е (гл.) - вистински (прид.)

И овде, како во расказот, имаше волк, но не се знае­ше кој е вистинскиот, всушност имаше повеќе.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Додека Вера, одново ја прелистуваше книгата раскази на еден голем европски автор (за кого сите теоретичари и литературни критичари сметаат дека е вистински гениј), трудејќи се да си ги долови сите пропусти направени при првото читање, да ги одгатне сите потенцијални значења и нормално да се коригира во проценката што ја имаше за него, нервозно си ја корнеше горната усна и незадоволно мрмореше како може токму него да го сметаат за гениј, а историјата на книжевноста да му изгради споменик за вечни времиња.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тоа е вистинското негарско село зашто пред секоја колиба работи по некој негар или негарка: шараат вазни, плетат кошници, ткаат, плетат, везат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Тој лом со природата е на страната на жената, а присилната активност на мажот во крајна консеквенца не е ништо друго туку подвоен обид трауматската дупка од тој расцеп одново да се затне.” (Славој Жижек) Антигона, значи, а не фантазмот на библиски пророк, е вистинскиот узор за модерната интелектуалност.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тој требаше допрва на себе да сети дека вистинската љубов гони кон дело, и лага е дека е вистинска онаа љубов што ќе остане за сите скриена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мислам дека тој е вистинско богатство.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мислам дека стрипот на Кац беше навистина добар.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Цел живот копнеев песната да се сврти само кон љубовта. И кон страдањата, се разбира.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Цел живот копнеев да воспоставам едно рамновесие низ љубовта да израснува јазикот на мојот народ како надеж, како вера дека она што доаѓа е вистинското по кое копнееле оние кои како единствено наследство ни го оставиле - јазикот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На пристаништето галебите се збрале на купче и еднаш на саат свечено гракнуваат - да ги дослушне оној Посејдон од приказните и да покаже дали е вистински заповедник или измислен лик од приказните за мали и големи деца.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Се надевав дека Луис е вистинско месо, доволно глупаво да посегне по мојата торба и да го повлече мојот закочен прст на чкрапалото, но тоа не се случи. 90 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
”Не бев сигурна дека е вистинска змија. Мислев дека е играчка, онаква какви што луѓето ставаат во своите тревници.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со исклучок на ова, змијата изгледаше како да не е жива, нешто за кое Милан сметаше дека било причината зошто Рози не можела да поверува дека змијата е вистинска кога ја видела прв пат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Она што всушност ме одби од Луција таа вечер беше едно ситно движење на нејзините нозе, едно сосема беспрекорно, технички изведено поместување на нејзините колкови, со кое таа ме привлече кон себе, ме зароби, и јас се најдов токму на местото каде што треба да биде маж кога спие со жена; беше тоа една совршена технологија на водење љубов, нешто што за искусниот маж е вистинска посластица, кога ќе го сретне кај некоја жена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Несигурните сеќавања се како оние мали пердувести облаци што и самите не знаат кога и каде исчезнуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Овде запрев со мојата импровизација а потоа додадов: - Знаете, другар иследник, имам впечаток дека вие барате од мене и премногу.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност пропуштив да му откријам дека повторувам слични зборови на оние што ги бев употребил во еден друг разговор со истиот мој професор Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вели: „Оној кој самиот ќе се одбрани тој е вистински одбранет“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Човековиот дух е најмоќен. Човекот е вистинско чудо – ја заврши приказната старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во исто време, да ги одмерат со својата вага на мудроста – што се задржи, а што да се пропушти надвор од себе. Човекот е вистнинскиот филтер!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Слепо црево на сласта! – повторно се закикоти – тоа е вистинскиот наслов за твојата бурна ноќешна случка!...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ќе ти раскажуваше легенди. Тој е вистинска ризница.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тоа е вистинскиот крај на приказната, со сите конотации кои од неа произлегуваат: тука авторот можел да стави точка на расказот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во електронската ера, со нејзината информативна анксиозност, уредувањето - бирањето на што да се обрне внимание - е вистински предизвик.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
ЛУКОВ: Па тоа е вистинска свинштина. Што мислат тие?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Лесно ти е да ја дадеш кога ја немаш? - А ова, што е, а? - Уф, да... тоа е вистинска жолта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И чанти, ранци со спортска опрема... купишта, па кога ќе се тргне од сабајле, сите влечат и, тамам помислуваш дека празното претсобје е фатаморгана, веќе во следниот миг знаеш дека ломот што го гледаш во кујната е вистинската реалност.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Ова е вистинската убавица на нашата земја, а не клишето кое вие од Секретаријатот го форсирате, се јави Дарко.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Дури и стручњаците сакаа да разговараат со него, го сметаа за иницијатор, за интелигентен, за исклучително симпатичен, сѐ додека не ги отрезнеше шокот по неговата операција за олеснување на ќесето, зашто тој не пустошеше само кај роднините, туку своите подмолни замки ги поставуваше секаде каде што му се чинеше дека ќе има полза од тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А секако би требало да ни се благодарни, зашто фамилија во која нема ниедна црна овца и не е вистинска фамилија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа промена Duchamp вака ја искоментирал: “Во врска со тие мустаќи и со таа брадичка интересно е што кога ги гледате Мона Лиза станува машко.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не се работи за жена присторена како маж, тоа е вистински маж, и во тоа се состоеше моето откритие, иако за тоа во тоа време не бев свесен.”
