Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во влакното, иако е тенко, е нашиот ген. Сите особини на човекот се во влакното, исто како во останатиот дел од телото! – зборуваше Трајанка...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ние децата ја сакавме како да ни е наша баба, зашто нашите вистински баби останаа зад границата, едната жива, другата почината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се покажа, според мојата моментна претпоставка, дека е наш иселеник дојден од Канада.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Секое утро мислата го поздравуваше новиот работен ден со „Е стварно го претераа, ќе им се качам горе да се разбереме на што личи ваквото однесување во една реномирана и културна установа каква што е нашава.”

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ако сме ние сликари- скитници, овој што иде кон нас - тоа е наш реквизит - тоа е поет- скитник, - објаснуваше Кире.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Тоа е нашата Жана Дерминџиева, сликарка од Гевелија. Сликарка од плоштатката.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И не ли е нашето превидување на таа промена само придружна појава на истиот оној машки кукавичлак што и нѐ донесе во оваа кал и понатаму затрупувајќи нѐ во неа?

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

ОПЕРАЦИИ Светот, според Хегел, е „единство на даденото и конструираното”. Диференцијацијата меѓу она што е „дадено” и она што е наш „конструкт” е прилично сложена.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Го галам неговото осле, покротко и од него и само го прашувам и препрашувам каде се, кај се откорнале луѓето, кај отишол и Господ-бог прашувам?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

А момчето исправено и загледано во морето не кажува ни три збора: доста се два, помислува, можеби не кажува и два, достатен е еден, помислува, можеби, не е неопходен и тој, помислува, можеби - тишината е нашиот мајчин јазик.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ете, ние со Андона намислиме да одиме некоа ноќ кај Слива, да и дочекаме ниа качаците од Мусинци, Ерековци, Канатларци и Острец, шо му и зимаат ќесињата и добиците на пазарџиите, и ако можеме некој да оплескаме, да не и јадат сиромасите. Таа е наша работа засега.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Сега е нашето, а за свадбата зетот да му мисли... - благо и радосно ги одбиваше татко ѝ на Викторија роднините, кои по секоја порачка викаа „доста е“, „многу е...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И колку секој од нас погрешно го разбира тоа не е наша вина - ако тука воопшто има вина, таа е само во начинот на кој јазикот функционира. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 25

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Секој од нас ова го чита на различен начин, па така и различно му значи на секој од нас.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Македонцкото нема да го дајме! Шо си е наше, наше ќе си остане. И само така... и повеќе збор да нема!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Како и да е, но одделувањето наше од Бугарите ќе ни даде можност критички да се однесуваме кон бугарските работи, а не слепо да ги копираме и да насадуваме во Македонија, наместо национализам, социјализам, како што го правела тоа Внатрешната македонска револуционерна организација. 89 Значи, одделувањето на нашите интереси од бугарските, покрај другото, ќе нѐ избави од положбата како мајмуни да ги копираме бугарските непромислени постапки и на вера да ги примаме бугарските уверувања дека Бугарија е нашата арнотворка, а Русија нашиот најголем непријател; тоа ќе развие во нас критички однос кон нашите и кон туѓите постапки.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние сме должни да го милуваме нашиот јазик, зашто тој е наш исто така како што е наша татковината.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Милоста кон народниот јазик е наш долг и наше право.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но великодушноста на Србите е само затоа да ја покажат умереноста на својот апетит и справедливоста на нивните барања: Ете, не го сакаме тоа што не е наше.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние се викавме Бугари. Со тоа, од една страна, сакавме тоа име да ни послужи како центар околу кој ќе можеме сите да се згрупираме, без да бараме за таа цел некој друг, а можеби и сосем нов, од друга страна, ние мислевме оти вистина во соединувањето со Бугарите е нашата сила.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Го нурнав влажното лице в дланки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сакаше да ми каже, но што? се прашував навреден и веќе сфаќав каква крв имаме ние од Кукулино: не простуваме, тоа е нашата најголема мака што или гроб отвора или до гроб доведува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На ѕвонењето на вратата, не се отвора освен ако е нашиот договорен знак, а штом некој ќе се обиде да влезе насила - се пука без предупредување.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Букурешт чува тајна голема, од гради ќе ви ја одкраднеме, сѐ што е наше, и наше ќе биде... скромно ви порачуваме...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Името е нашиот идентитет, ние не сме Грци ни Бугари ни Срби...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Овој од вчера е наш нов пациент, - им објаснуваше примариусот доктор на стажантите, кои одеа по него. Дијагнозата ја даде на латински и Томо не ја разбра.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- А овој бисер! - Тоа е нашиот заеднички „лотос“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- О,о-о-о! - незадоволен извик се истргнува од Арсо, - Задремало! - Кој? - се одзва Павле. - Магарето. - Аха, задремало. - Таа негова дремка е наша умирачка.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Ова не е наша работа, велам, ова е ваша работа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Утре ќе ти речат: „Довде се зборува српски и довде е наше.“

