е (гл.) - твој (прид.)

СПИКА - На убавата ко слика спикерка во кревет ѝ се спикал еден спијач. Како е твојата спила, драга моја; пие ли нешто “, или има спирала!?“, ја прашал спијачот изненадената спикерка. „Пие спиритуално и мрази аспиранти!“ рекла спикерката. „Дишан“, рекол спијачот, „спиритус, спирала, аспирант...“ „Гринавеј“, рекла спикерката, „лошиот господин Спика и фината Џорџина...“ „Ете, сплискавме уште еден разговор“, рекол спијачот. „Без да спискам!“, рекла спикерката. Спијачот се насмеал и заспал.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Мож' богат да е твој тејко ил' е чорбаџија, та ште можит да помогнит на стара ти баба.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
„Тоа е твојот глас. Тоа е твојот меч“, Се ругаше Црниот анѓел.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Само она што ќе го сетиш во раката само тоа е твое“.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
На ова суво небо од брчки човечки ткаено кој ли е твојот дел?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
- Добро, тогаш нацртај го најубаво. Тоа си е твоја работа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И кога во таква една култура (во која илјадници луѓе проживеале цели страшни паразитски животи на „културни работници“, обезбедувајќи си го до своите втори и трети колена тоа страшно влијание и семоќ на нивото на ова бачило во кое се прпелкаме) некој ќе завриска: крадци!, доларите истекуваат!, време е за пар бројки: (а пред тоа, фала богу, мантрата: Сети се кој си, кој е твојот интерфејс, кои се твоите динамички инпути и аутпути што те одржуваат!): „Маргина“ досега од „Фондот отворено општество на Македонија“ (дефетистички, но сигурно со дебели причини преименуван во „Хуманитарна фондација Сорос, Македонија“) за објавените пет броја (во четири книги) добила 2 250 американски долари.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сети се кој си, кој е твојот интерфејс, кои се твоите динамички инпути и аутпути што те одржуваат!
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Божем царството е твое, та везден тебе ќе те слушаме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На едно место (5, 9), Хорот дури ѝ вели на Возљубената: Со што е твојот возљубен подобар од другите возљубени, о, најубава меѓу жените?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Колкава е твојата радост на тоа што јас го создавам, без истражување на старите времиња и без трага по нив?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тревата е твојот невидлив дух околу, а ти си малото камче.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ластовицата е твојата верба; досега непрестајно сомнежот ѝ додеваше, па таа никако на мир не можеше да ги снесе своите јајца; самодовербата ти беше преплашена – старецот му го појасни на Еразмо основниот принцип според кој нештата се разбираат на духовен начин.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Каде е твојата граница при борбата за разоткривање на непознатите хоризонти?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Јастребот е твојот сомнеж во тебе, една од најопасните пречки на духовниот пат, грабливецот на човековата среќа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Јастребот е твојот сомнеж, кој не смееш често да го будиш во себе, биди претпазлив со него, тој ќе биде кроток.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Можеби сѐ уште мислиш дека е така најдобро. Тоа е твое право.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Тој што не умее да чува пушка, не заслужува ни да ја има“, рече Никифор Ганевски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Самиот си си должник. Побарај го крадецот и земи го она што е твое, ако е твое.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Грешката е твоја, а не негова, му велат луѓето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мажите, што го носеа мртовецот, се менуваа постојано, а тој, Змејко, со торбичката со читанката и со таблицата преку рамо ги притискаше со раката кондилите и моливите да не тропкаат внатре и мислеше на тагата, мислеше на жалоста, ја носеше врзана во еден цврст јазел во грлото, го раскинуваше и него и му го сопенаше здивот, но мислеше како ли расчешнува таа кога оној, што го носат мажите, е твојот татко, да е скраја и далеку.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Води ме, само немој да ме носиш, - се насмеа Рада додавајќи - Значи тоа е твоето омилено место за егзекуција на твоите „трофеи“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Затоа драго мое дете, знаев дека кога и да е во твоите гради ќе проработи мајчинството и ќе побараш да го видиш и допреш она што е твое.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Добро тето, ќе ми кажеш ли веќе еднаш кое е твоето изненадување? - се сети Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
РИСТАЌИ: Ти се чудам што береш гајле ти! Тоа гајле е мое, не е твое.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Навистина е така, или ме мамиш сред трескава?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Млад пријателу“, реков, „еве во што е твојот недостаток: немаш никаков увид во работите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Можам да се обидам по сто пати, но не ми успева, можам и да играм некоја друга улога, во некој друг театар, да бидам некоја друга јас... но пак ќе го барам сето она што е твое... ќе ја посакувам твојата сцена...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Каде и да тргнам, ме пресретнуваат брановите... на местото каде е твојата душа, таму сѐ уште стои печат на еден бакнеж кој одамна го остави....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Тоа не е твојот свет. Дури ни галаксија.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Земи го, рекол првиот, ждребево е твое, Капидан му е името, а вториот стоел, бил исправена надгробна црна плоча.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„И ќе ве пцујам, тебе и сѐ што е твое, ваше. А ти, крџалијо, дојде да ме убиеш.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ти реков, Винстоне“ рече тој, „дека метафизиката не е твојата посилна страна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Исклучен е. Кое е твоето прво прашање?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Твојот најлош непријател, помисли тој, е твојот сопствен нервен систем.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од ден на ден, во очај што водат И каде одиш ти и каде другите одат А каде мислата го губи својот пат? (В Мрак, в маглини, в пеплишта ил в Ад...) Сплоти се во едното Космосот е твојот вечен дом а космосот тажачка што ја практикуваш Весели се, живеј, не стивнувај!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Варуна е твојот спасител сега Нека не бега самосвеста од твоето измачено тело Не е нова веста дека ништо не е сосема бело Митра ти што правдини делиш за секого исто Биди ми водич на моето несвесно Јас Ти кој ја познаваш магијата на духот Во дослух со мојот ум Всади ми почит Во очи со вистината