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не се знае впрочем дали тоа име ѝ е вистинското, а во историјата, во поширока смисла, нејзиниот живот и нејзиното минато се штура безначајност.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа што мислиш дека го сакаш, не е вистинското, тоа е она што мислиш дека треба да го сакаш.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа е вистински реферат, рече, - еден ваков реферат би бил чест за многумина наши постари другари.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ова - иако огромното мнозинство на членовите на Партијата го разбираат само површно - е вистинското значење на партискиот слоган: Војната е Мир.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека го посматраше безокото лице со вилицата што се движеше брзо горе долу, Винстон имаше необично чувство дека тоа не е вистинско човечко суштество, туку некаква кукла.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Порано. Уште порано, многу порано, постоел само еден човек, по име син на Пајко или ибн Пајко, ибн Бајко, а можеби и ибн Тајко. Кој е вистинскиот?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Првин, чувствувам, ми се намовнуваат рамената, па задниот дел на вратот и долниот раб на косиштето, дури потоа блеснува помислата: Па, двајца се! Кој е вистинскиот?...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во приквечерјата имаше навистина многу сурфери, плажата Ваикики е вистински рај за нив.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
„Е, ова е вистинското Порто Рико“, ни велеше ти. „Еве баш тука…“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Луис беше вон себе од бес: „Мислам, еби го, тоа е вистински вестерн. Дивиот Запад навистина така изгледал“.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој неверојатен Вацлав Хавел, дисидент и драматург, е вистински делкач на вештачки стварности; кога неодамна стана претседател на ЧСФР, изговори длабока мисла: рече дека повеќе го потресло убиството на Џон Ленон отколку убиството на Џон Кенеди.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Димо пак го направи Бина будала што не зема стотина лири и почна да му докажува и нему, како на неговите старавинци, оти грчка наука е вистинска наука, а бугарската лажна и украдена од грчката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Татко, сѐ уште не беше начисто каде целеше Игор Лозински, дури и кога тој продолжи: - Јагулата, пријателе мој, е вистинскиот симбол на жртвувањето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Пишувам, пишувам, но „тигарот“ е вистински тигар од хартија, бескрвен и невозбудувачки, воопшто не личи на опасниот, неодолив деспот на џунглата крај моите нозе... ...всушност, вечерва не требаше воопшто да излегувам.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Се знае дека едниот е вистинскиот играч , другиот Смртта. Но кој е кој?
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Знам дека тој не ни е вистински брат: не е роден овде, туку е донесен...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Како шофер, тој е безвреден, едвај способен да вози.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(...) Во Тимбукту видов еден мал Арапин кој умееше со газот да свири на фрула, а педерите- бузеранти и пешкирите ми рекоа дека тој е вистинска личност во кревет.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Тоа е лага! – букнаа усничките на куклата – Тоа е вистинска лага!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ако големиот Вок со едно око е вистински владетел на морските и сите други води, мора да е некаков сопатник на оној што го шета светот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Сите цркви се лажни, само верата е вистинска.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тие се правдаат дека на судниот ден ќе се најдат под заштитата на истиот Бог, но кој е вистинскиот тие сепак не можат да одредат на овој свет!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ја знам тетка ми, не е таа таква, не зборува попусто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- За да тормози, ете, затоа – беше огорчен Саше, но јас бев сигурна дека тоа не е вистинската причина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)