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ајде жено, ми вели Јон, нивната работа не е наша работа, ми вели, а пченкава нас нѐ чека.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Може, ама тоа не е наш приоритет. Ние сме сепак Секретаријат за информирање на градот, што значи локален орган и главна цел ќе ни биде афирмирање на подобрувањето на условите за живеење во нашиот град, пресече Тодор.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

- Треба да се истакнат предностите на социјалната политика чијшто креатор е нашиот татко на нацијата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Исполнет со задоволство, тој згора- згора се потсетувал на сите оние весели моменти од поминатата вечер, сите оние зборови што предизвикале кикот кај неголемиот круг; голем број од нив тој дури и ги повторувал полугласно и заклучил дека тие се исто толку смешни, како и претходно, и поради тоа не е чудно што и самиот си се насмевнувал од длабочината на душата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа пријателка не беше ни малку поубава и не помлада од неговата жена; но ги има на светот ваквите енигми и не е наша работа да судиме за нив.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Живееме во некоја илузија дека сѐ што е наше не чини.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Дефинитивно, ја сфаќаше вистината. Не можеше едниот да го остави, заради другиот, кој и да беше тој еден и кој да беше тој друг. „Дивна е нашата игра,“ ѝ рече еднаш гаменот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Која е нашата причина? Зошто ние ја сакаме власта?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„ Мартин е наш“, рече О'Брајан спокојно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Тој е наш мртовец“, додаде. „Сега веднаш овде ќе ни го дадете!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Да си земеме уште по нешто”, рече аџи Герасим, „земјава е наша, а Турците се дојденци”.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Каза ноастра и мунтиле, се потсмеа синот на Тајко во себе. Планината е нашата куќа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ама умрениов човек е наш и на нашиот господ, со душа и срце е наш, тоа ви го велиме сите ние овде собрани.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој е нашиот прв учен лекар, му велеа на Милош, не како сегашниве бајачки и гатачки, што го мамат народот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Јас спијам со него, касајот го делам и тој деца ми прави, ама штом вчера и чумата се јави во комшии, од ум не ми излегува дека тој е нашата невола, зашто се греши пред светецот, и треба да ја добие заслужената казна. Котел не му гине, нели оче?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сѐ е наше, самиот игумен си е кефалија, разбираш?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Решена да одам напред по секоја цена На полна месечина Во последна мена На моето присуство му нема смена, знаеш и сам А долу под мостот валкана река тече без срам Упатувам поглед да проверам дали чека на нашата судбинска средба Мерам, премерувам, двапати мери Еднаш скокај Нашево некогаш немаше споредба Минаа годините кога заљубени мислевме дека овде е вечноста овде е рај По силата на гравитацијата понесена дознавам дека овде всушност е нашиот крај 2005

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Механички, сепак праша: - Не е наш, нели? Откаде ли го нашла? - си помисли.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Затоа беговите не се жалеа кога умираа половината од децата. – Добар сој е нашата раја – многупати си велеа некои од нив. – Нема да останеме без работници дури вака се котат како зајаци...

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

— Санким сега ти е севте. Шо зимаше за нашите, ќе земиш и за воа, и воа е наше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Ноќта е наша - одговори Горјан. - Толку нам не ни се брза.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Чудо дете е нашиот Трајче - се замеша во разговорот Евто.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ние ја учевме да сака и да мрази.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Впрочем правдата е наше чедо. И ние учествуваме во нејзиното создавање.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

КУРТА: Мали, човеков не е нашиот!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Дојдовме да го земеме... Тоа е наше дете, а не ваше...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Инфиделитетот, неверувањето е нашиот непријател, не станувајте опсесивни, фригидни, нека не ве обзема негативна инфлуенција од некој лош настан.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Танцот на сенките е наша реалност, ѕидовите на домовите ни се уриваат, темелите се сурово уништени од зависта, гневот, суровоста, гордоста, нечесноста, ненаситноста.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Почнете да размислувате како може да надоместите за тоа што се случило, како можете да го извлечете најдоброто од тоа и да доживеете сатисфакција од сопствените животни избори.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А и таква е нашата: вчера си овдека, утре онаму...