Но не е и на иследникот, воопшто, не е нивниот.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
И мене не ми останува друго освен да го прифатам тоа.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Баге заустува да му се спротистави: дека син му не е педер, дека е нормален, дека е женет, дека има дете, дека во нивната семејна лоза нема ни намек на самоубиствен ген, дека сета таа работа е наместена, изрежирана и подметната од некои мрачни сили што се испилија во овој наш плурализам (беше готов да плукне притоа, но во последен момент се воздржа), дека неговиот син е нивна невина жртва и дека токму тие како служба се должни да ги откријат, да ги казнат, а на синот негов да му го обелат образот, макар и мртов.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Но господ на робјето виде од вишното небо колкав е нивниот ужас, и нададе уши стенчивиот глас да го слушне - плачот на тие што служат.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
- Дај луѓе. Дај ги, па ако сакаат нека крадат. Дај ги нив па ако сакаат нека чинат сѐ, што можат, сѐ, што е нивно. Дај, барем еден од нив. О, дај...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Љубопитноста е нивни сојузник, не мој. И злото. И сѐ што ми е туѓо.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Знае до кај зафаќа гумното нивно, иако гумното е одградено. Знае и зад куќи до каде е нивно.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Само да чујат да цвикне од некоја кочина и еве ги на гости. Ја отвораат кочината, небаре да е нивна.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сите се тие копуци, не знаат друг пат освен оној што ги води дома. Толку е нивното знаење.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Знае кој присад, која јаболкница е нивна, и знае сѐ околу куќата што е нивно.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А таа измешаност на болка и црн подбив кон жените и кон мртвите, или кон некои трети, што се живи и мртви, е нивен крик и нивно кикотење.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Какви луѓе можеа тие да бидат, какво е нивното поведение?
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Луѓе кои знаат дека одразот во огледалото не е нивен, а сепак му нанесуваат шминка и ја поправаат фризурата пред да го пуштат надвор. Туѓи одрази шетаат низ град.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Вие сте каури-рисјани и како такви ќе можете тептил да одите во тој змијарник и да разберете само две работи: кои се водачите освен оние поповите и два-тројца што ги знаеме веќе и каде е нивната слаба страна за да ги победиме.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
По стиснатите веѓи и брчките околу усните на богословот знаеше дека ова не е нивен последен разговор.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тука е нивната грешка во сфаќањето на картузијанскиот субјект како ултимативно антропоцентричка идеја, додека всушност со растеж на картузијанизмот и со него поврзаната коперниканска револуција, субјектот ја губи својата вкоренетост во природата како и своето средишно место во универзумот.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
А малце потоа и како да го наслушна неговото неизговорено додворување дека решението да живеат како што умеат а притоа и да го искористуваат најслаткото од животот е нивно и само нивно… а на оние горе, рамнодушно им ги отстапуваат грижите и вечната жед.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
„Не е в ред?“ ја гледаше оваа жена и, да, беше тоа неговата жена, беше тоа некој нему познат, и ова е нивниот дом со висок таван и изветвени тапети.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Заедничката карактеристика на уметниците од КоБрА е нивната тенденција кон слободна експресија на себеси, преку директна и сетилна интеракција со светот, демонстрирана во начинот на кој тие ги обработуваа сликите и ги комбинираа материјалите. Margina #21 [1995] | okno.mk 111
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Восхитот на КоБрА уметниците кон свежината на детската визија предизвика богата непосредна соработка меѓу нив и децата.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
И колкав е нивниот број? Голем? Мал?
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Геноцидот е нивна навика. -Тие воспоставуваа вештачка немаштија, лишувајќи ги мирољубивите луѓе од природните наследства на земјените изобилства и Божјите дарови.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
-Тие ги славеа материјалните вредности и ги деградираа духовните.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
-Тие прогласија приватна, лична сопственост на Божјата земја. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 62
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
На денот на Голема Богородица, во средата вечерта во нивното дворче влезе големото тело на Чана, зад неа Дончо, а зад Дончо Митра, чиниш Митра е нивно дете.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
— Брзо се палиш, вели Контрашенко, но таа навреда не е нивна, туку од кавкаските колонисти.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)