Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

На крај се дијагностицира трајно оштетување на рожницата на окото, а единствен начин тоа око повторно да стане функционално е со пресадување на рожница од донор по пат на хируршка интервенција (операција стручно позната како „кератопластика“).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И покрај сите напори на докторите за нејзино лекување, како последица на повредата, со текот на времето видот на тоа око започнува да ѝ слабее – при што намалувањето, односно оштетувањето на видот достигнува и до 95%.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Целата оваа прекрасна глетка зачинета е со маѓесна музика што не се слуша.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Што е со Никола? Каде е тој? - праша Грујо! - Нешто денеска се позабави - одговори момчето. - Но каде да е... сѐ ќе дојде...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Го знаев тоа, и самиот сум го осетил, дека онаа светлина и свечена големина и раскош на сликите што се запаметиле од детството или од младоста, не соодветствува на стварноста во која сѐ е со неизбежната и единствената можна мерка.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тавел пишуваше и детални сценарија, но Ворхол не се придржуваше до нив; во случајот на Vinyl тој дури и ги саботираше пробите, па во филмот е видливо дека протагонистите го читаат текстот од offscreen поставените табли (“idiot sheets”). Vinyl е немарен филм, немарен во својата структура, во својата иконографија, техника и изведување; полн е со немарности во однос на ефектот, такашто дури и луѓето кои го почитуваат Ворхол повеќе ги поздравуваат и ги сакаат филмовите на Пол Морисеј, во кои идеалите на вештиот комерцијализам - а тие СЕ идеали во оваа земја - прават доследен напор да забавуваат. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 105

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

- Аирлија! - ќе ти рече продавачот. - Нека е со среќа!

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Неговиот текст навистина е за „ослободувањето“ (А. Грин), за нестабилната природа на егото и говорот: исполнет е со фрагменти на (обично) пропаднати обиди за интерпретации од сите видови - семиотички, психолошки, социолошки, итн.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Таа е веќе три години во Македонија, работи во Светската банка и тука е со маж ѝ, еден дискретен човек, Французин по потекло од Мартиник.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Ај нека е со среќа. Како, како? - На трамвајската спирка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Е па, нека е со радост“, рече продавачот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Додека планинарот се искачува по јажето, тоа може да се откачи и готово е со него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Барокната свеченост по повод човечкото преминување во непознатото обележана е со споменични градби или ликовно јасни симболи на предмети како некакви амблеми на протагонистите.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сѐ се случува така како што упатуваат древните книги Патеката е со покривка од најлесен пердув Од истата воздушеста материја од која била скроена Некогаш првата облека на Ева Избегав овде за да го заборавам оној друг свет Со брдо кренато за да се измачува Сизиф Со столб издигнат за да го оковат Прометеј Со оној обезглавен труп од Пеколот на Данте Што ја држи за коса сопствената глава И ја носи покрај себе место фенер.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Тоа беше причината да се смеам додека излегував.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Притоа мислев на дрвцето покрај шадрванот кое и вистински е со одрана кожа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ИВАН

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но зошто се смееше Ѓурчин, навистина не сфатив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тешката, влакнеста рака, за која верувам дека е со неподвижен прст, се подава кон чашата...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Предметите личат на луѓето, луѓето на предметите, звукот е со материјален облик и конкретна боја, бојата со внатрешна смисла и специфична тенденција.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Крвта има вкус на превриено грозје и полна е со трепетливи ѕвезди.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На крајот, речиси спонтано го прашав што е со „голфот-дизел“, на кој одамна чекаше. Сѐ уште ништо.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Се обидувам да се насмеам. – Се сеќаваш ли на Боби, синот на мајорот од соседното маало, оној црниот што само по гаќи издржуваше половина час на снег? – Аха – вели, бришејќи ги очите со надланката: - Што е со него? – Се уби и тој.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И рамнинката лево од патот - оградена е со ’рѓосана бодликава жица на која виси подгниена штица со натпис – „Минско поле!“

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Христина, што е со тебе, - ми зборуваше тој, - сонуваш нешто лошо, викаше во сонот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Јасно ми е со какво негодување ќе се однесат мнозина кон овој мој предлог.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кај животинскиот свет, судбината, исто така, има различен аршин. Судбината на магарињата е иста, но не е со онаа на овците.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Патувај, залипал. - Девојкава е со нас и ние ќе ја чуваме. Среќно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Нека ни е со среќа, побратими, братучеди и браќа. По манастирите се колнеме, овде се крадеме. Ашколсун, навистина.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Челото му беше покриено со измрсена и леплива коса, по лицето му се спуштаа линии на брчки и пот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тишина. Одот на времето измерен е со влегувањето и излегувањето на куршумите од шаржерот. Разговорот е подморница.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Не успее ли - свршено е со Луков, засекогаш.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

