Сѐ е исплашено и вика, вреска, бега.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Еден политичар вреска дека неговиот народ не е исплашен туку лут, друг бара да загинат по милион луѓе од обете страни за работата „еднаш засекогаш” да се реши, трет вели дека е подобро народот да му се наоѓа во состојба на вооружен екстремизам отколку во летаргија, како тие две состојби да се единствените можни состојби на човековото постоење.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Тоа е исплашениот Зоки Поки. Дури сега сфаќа што направил.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)