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Блажена да е твојата пресвета душа што ја излекува мојава душа од струпјето на гревот и всади разум во нашите срца со духовни зборови.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Блажена да е твојата пречиста црква во која лежи твојот многуразумен богогласен органон.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Еве го, побратимот Ристе ти е твој човек, нека рече, зборуам ли лошо?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ами, ти само кажи шо сакаш, шо ни куќа има сѐ е твое. A шо велиш за бакрданик, дал господ и мумурузно и сланина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И знам. Не ќе најдам никојпат збор за да ти кажам што си ми, колку Не ќе разберам никојпат што сум - се привиѓам човек и земја И не ќе ми одгатне никој кое е твоето и кое моето име Зашто бегај, бегај чинам Во некоја корија легни На некој камен седни На некое стебло потпри се па здогледај те, прегрни те Израсната по распаќињата вишнееш низ вековите - За твоите корени сите неба се ниски!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Море, пари, пари, бре голтар! (Крева рака на Костадин).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
На пари мисли, на пари! Тоа е твое, не пелени!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
8. Шуми под твоите нозе мртвото лисје од лани не го слушаш се веат над твоето лице надвесените гранки не слушаш од твоите очи занесени ѕвездите светлина пијат и паѓа златниот прав по разбушавените коси ти знаеш те вика само ноќта браната песна што ечи и што ја слушаш сал неа некому да ја речеш и итаат колку ли итаат твоите очи озарени што не го знаат мракот ни тој ги знае нив Очите полни со ѕвезди ја носат пред себе светлината на преболениот стих Побрзај побрзај брзај оваа ноќ е твоја ноќ и песната е новородено дете што не знае да молчи
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Драгоцени се, како сознајби на едно време и еден простор мислите-брилијанти, што како волшебен клуч го отвораат хоризонтот на новото време, ставени во златната уста на Големата Мајка: – „Кај ти е Татковината, Мајко” – ја прашува Ервехе војничето на граничниот премин. – Мене ми е Татковината таму, кадешто ми се децата. – А кој е твојот народ, Мајко? – Народот со којшто живеам, сине.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја молиш смртта да те заборави. Заборав нема. Во тоа незаборавање е твоето проклетство.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш сѐ е твое и не твое, Сечие и ничие, ко што си И ти: безличие, безоличие, Израмнет со бескрајот Со безвоздушноста, Тогаш си дел од рамнодушноста.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Твојот пат е твојата светост.  Твојот пат сочинет од име и идентитет и другите подзаборавени потценети распродадени за туѓ ќеиф, по сопствена вина - доблести и добра сега и материјалните територијалните егзистенцијалните  сѐ за да бидеш и никој, и ништо и да се рассееш по светот БЕСТРАГА, НЕВРАТ ЏЕНЕМ, ПО ЃАВОЛИТЕ надвор од јазикот...  Но твојата трага - длабоко втисната тетоважа на светот - не е само твоја.  Не скршнувај од својот Дом народе мој!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Скршнување Не скршнувај од својот пат, народе мој. Твојот пат е твојот дом.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ако е твое. - Чекај, да помислам, чичко. И Зоки почнува да мисли.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Сакаш да речеш дека и Генералот е твој!“ ѝ вратила бессрамно Рајна. „Па и мој е да видиш“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па велам: во себе пеј штом дојде топла како река со мирни брегови со месецот што шепоти во пристанот на мислите И не викај и што е твојот глас штом ноќта интимно те грее: молчи молчи
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Нема да осетиш дека ногата не е твоја, ми велат, и ,казачок" ќе можеш да играш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не е твое срцето, вели Горачинов, тоа е моето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Каде е твојата граѓанска свест!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Како?! — О, господе, овде не те оставаат и болеста да е твоја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- О, прекрасна е твојата точка!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Таа, значи, пушката мора да е твое лице, твое огледало.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ти имаш авторитет. Тој мора да излезе одовде. Ако треба и сосила. Ова е твоја куќа.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Од овој стан, кој не е твој, направи кочина. Кога ќе имаш свој, ќе се посереш на маса.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Впрочем, не се жртвуваат брак и деца за да можеш да ја изразиш својата креативност, ти веќе си создала нешто, си создала деца и тоа е твојата креација за која си се определила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Ќе му се јавиш, а?“ „Тоа не е твоја работа“. „А ако бројот е моја работа?“ ја праша Марко.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Само што љубомората е твојот најголем непријател.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)