КУМОТ: Е, ние сме помлади, срамота е со толку да ја предадеме калата.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ех, што е така, сега можам да ти честитам свршувачката. Ајде,нека ти е со среќа! Твој касмет била.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Па, знаеш! После она што го видов на корзото постои реална шанса искубаната веќе да не е со него, - на оваа досетка двете прснаа во смеа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Едниот е со широкополна сламена шапка, која се дига еден лакот над црната шапка на другиот, дебеличок, со пасторска наметка врз плеќите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Полесно ми е со брод на којшто се зборува француски“.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Од дарови за невестата треба да купиш само нежно син фустан за во матично (во бел нема шанси), дека е со фалинка и таа како тебе ,има напукнат брак, па сронат во стакленца ситни и такви исти ситни деца …неколку.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мазен е како јајце и е со облик на јајце, кое, во висина, досегнува 60-70 сантиметри а во должина метар до метар и дваесет.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По долги години, еден од дворјаните, за да му се додвори на царот, му ја кажал вистината дека неговиот син е со чергарите, а тој што го има кај себе е од циганската черга.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Повеќето од прашаните одговарале дека сакаат полна кола со златници или пак ја барале златната царева кола.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Го зел со себе и го повел во царските дворови.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- А велиш, внук ти е со нас? - Со вас, ами каде? Го знаеш? Борис Петров. - А, Борис, се присетува партизанот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Пушката е со мене, им реков, а јас сум пак со вас.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сето е со кучешки загребини, некаде издраскано и одрано, а некаде со тиња, со налејано песочиште. 55

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дали подоцна го фатила болеста, или не е со истата болест?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сета земја ја зафатија војници, вели, дури и за пчелите нема место. И полето е со војска и планините се со војска, вели. 142

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Свети Аранѓел, вели Григор Бакалот, секој час ни е со сабјата над глава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мислиш скарано е со плениците и не сака ништо да има со нив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лицето му е со кал, со крв, со вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само очите им се гледаат, оти лицето им е со брада завиткано, свиснато.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Меле, како воденица со малку вода. Лицето му е со пот обросено.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И во лаењето, си велам, и во квичењето негово има нешто човечко. Едниот човечки глас што е со мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вистина куќата е здрава, сета е со камен ѕидана, ама од куќа кон никаде не се излегува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ова е другиот глас, од сиот свет, што е со мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Како – велам – за четирите? Кога четвртото парче е во чинијата. – Не, – одговара – иако е во чинијата, гризнато е и згмечено е со прст.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А јас ги превртив џебовите – бездруго, разни дребулии се истркалаа наземи – народот да пукне од смеа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Гледам, стои една таква дама. Наврела чорапи, заб ѝ болскоти в уста.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зашто, ако женското е со шапка, или ако носи свилени чорапи, или ако в раце држи некакво кутре или пак има златен заб в уста, тогаш таквата аристократка и не е некакво женско, туку, да ми извините, мазно место.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Елена, како и Невестата, е вплеткана во една инцестуозна врска (поточно, станува збор за двоен инцест: прво со едниот од своите браќа, а потоа со Дејфоб, братот на својот прв маж); ќе ја доживее истата трагична смрт (била обесена); поистоветувана е со дрво (на Родос, Елена е почитувана под името Дендритис - божица на дрвјата): и Невестата, според зборовите на Duchamp, е “како дрво”.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Приказната за Елена, преубавата ќерка на Зевс и Леда, содржи изненадувачки поклопувања со приказната за Невестата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Најпрвин не знаев дали тој тагува по тие што отидоа или заради тоа што тој и не е со нив.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Чиниш некој друг е со кого Марко првпат се сретнува.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На тој личен континент, во белезици невидени маглени спрегови, затворен и сепак достатно облеван со југовна топлина, човекот е со онаков облик како што најмногу сакал да го има се бранува низ движења над бели коленици, над сунѓерести габи и над притаени крвариги.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Но, што е со раздразливоста, кога не е толку студено, има сонце или е лето.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Има смешен мустак и постојано е со цигара во уста.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Точно е дека сум јака, но и тоа е со граници. И најјакиот објект би се срушил после третиот удар. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Брадата го открива карактерот кај човекот: оној што ја пушта брадата да му расте слободно, природно, диво, без да ја дотерува и обликува - има нешто уметничко во себе, повеќе го обликува духот отколку брадата; оној, пак, што ја потскаструва брадата, што ја дотерува, негува и обликува - ја искажува својата префинетост, нежност, желба за блискост и допадливост; оној што ѝ дава форма на брадата во вид на трака што му врви преку вилицата и се спојува со зулуфите - сака да е упадлив, да обрне внимание на себе; оној што ја бричи брадата само на врвот од вилицата оставајќи ја гола како јајце и надевајќи ѝ на брадата од образите да се спои, прекинувајќи ја како прекинат мост - тој ја искажува својата затвореност, потиштеност, нерешителност, колебливост; оној што ја пушта брадата да му расте само на врвот од вилицата спојувајќи ја со мустаќите, ја изразува својата ученост и љубопитност кон сѐ, полн е со енергија и сигурност во себе; оној што ја остава брадата да му расте во вид на шилец или ластовичино крилце спуштајќи ја накај гушата - пргав е и склон кон брзање: брза и во мислите и во постапките; оној што носи порабена „шпанска брада“, полн е со искушенија и желби за доживувања, за авантури, за весел и безгрижен живот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И колку и да мислиме добро за својот живот, за смртта треба уште повеќе - зашто таа вечно ќе е со нас.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И сега кога чека повторно... таа се движи по патот на судбината со надеж.. дека сенката ќе ја снема .. дека повторно ќе биде онаа која е, кога е со тебе...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

