на сестричките да истрчуваат пред коњот; по скалите трча Профимица со капчето в раце за да му го стави на Скрче; но сликарот чкрапнал, та сè е фатено во една подготовка за сликање; петта фотографија: пак Профим, жена му Профимица и синот Скрче, но сега малку потпорастен; во рацете држи свеќа; зад нив е црквата, околу нив гробиштата, расцутен јоргован, неколку деца што се бркаат со запалени свеќи в раце за да си ги потпалат косите; некое дете во мигот на чкрапањето е фатено одзади каде што им се исмејува со издолжен јазик; шеста фотографија: фотографијата е направена во сликарско ателје во градот: на стол седи Профимица, в скут го држи Скрче во морнарски алишта, до неа седи Профим, потпрен со раката на нејзиното рамо и облечен во градски алишта што му ги позајмил сликарот за сликање; зад нив кулиса што претставува богата градска одаја, украсена со слики, голем ѕиден саат, на ѕидот распнат персиски кавијор со лав чијашто глава со разината уста се наѕира меѓу Профим и Профимица; на Скрче главата му е помрдната при сликањето и изгледа како да е двојна или како да се гледа низ матни очила; седма фотографија: сите деца заедно: Царјанка, Андромеда, Девица, Венера и Скрче; девојчињата држат во рацете китки цвеќиња, а Скрче мало кученце што не седи мирно; сликарот доближен до нив повеќе отколку што треба, не ги фатил сите убаво: Царјанка, која е на едниот крај од сликата, ја фатил половина, како пресечена од главата од петиците; уште тогаш Царјанка сакаше да ја скине сликата, но татко ѝ Профим не ја оставаше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Куќата е на еден кат, со задниот дел свртена кон селото, а со лицето кон езерото; кога ја градеше куќата, жена му го тераше да кренат уште еден кат, но тој не се согласуваше; ѝ велеше: „Куќата е како дрвото: за да се крене повисоко - треба да пушти подлабоки корење, а ние сме тенки во парица: не можеме ни надолу да одиме, ни нагоре“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Денес речиси сѐ си е на своето место.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

И му рекл татко му: „Чедо, нам требува да земеме девојка на наша прилика, а ти сакаш неја — не салт што е без руки, ами Бог знае каква е некоја сељанка и за кој кабахат ѝ отсекли руките Това ќе да ни е на срам.“

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

По некое време станот почна да мириса на слатко и на топло.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Можеби не ме сакаат затоа што не се мои, сите се на Александар, сѐ е на Александар, и како што ми се лути тој, сите предмети во куќата ми се лутат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ќе му ја врати ли тепсијата? Алергична да не е на ореви?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога едната е на прсти, другата е на пети.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Ко спомен тој е на деветстотрета, на Прохор Пчински, на Мечкин Камен, о, расти, цути Републико света, во гордост веј се, алово знаме!

„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)

Што му е на човеков што се зашил за неа, а никогаш не разговарал за што и да е.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Како што гледате, сѐ си е на своето место.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Сѐ ми е јасно, џуџиња. Правете што си сакате и умеете, само да ни е на добро.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

„Најдов пак за Бунец!“ радосно извика Мими и фати да чита: „ Во посета на детското одмаралиште Бунец - Маврово - СКИЈАЊЕ, САНКАЊЕ, СОНЧАЊЕ/ Прекрасно е на падините на волшебната Бистра!“ велат деновиве во еден глас малите зимувачи од повеќе места од земјата.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

МИХАЈЛО: Ова не се лупи. Ова не е слој боја. Ова е ѕид. Сликано е на влажен малтер.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

АНГЕЛЕ: Не го знам Стамбол, не сум бил на запад. ВЕЛКОВ: Стамбол е на исток.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Вашава куќа е на главната улица и залепена до претставништвото.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СИМОН: Полошо ми е на душата ако кажам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

АЦО: (На Стево) Камионот што го возам е на ремонт кај вас. Добро стегнете го.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Секој од нас е на пат кон својата голгота. Никому не му гине распетие.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Ако почекаш уште малку наместо ти него тој ќе те исфрли тебе. Овој стан е на оној што ќе се избори за него.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

- Да не е Василики? - праша инструкторот. - Така е на грчки...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И судбина ѝ е на Зоја да го носи пушкомитралезот и да пука, да убива, непријателот да го држи под оган...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Јас го гледам, си мислам и се прашувам: - Мајката, што му е на човекот? Вчера беше здрав?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Нивниот стан е на четврти спрат од старата зграда во која нема ни лифт.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Трифолио: Премиерата на Палп Фикшн е на деветти декември, чинам... ***

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Натаму, демаскирањето на идеологијата од страна на авторот е на преден план, во однос на личната авантура и трауматизмите кои следуваат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тешко е на почетокот да се распознаат сите улоги што треба да се играат до крајот на престојот...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Најнеограничената слобода на вероисповед е за мене толку свето право, што ми се чини дека зборот толеранција што тоа право го изразува, е на некој начин тирански, бидејќи постоењето на авторитетот што има моќ да толерира, ја загрозува слободата на мислење веќе само со тоа што толерира и исто така би можел да не толерира.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мирабо (Mirabeu), говор во собранието 22. август 1789 СРЕДНА СОСТОЈБА Доколку некој ми покаже средна состојба меѓу целосната независност и целосната потчинетост на мислата, во која би можел да се надевам дека ќе се одржам, можеби таму би се поставил. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 88

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но, кој би ја открил таа средна состојба?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Едно момче па, со мустаќи, уште од прагот праша: - Тетко Анке, да не знаеш каде е Шекер. - На бензинската, денес претпладнево е на смена.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Едо знаеше што ѝ е на колата уште кога муштеријата со неа ќе застанеше пред гаражата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога ќе помисли да се помести за да се пресегне по куферчето, диференцијалот е на ѕидот, но кога ќе посака да направи чекор за да се пресегне, фатен е од тежината на диференцијалот што сега секој миг може да падне и да ја осакати Германија.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Главно е на прикаската да не можеш мана да ѝ најдеш.“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Ова што сега го реков мора многу да им се допаѓа на грчките несреќни „левучари“, меѓувремено си рече авторот и продолжи: Ова е миг во кој ве повикувам секој во себе да си признаеме: Секој од нас, секој ден, од девет до пет е на работа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

8. А како им е на оние долу?