И сега знам случајноста не е случајност... нашата е со причина... да бидам Јас кога не си ти.. и да бидеш Ти кога мене ме нема таму..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Ако ме заборавиш Вечерва месечината е со чудна боја... а нејзината сенка ѕирка низ мојот прозорец... се обидувам некако да ја допрам. чинам ако ја допрам ќе сум блиску до тебе... зошто толку си ми далеку, колку ѕвездите .... како една најубава ѕвезда која ме мами...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Виде едно безредие на бои и предмети и се зачуди: зошто му се стори далечно, во правечност, едно мислење, кога тоа било сега, пред еден миг, пред да влезе, дека на секој акт закован е со печат по еден човек, нумерирано е по едно стебло, фатена е во челична закачка по една овца.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Знаете ли што е со она место на планинското градилиште?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Навистина, мислеше дека е со нив а не како кога ќе останеше сам крај дрвената барака за да го гледа без рабирање заодот и сѐ под него: невидливите џуџиња во печурките и твриде големоглави бубалки опколени како старовремски војници.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Беше решен: доста е со ваков живот. Собата му стануваше тесна, во стврднатиот воздух се нишаа шумови и мртви мириси.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Во сабота попладне одиме на гости кај чичко ви Ѓорги на слава“ проговори татко Таки по повеќеминутна тишина, „ Ќе дојдат Ѓуше, Пандора и Тиро со фамилиите, но ќе има повеќе видни гости, грчкио конзул е најавен, некои битолски чауши, газди и стопани, ни јас не знам кој се ќе биди таму, ама, некој ќе е со фамилијата, а сигурно ќе има и некој ерген за женење.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Каков аир ако пак стане рисјанин, кога Калија не е со него?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Поради неговото намалување, организмот ни реагира: слично како што е со билките кои живеат покрај морето и кои се навикнати на јодните испарувања: ако тие билки се пресадат на друго место каде што нема јод - не можат да виреат, боледуваат, венат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Денот е со многу повеќе светлина од другите досега, ама како да се вратени во она февруарско утро од пред четири години, само што се чини дека ова не е гаковската станица од калната рамна земја! гласно размислува Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И пред да ја обори сонот врз црвеникавата куверта како да се утврди во неа одлуката сега засега да не се праќа глас долу во Скопје што е со дедото Костадин.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На едно поминување крај него Вангел Русјаков сакаше да го праша како е со здравјето, ама наместо тоа од уста му излета Денеска како да ти е празно шишето, а?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Го праша како е со здравјето, како си помина на туѓина и којзнае уште колку прашања ќе му поставеше да не стаса кафето и да не го ѓибнеше на најосетливата жица.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ете, и двајцата сега се вдовци, а третиот, најстариот, е со жива жена. Па и таа се погоди разбрана.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ами свадба ли е со пет лири трошок?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нарачката е со години иста, ништо не се мења, освен што конобарката е све подебела.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Кутрите испитаници; од кај јадниве да ги знаат одговорите на овие прашања кога на телевизија (а и на радио) е со декрет забрането рекламирање на партии.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

И затоа сметам дека ова училиште најмногу ќе ѝ одговара на внуката Ервехе, додека е со нас!“

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Светска војна е ова. Ама надежта е со нас!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко, задлабочен во слушањето, во еден миг, тивко прокоментира: – Готово е со нас! – Со кого е готово?

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Стои меѓу восочните луѓе од репродукцијата на Рембрант, поклопен е со црн шешир и завиткан со црна пелерина.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Што е со тебе?“ рече пасторот Рик. „Ништо посебно.“

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Го слушна Чауле што рече? Нема лага кај нас - му се насмевна Мајката на Господ.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Зарем ѝ немам речено дека тоа здолниште може да го носи само кога е со мене.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Мастиката ти е со снег, момче! - го фалеше Чауле пијалокот на Иле Битолчанецот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

О, секое одење по печурки разговор е со демонот на преобразбите Овидиева тема, протејски мерак подотворање на умот најава на оностраниот моќен сурат на стерната, стијата, привидот и тоа најмногу кај оние кои на овој свет се мислат свои на свое.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

О, совршенство на разделбата Свршено е со нас!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- Кој не е со нас нека се дели, - рече Трајанка и не застана.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

На Зоки му е многу тажно без Лидија. Тој не знае како да си игра кога таа не е со него.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

ТЕОДОС: Е, па кога е така, нека е со касмет! (Пие.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: (Полн е со животна радост и ведрина, кои тешко можат да му ги поматат и најтешки грижи и незгоди.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Излегува од врбјакот и гледа по Томче со блага потсмевка.) Сиромав чорбаџи Томче, изгоре за Стојанка како биволче за водичка!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

КЕВА: Да ја свршиме, ама како?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: Не можам, попосле. (Се тресе од гнасење.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ЕФКА: Друго е кога е со сакање. Нека е и најлошо, сама си го сакала...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Кога ги снема мачките во селото, кога почнаа да се чудат луѓето што е со нив, кога почнаа глувците да се котат, да прават пакости низ куќите, луѓето трагата ги одведе кај Полина.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Цицлесто суштество е со оклоп од чиста рунска волна и со мисла опијанета од илјада кавали

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Прашање е со колкава веродостојност и објективност, зошто не можеме да ги исклучиме емоциите.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Привид на среќа, привид на љубов. -„А што е со душата, како незе ќе ѝ направите детоксикација?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сѐ е со рок на траење и покрај адитивите што вештачки се додаваат, без вкус и мирис.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Инфертилни емоции кои пукаат како меур од сапуница.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

БОРИС: Се стори. (Си тура себеси.) Тебе Матеја не те нудам, ти си домашен, лесно е со тебе. (Ја крева чаша.) За мир во светот. За американско-советската дружба. За радост и убајна.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Почувствува жед. Го побара ранецот. Покриен е со земја. Го истресе и го извади пагурчето.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Доволно е, доволно е со смеење. Да заклучиме: значи, сѐ на сѐ пушката е составена од триесетина делови кои заедно прават само една работа. Која?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но да видиме што е со детските желби?

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

- Знам, - тажно се насмевна, - опседнат е со тоа откако пред десетина дена се случи она со дедо му Баџак.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Веројатно е со ономатопејско потекло.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Шишането е турска пушка со кремен, берданката е со англиско потекло, има еден фишек и мартинката е исто така со фишек, но од француско потекло.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Напредува, - рече Шишман, - ама најтешко ми е со овие камчиња.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Пред девет часот Петра тргна од маса на маса да наплатува со што всушност на гостите им ставаше на знаење дека е со намера да затвори.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Служењето војска за регрутот, особено ако е со здрав разум, каков што беше Едо Бранов, е мачна и понижувачка работа, принуден за целосно потчинување на нешто во што не гледаш никаква смисла.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога врвеа по улицата од Бит Пазар до Чаир, притисната од двете страни со ниски куќарки што одвај ѕиркаа врз ѕиданите огради, полна со деца и жени повеќето наврени во шалвари и понекоја со црн зар преку лицето, сурати што не наликуваа на Македонците, Пелагија зажала што Мурџо не е со нив.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А и времето нешто се меша, и тоа не е со сите.